Znaleziono 1574 wyników
Pierwsze w Polsce i na świecie sanktuarium św. Jana Kantego erygowane w Kętach. Stoi na miejscu, gdzie był jego dom
„Sanktuarium to przestrzeń, która ma przyciągać ludzi i emanować duchowością” – przypomina ks. Zbigniew Jurasz – niebawem kustosz pierwszego w Polsce i na świecie Sanktuarium św. Jana Kantego w Kętach. 20 października biskup Roman Pindel ustanowi dedykowany średniowiecznemu świętemu barokowy kościół sanktuarium.
Przerażająca praktyka w szpitalach. Ciało zmarłego dziecka nigdy nie jest „odpadem medycznym”!
Praktyka szpitalna w Polsce, jeśli chodzi o postępowanie w przypadku dzieci urodzonych martwo, przeraża brakiem empatii i poszanowania godności człowieka – zarówno dziecka, jak i jego rodziców. Czy jest szansa, aby ten stan uległ zmianie? A co z nauczaniem i praktyką Kościoła, jeśli chodzi o pogrzeb takiego dziecka?
Tylko chrześcijaństwo się tu rozwija. Singapur – „Miasto Lwa” przyjmie papieża
Singapur jest drugim pod względem gęstości zaludnienia państwem świata. Przedstawiany jest jako przykład wzrostu gospodarczego, nowoczesności i bogactwa. Mieszkańcy tego wyspiarskiego miasta‑państwa w Azji Południowo‑Wschodniej udowadniają, że mimo różnic etnicznych, kulturowych i religijnych pokojowe współistnienie jest możliwe. Wizyta w dniach 11-13 września na wyspie będzie stanowiła zwieńczenie azjatyckiej podróży papieża Franciszka.
„Jeśli chcesz mi służyć, bądź prostą”. Watykan z aprobatą o objawieniach z Pellevoisin
„Mój Boże, jakże była piękna! Stała długo nieruchomo, nic nie mówiąc (…). Po tym milczeniu spojrzała na mnie; nie wiem, co poczułam; tak byłam szczęśliwa!”; „Nie powiedziała mi nic. Potem spojrzała na mnie bardzo łagodnym spojrzeniem i odeszła” – to fragmenty relacji ubogiej służącej Estelle Faguette. Maryja objawiła się jej w 1876 r.
Napędzany bluźnierstwem walec rozpędza się – to właśnie prawdziwe, ohydne oblicze „kultury tolerancji”
Dyskusja na temat pseudoartystycznych wyobrażeń uderzających bezpośrednio w chrześcijan, takich jak parodia Ostatniej Wieczerzy będzie wracać raz za razem. „Tolerancyjna” kultura nie może znieść tego, że inni myślą i czują inaczej i będzie nieustannie prowokować, szokować, uderzać w czułe punkty. Im bardziej dosadnie, im bardziej boli innych, tym lepiej, według wyznawców „tolerancjonizmu”. Wszyscy muszą ich tolerować – oni zaś – nie tolerują nikogo.
