Chrześcijańskie miłosierdzie to nie „toksyczna empatia”, do której wzywa Whoopi Goldberg

W zeszłym tygodniu w programie „The View” współprowadząca Whoopi Goldberg próbowała zwrócić się z moralnym apelem do chrześcijan i katolików, aby przypomnieć o tym, co jej zdaniem Jezus myśli o opiece nad kobietami, które chcą zakończyć życie swoich nienarodzonych dzieci poprzez aborcję. Po raz kolejny usłyszeliśmy argumentację opartą o te same fałszywe założenia, że jedynym sposobem pomocy kobietom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej jest umożliwienie im dokonania zabójstwa własnego dziecka. W takiej wizji empatii ginie zupełnie współczucie wobec ofiary tego procederu: niewinnego dziecka. To nie obrońcom życia brakuje empatii, a raczej nie mają jej propagatorzy pro-choice. To, o co apelują, to nie prawdziwa empatia, ale raczej „empatia toksyczna”, swego rodzaju moralny szantaż.

Komentarz Whoopi Goldberg pojawił się po tym, jak inne osoby obecne w studiu skomentowały wypowiedzi Melanii Trump dotyczące jej poparcia dla dostępu do aborcji. Współprowadząca program Sunny Hostin zauważyła wówczas, że choć sama deklaruje się jako katoliczka i „przeciwniczka aborcji”, to uważa, że jej własne poglądy religijne „nie powinny wpływać na decyzje innych dotyczące tego, w co wierzyć w kwestii aborcji”. Wychodząc od tego, Goldberg próbowała apelować do chrześcijan o większą empatię.

W słowach skierowanych do „chrześcijan i katolików”, Whoopi oskarżyła ich o brak prawdziwej empatii i troski wobec kobiet rozważających aborcję. Według niej w sytuacji aborcji jest tylko jedna istota ludzka, o którą ludzie wiary powinni się martwić:

...jeśli martwisz się o to, co dzieje się z istotą ludzką, czy tego właśnie chce Jezus? Czy Jezus chce, abyś tak postępował? Czy Jezus nie chce, abyś mógł powiedzieć komuś: „Podejdź tutaj, wiem, że przechodzisz przez trudny czas”. A widzimy coś zupełnie przeciwnego. To jest szaleństwo.

Słowa Whoopi Goldberg pasują całkowicie do tego, co Allie Beth Stuckey w swej najnowszej książce określa mianem „toksycznej empatii”. Jest ona „narzędziem manipulacji przez lewicowych aktywistów, którzy zastraszają ludzi, aby sądzili, że miłość oznacza, że należy przyjąć postępowe stanowisko”. W szczególności narzędzie to, jak zauważa Stuckey, jest często używane przeciwko chrześcijanom. A jednak chrześcijanie nie muszą się podporządkowywać liberalnej i progresywnej narracji, a raczej powinni starać się zrozumieć to, jak Bóg rozumie miłość, dobroć i sprawiedliwość.

Allie Stuckey pisze na swojej stronie internetowej:

Postępowcy używają chwytliwych mantr, aby przedstawić swoją perspektywę jako empatyczną, takich jak „aborcja to opieka zdrowotna”, „każda miłość to miłość” lub „żadna istota ludzka nie jest nielegalna”, ale w każdym przypadku ignorują drugą stronę równania moralnego. Na przykład, aborcja jest przedstawiana jako współczucie dla kobiety, ale co z ludzkim życiem, które procedura zabija?

Taktyka ta jest stosowana w celu uzyskania poparcia dla pewnego zespołu działań i przekonań, jednocześnie odwracając uwagę od drugiej strony argumentu, która przesłania brzydką rzeczywistość. Ten rodzaj „toksycznej empatii”, będący powszechną taktyką w kręgach proaborcyjnych, jest wykorzystywany do zwracania uwagi na strach kobiet umierających z powodu braku dostępu do aborcji, kobiet cierpiących podczas noszenia dziecka poczętego w wyniku gwałtu, kobiet cierpiących w ciąży i żyjących w ubóstwie, i tak dalej, przy jednoczesnym ignorowaniu prawdy o destrukcyjnej naturze aborcji i o tym, jak zabija ona istoty ludzkie.

Zwolennicy aborcji powszechnie twierdzą, że aborcja „łagodzi” trudną sytuację, w której znajduje się wiele kobiet – jak sugeruje Goldberg. Nie ma to wiele wspólnego z rzeczywistością. Prawda jest taka, że aborcja zupełnie nie rozwiązuje problemu traumy, gwałtu, ubóstwa lub innego stresu, z którym zmaga się matka nienarodzonego dziecka, a przy tym zabija niewinną istotę ludzką, która nie zrobiła nic złego. Jest to brzydka prawda, którą próbuje ukryć liberalny szantaż moralny – taki, jaki właśnie zaserwowała widzom Goldberg.

Jako chrześcijanie wezwani jesteśmy do miłości bliźniego, a nie do „toksycznej empatii”. Miłość to coś znacznie więcej niż „empatia”. Nie chodzi tylko o emocjonalne wzruszanie się losem drugiej osoby, ale o całościowe spojrzenie na nią z miłością: co jest jej prawdziwym dobrem, co jest jej problemem. Rozwiązania problemów nie mogą być drogą na skróty, ignorującą wymogi etyczne. Empatia próbuje „uśmierzyć ból” – to tylko terapia objawowa. Miłość wybiera drogę trudniejszą, ale przynoszącą trwałe dobro, nie tylko uśmierzanie bólu – to prawdziwe leczenie, sięgające przyczyn.