„Wszystko, czego szukałem przez całe życie, miało spełnienie w oczach Jezusa” – świadectwo śmierci klinicznej

Jako człowiek sukcesu po ludzku miał wszystko: imponujący majątek i kochającą rodzinę. Potem… umarł. Z przyczyn medycznych mózg mężczyzny przez 11 godzin nie wykazywał żadnej aktywności. „W tym czasie doświadczyłem chwały nieba i ujrzałem na moment przerażający mrok piekła” – relacjonuje swoją podróż w zaświaty. Puentą głoszonego po całym świecie świadectwa J. Woodforda są słowa: „Jestem chodzącym dowodem na to, że Pan Bóg kocha grzeszników i zrobi wszystko, aby przyprowadzić nas do siebie, jeśli w pełni Go przyjmiemy”.

Miałem ciekawe życie

O miejscu swojego urodzenia – kanadyjskiej Nowej Fundlandii - zawsze mówi z dumą. Kiedy Jim miał dwa lata, zmarł jego ojciec, ale Bóg – co podkreśla – pobłogosławił go wspaniałą mamą i kochającymi dziadkami. „Dorastałem w atmosferze polowań, wędkowania i hokeja. Chodziliśmy także do kościoła katolickiego. Nie byłem jednak wzorem wiernego wyznawcy Chrystusa” – opowiada.

Od najmłodszych lat J. Woodforda fascynowały samoloty. Kiedy kończył szkołę, był prawdopodobnie najmłodszym pilotem komercyjnym w Kanadzie. „Ludzie mówią mi nieraz, że miałem bardzo ciekawe życie. Ja patrzę na to inaczej: robiłem po prostu to, co kochałem” – zaznacza, dodając, iż nie zdarzyło się przez lata, by powierzeni mu pasażerowie nie wylądowali bezpiecznie na ziemi. Po uzyskaniu uprawnień do latania odrzutowcami Jim wyjechał do Seattle, a następnie zamieszkał w Anglii. „Zanim przeszedłem na emeryturę, spędziłem za sterami tysiące godzin. Na pozór wiodłem fajne życie, ale nie było w nim miejsca na Boga. Moim jedynym celem było gromadzenie majątku, i byłem w tym dobry: miałem jacht, samolot i kolekcję brytyjskich samochodów sportowych. Im ich więcej miałem, tym więcej chciałem mieć, jednak w tle czaiło się zawsze poczucie pustki i tęsknoty za czymś więcej…” – wyznaje.

Piekło na ziemi

Pewnego ranka Jim obudził się, czując zdrętwienie i mrowienie w obu rękach i nogach. Jego samopoczucie pogarszało się z każdym dniem. Wstępne badania wskazywały na stwardnienie rozsiane, jednak kolejne testy wykazały, że mężczyzna cierpi na bardzo rzadką chorobę – zespół Guillaina-Barrégo. Diagnoza nie pozostawiała złudzeń: konsekwencją postępującego paraliżu jest śmierć.

„Z człowieka, który kiedyś miał pełną kontrolę nad samolotem o wielkiej mocy, stałem się kimś, kto nie był w stanie nawet umyć sobie twarzy” – tłumaczy.

Mówi o skórzanym pasie trzymanym obok łóżka, na którym zaciskał zęby w chwilach najgorszego bólu, i myśli o samobójstwie, które – jak sądził wówczas – położyłoby kres jego cierpieniu.

W jednym z kolejnych dni tego piekła na ziemi, jak definiował udrękę wywołaną chorobą, J. Woodford sięgnął po większą niż zazwyczaj porcję tabletek leżących na desce rozdzielczej auta. „Nie próbowałem zabić siebie, tylko ten ból” – wspominał po czasie. Chwilę później, mając wrażenie, że kabina samochodu napełnia się wodą, a on tonie, w przebłysku wyszeptał: „Boże, wybacz mi!”. Wysiadł z auta o własnych siłach, a kiedy z oddali spojrzał na samochód, zauważył za kierownicą bezwładne ciało człowieka. „To byłem ja” – opowiada.

Podróż do nieba

Wszedł w tunel światła. „Miałem wrażenie, że poruszam się z prędkością co najmniej tysiąca mil na godzinę. Choć w swojej karierze wiele razy latałem samolotem na wysokości przekraczającej 10 tys. m, to wtedy szybowałem na wysokości przekraczającej zasięg pomiaru przyrządów lotniczych” – relacjonuje w książce „Niebo. Niespodziewana podróż”. Na końcu tunelu była brama, o której Jim wiedział, że musi przez nią przejść. „Kiedy zrobiłem drugi krok, tunel zniknął. Przede mną jakby ktoś narysował linię oddzielającą prawą stronę od lewej. Na prawo – łagodne światło sączyło się przez delikatną mgłę, po lewej grunt osuwał się, tworząc szczelinę głębokiej czerni” – opisuje.

W ponurej atmosferze J. Woodford słyszał dźwięk skrzypienia bram piekła napełniający duszę przerażeniem. Czuł też wydobywający się z ciemnej masy smród śmierci i beznadziei. „Z ciemności wyłoniło się stworzenie o makabrycznym wyglądzie. Wiedziałem, że idzie po mnie. «Jim, szybko, chodź tutaj. Tu jest twoje miejsce»” – słyszałem. W momencie rozpaczy wypowiedział sześć słów: „Boże, wybacz mi!” i „Boże, pomóż mi!”. A wtedy Bóg – co podkreśla w swoim świadectwie – odpowiedział na jego desperackie wołanie.

Tak pachnie świętość

Światło stało się jaśniejsze, a ciemność natychmiast cofnęła się do szczeliny. „Ciemność i zło nie są w stanie pozostawać w świetle Boga” – podkreśla z mocą. Zza jasnej mgły wyłoniły się trzy punkty światła: byli to aniołowie, o których Jim powie, że emanowały pięknem, jakiego nie oddadzą żadne barwy ani słowa, i dostojeństwem. Twarze niebiańskich wysłanników promieniowały miłością Boga. Zdjęty podziwem padł na kolana. „Nie bój się, jesteśmy twoimi stałymi przyjaciółmi” – usłyszał. Zrozumiał wówczas, że byli przypisani do niego od chwili narodzin i że choć człowiek traci blask na skutek grzechu, światło nadal w nim jest, ponieważ został stworzony tchnieniem samego Boga.

„Najpiękniejsze ziemskie widoki są jedynie niewyraźnymi odbiciami piękna, jakie Bóg przygotował dla nas w raju” – podkreśla J. Woodford, nie ukrywając, iż słowa – zgodnie z zapowiedzią Biblii – nie są w stanie oddać, jak „wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują”. Pisze o kwiatach mających nie tylko barwę, ale też dźwięk, niebie jako nieprzerwanej panoramie ciągnącej się w nieskończoność w każdym kierunku i odczuwanej miłości, której wszechogarniający zapach przenika wszystko wokół! „To jest zapach świętości” – usłyszał od anioła.

Oczy Jezusa

Niespodziewana podróż, w jaką wyruszył Jim, odmieniła na zawsze życie jego i wszystkich, którzy dzięki świadectwu pilota uwierzyli w niebo. Pisze o pasmach błyszczącego światła zmierzającego w górę, o których dowiedział się, że są to modlitwy bliskich za jego duszę. „Bóg kocha taką «pocztę modlitewną»” – zaznacza, podkreślając, iż każde nasze ziemskie westchnienie jest w niebie rejestrowane. „Tam nie ma cierpienia ani chorób. Nie ma łez. Jest tylko miłość!” – dodaje.

J. Woodford relacjonuje także kulminacyjny punkt swojej podróży w zaświaty: spotkanie z Królem królów i Panem panów. O uśmiechu Jezusa pisze: najbardziej promienny, przepiękny, pełen miłości.

„Najbardziej uderzającą i niezapomnianą cechą twarzy Jezusa są Jego oczy. Przepełniała je niesłabnąca miłość do mnie, do ciebie. W tych oczach było zarówno współczucie, jak i smutek z powodu tych, którzy Go nie uznali, i żal z powodu tego, że ja przeżywałem swoje życie bez Niego” – tłumaczy.

Jim wspomina, że Jezus ani nie spojrzał na niego ze wstydem, ani go nie osądził. To on sam siebie potępił. Jezus zwrócił się do niego po imieniu z miłością i poleceniem, by wracał i opowiedział braciom i siostrom o cudach, jakie widział w niebie.

Z misją do świata

„Wszystko, czego szukałem przez całe życie, miało spełnienie w oczach Jezusa” – wyznaje J. Woodford. Po tym, jak ponownie znalazł się w tunelu, dostrzegł inną twarz krzyczącą w jego kierunku: „James! James!”. „Jakbym naprawdę narodził się na nowo” – mówi o swoim powrocie z zaświatów. Ciało Jima było już przykryte białym prześcieradłem, a nie odłączono go od respiratora tylko dlatego, by dwójka jego dzieci z drugiego końca kraju mogła pożegnać się z ojcem. Ku ogromnemu zaskoczeniu wszystkich – żył! Odszedł i – po 11 godzinach bez żadnych oznak aktywności mózgowej – powrócił, a jego pierwsze słowa do żony po usunięciu rurki z gardła brzmiały: „Byłem w niebie… Widziałem Jezusa”.

O swoim doświadczeniu, które – jak podkreśla Jim – nie było ani halucynacją, ani skutkiem śpiączki farmakologicznej, mówi, iż zapoczątkowało jego proces nawrócenia. „Odwieczny Bóg wziął emerytowanego pilota i przemienił go w wysłannika Bożej miłości i łaski. Wcześniej troszczyłem się tylko o to, co posiadam. Teraz moje życie stało się Jego własnością” – opowiada.

O sobie mówi: podróżnik. Nie kaznodzieja ani żaden ekspert w kwestii nieba. „Jestem po prostu człowiekiem, który zobaczył przebłysk chwały Bożej i odtąd pragnie dzielić się nim z samotnym i zmęczonym światem” – podkreśla.

AW

Źródło: Echo Katolickie 43/2023