Miłość do sportu w służbie chorym. Kolarska grupa z Charkowa pomaga swoim rodakom

Trzydziestolatek, podobnie jak wielu innych, przez długi czas nie mógł uwierzyć, że wojna faktycznie dzieje się na jego oczach. Stopniowo realia walki uświadamiały mu powagę sytuacji. Po jakimś czasie starsze osoby z jego bloku poprosiły, by pomógł im w zrobieniu zakupów. Nie wahał się, a ponieważ jego pasją jest sport, wsiadł na rower i szybko objechał okolicę, zdobywając niezbędne produkty. Oleksandr działał sam, potem przypadkiem spotkał innych, którzy robili to samo. Razem postanowili stworzyć grupę, którą nazwali „Wolontariusze”.

Z początku pomagali ok. 70 osobom, z czasem sieć rozrosła się do blisko tysiąca. „Na początku kupowaliśmy wszystko za własne pieniądze, potem organizacja charytatywna zaczęła dostarczać nam jedzenie. Odwiedzamy ich i dostarczamy pomoc raz w tygodniu” – mówi Oleksander.

„Wolontariusze” codziennie ryzykują życiem. Każdy z nich był świadkiem uderzenia pocisku bądź rakiety. W pokonywaniu strachu pomaga poczucie przynależności do grupy. Oleksander przyznaje, że z początku myślał o wyjeździe z miasta, ale możliwość pomagania sprawiła, że postanowił zostać.

„Po tym jak pierwszy i drugi raz pomogłem ludziom zrozumiałem, że odnalazłem siebie na nowo. Dopóki mam możliwość, chcę nadal pomagać. Poza tym, ruch i kolarstwo to moja wielka pasja, moje życie, dlatego mogę się ruszać i robić to, by pomagać innym. Ten zespół, z którym jesteśmy wolontariuszami, stał się dla nas prawdziwą rodziną. Pomagamy sobie i wspieramy się nawzajem. Oprócz wolontariatu również razem odpoczywamy. Oznacza to, że spędzamy razem dużo czasu. W czasie pokoju przejechanie 200 km na rowerze było dla nas przyjemną przejażdżką i choć organizm się męczy, to odpoczywa od codziennej pracy i innych rzeczy. Teraz, w czasie wojny, wiele osób dzięki sportowi utrzymuje równowagę, odnajduje spokój i może planować jutro. Inni, jak nasza drużyna, zamienia sport w dobre czyny. Sport to życie: dopóki człowiek się rusza, żyje.“