Konferencja prasowa przed X Dniem Solidarności z Kościołem Prześladowanym

X Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym organizowany przez Polską Sekcję Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie przypada w bieżącym roku na niedzielę 28 października.

Tematem wiodącym tegorocznego Dnia Solidarności jest aktualna sytuacja chrześcijan w Pakistanie.

Biuro Prasowe KEP oraz Stowarzyszenie Papieskie Pomoc Kościołowi w Potrzebie (PKWP) serdecznie zapraszają na konferencję prasową przed X Dniem Solidarności z Kościołem Prześladowanym, która odbędzie się w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski (skwer Kardynała Stefana Wyszyńskiego 6, Warszawa, sala 16) w czwartek 25 października o godzinie 10:30.

W konferencji prasowej udział wezmą:

Abp Tadeusz Wojda, Metropolita Białostocki

Ks. prof. Waldemar Cisło, dyrektor PKWP

Ks. Emmanuel Parvez, Pakistan

Kleryk Masih Razwan z archidiecezji Lahore w Pakistanie

Po konferencji prelegenci będą  do dyspozycji dziennikarzy.

***

Powstały w 1947 roku jako państwo świeckie, Pakistan powoli stał się republiką islamską. Teraz kraj zamieszkiwany jest przez ponad 190 milionów osób, z których tylko ok. 4 milionów to chrześcijanie. Około 3 miliony Pakistańczyków deklaruje przynależność do Kościoła katolickiego, liczącego dwie archidiecezje i pięć diecezji. 2 artykuł Konstytucji pakistańskiej głosi, że islam jest religią państwową. Według Konstytucji także głowa państwa powinna być muzułmaninem, jak też premier rządu. Tak zwane „prawa o bluźnierstwie”, wpisane w Prawo Karne w 1986 roku, silnie ograniczają wolność religijną i związaną z nią swobodę słowa. Zniszczenie Koranu i znieważenie proroka Mahometa to zbrodnie, za które można zapłacić karą więzienia, a nawet śmiercią.

Z biegiem czasu przytłaczająca większość muzułmańska Pakistanu coraz bardziej odciskała zasady swojej wiary i obyczaje na konstytucyjnej, prawnej i organizacyjnej strukturze kraju, wyłączając z niej inne grupy. Już w 1956 r. nazwa kraju została przemianowana na Islamską Republikę Pakistanu, a konstytucja z 1973 r. jasno określiła ramy instytucjonalne ograniczające prawa obywatelskie do wolności wyznania, według których mniejszości religijne nie są równe ich muzułmańskim sąsiadom. Dążenie do zrównania praw dotyczących bluźnierstwa z dogmatem wiary wiąże się ze stopniową „talibanizacją społeczeństwa” i rosnącym wpływem islamu fundamentalistycznego. W poufnym raporcie grupy obrońców praw człowieka wysłanym do ACN opisano, jak „chrześcijanie żyją w ciągłym zagrożeniu ze strony ekstremistów wywołujących fale religijnej nietolerancji i przemocy”. Podkreślono w nim rosnące trendy w kierunku przymusowego nawracania chrześcijańskich kobiet, między innymi za pomocą gwałtów na nieletnich dziewczętach, które zmusza się do poślubiania muzułmanów. Raporty wskazują również na wzrost dyskryminacji w miejscach pracy, gdzie powszechne jest stosowanie środków nacisku w celu wymuszenia przyjęcia islamu. Zatrudniani do wykonywania takich zajęć jak sprzątanie i praca w cegielniach i fabrykach, chrześcijanie, określani potocznie mianem „chuhra” oznaczającym brudne stworzenie, padają ofiarą powszechnej dyskryminacji. Większość nietolerancji jest zaszczepiana we wczesnym wieku. Z relacji wiadomo, iż uprzedzenia w stosunku do chrześcijan wpajane są w wielu medresach i innych islamskich instytutach edukacyjnych, których liczba sięga dziesiątek tysięcy. Wysiłki mające na celu ograniczenie rzekomo zabronionych wpływów pakistańskich talibów i podobnych grup są podważane przez ich wyraźną wszechobecność. Również w szkolnictwie państwowym głęboko odczuwana jest obecność nietolerancji religijnej. Raporty wskazują, że podręczniki szkolne stosowane w Sindhu, Pendżabie i w innych regionach krzewią religijną nienawiść do chrześcijan i do pozostałych mniejszości. W związku z powyższym warunkiem poprawy sytuacji chrześcijan są zmiany w postawach społecznych i w polityce rządu. Co należy więc uczynić? Przerwać milczenie i obojętność na los naszych sióstr i braci żyjących w Pakistanie.

***

Goście specjalni:

Masih Razwan, seminarzysta z archidiecezji Lahore w Pakistanie. Urodził się w 1988 roku. Studiował filozofię i dziennikarstwo teraz kończy teologię. W najbliższym czasie ma przyjąć święcenia prezbiteratu.

Ks. Emmanuel Parvez

Urodzony w sierpniu 1950 r. O. Emmanuel został wyświęcony na kapłana 12 kwietnia 1987 r. Wysłany do Rzymu na studia, uzyskał stopień doktora w dziedzinie teologii biblijnej Uniwersytetu Urbaniana w Rzymie. Wkrótce, po powrocie do Pakistanu przez dziesięć lat wykładał: Pismo Święte i teologię dogmatyczną w seminarium duchownym w Karaczi. Przez kilka lat służył diecezji Faisalabad jako wikariusz generalny, a następnie całkowicie pogrążony w ciszy i medytacji podjął się pisania książek w języku urdu dla ludzi z Pakistanu. Jest jednym z najbardziej renomowanych myślicieli w Pakistanie, kochany za swoje kazania. Bardzo często jest zapraszany do prowadzenia rozmów i organizowania seminariów w całym kraju. Napisał 39 książek na różne tematy, od pogranicza duchowości po dramat, powieść czy poezję. W ciągu roku jest zajęty głoszeniem wielu serii rekolekcji do różnych zgromadzeń zakonnych, kapłanów i świeckich. Aktualnie jest głęboko zaangażowany w podniesienie poziomu egzystencjalnego swojej okolicy, wśród biednej społeczności zarówno chrześcijan jak i muzułmanów. Dlatego założył specjalne osiedle dla bezdomnych, gdzie przebywa obecnie około 50 rodzin. Wciąż stara się zabezpieczać pomoc dla kolejnych dwustu rodzin. Obecnie jest proboszczem parafii p.w. św. Pawła Apostoła w Pansara, w diecezji Faisalabad. 

Plan wizyty:

25 października, Czwartek;

10:30 Warszawa, Konferencja Prasowa;  

          Siedziba Konferencji Episkopatu Polski, Skwer kard. Stefana Wyszyńskiego 6

26 października, Piątek;

10:30 Warszawa, UKSW sympozjum naukowe

27 października, Sobota;

21:00 Częstochowa, Apel Jasnogórski

28 października, Niedziela;

7:00 Kraków – Łagiewniki, Msza święta transmitowana w TVP

***

TWARZE OSÓB PRZEŚLADOWANYCH

Binish Paul jest 18-letnią chrześcijanką. Chodzi do państwowej szkoły w Pakistanie. 22 sierpnia tego roku młody muzułmanin Taheer Abbas zrzucił ją z drugiego piętra domu, w którym obydwoje się znajdowali. Wcześniej odmówiła poślubienia go i przejścia na islam. Jest to kolejny przypadek agresji i próby nawracania przy użyciu siły, jak to wyjaśniła obrońca sądowy Binish Paul Papieskiemu Stowarzyszeniu PKWP. Od miesięcy Taheer nalegał, by Binish nawróciła się na islam. Za każdym razem odmawiała. Wtedy młody człowiek popełnił ów agresywny czyn, który spowodował u dziewczyny poważne złamania nóg i uszkodzenie kręgosłupa. Jak w większości wcześniejszych podobnych przypadków, rodzina młodej chrześcijanki znalazła się w trudnej sytuacji. Jej rodzice zwrócili się do miejscowej policji, ale policjanci odmówili przyjęcia skargi. Natomiast dyrektor szpitala odmówił zredagowania raportu medycznego, aby zaświadczyć o poniesionym uszczerbku na zdrowiu. Ponadto rodzina dziewczyny otrzymała zastraszające groźby od autora zbrodniczego czynu. Jeśli nie zgodzi się na zamknięcie sprawy, wszyscy zostaną oskarżeni o bluźnierstwo.

W listopadzie 2014 roku dwoje niepiśmiennych chrześcijan Shahzad i Shama Bibi zostało pojmanych przez 3-tysięczny tłum, który znęcał się nad nimi przed wrzuceniem ich do pieca cegielni w Kot Radha Kishen niedaleko Lahore, gdzie pracowali. Oboje zostali fałszywie oskarżeni o zbezczeszczenie stronic Koranu podczas wyrzucania śmieci. W chwili śmierci Shama Bibi była w ciąży z czwartym dzieckiem. W sumie 106 osób zostało oskarżonych o morderstwo, ale 90 zostało uniewinnionych, w tym właściciel cegielni. Najstarszy syn małżeństwa, Suleman, mający zaledwie sześć lat, opisał w późniejszych wywiadach telewizyjnych, jak widział rodziców palonych w płomieniach pieca.

W 2014 r. Asia Bibi została skazana na śmierć za rzekome bluźnierstwo przeciwko Mahometowi, a w rzeczywistości opowiadała tylko swoim koleżankom-muzułmankom o swej wierze w Chrystusa. Mimo presji opinii międzynarodowej proces apelacyjny odraczany jest w nieskończoność, a kobieta cały czas przebywa w celi śmierci w Multanie. Ostatnio miała się odbyć w Sądzie Najwyższym w Lahaur 27 maja 2018 r., jednak bez podania przyczyny została zdjęta z wokandy. Islamscy fundamentaliści kontynuują zastraszanie sędziów, grożąc śmiercią każdemu, kto ośmieli się wystąpić w obronie chrześcijanki.

Shahbaz Bhatti urodził się w 1968 w chrześcijańskiej pundżabskiej wiosce Khushpur. Chciał on kraju, którego fundamentem jest islam, a jednocześnie pluralistycznego, gdzie osoby wszystkich religii mogłyby znaleźć swoje miejsce. Odważne podążanie za tym ideałem doprowadziło Shahbaza pod koniec 2008 do przyjęcia nominacji na federalnego ministra ds. Mniejszości Religijnych Pakistanu. Jego jawna krytyka nadużywania praw o bluźnierstwie budziła nieustannie rosnącą falę gróźb pod jego adresem. Świadomy niebezpieczeństwa, oczywiście nie chcąc umrzeć i nie szukając okazji do śmierci, nie zdecydował się na wycofanie się ze swojego zaangażowania na rzecz dyskryminowanych religijnych mniejszości narodowych. 2 marca 2011 roku jego samochód został zamieniony w kupę kurzu przed jego domem w Islamabadzie. Dwadzieścia siedem kul osiągnęło swój cel.

Przedstawione powyżej „twarze” osób prześladowanych to konkretne przykłady ogromnego cierpienia naszych sióstr i braci żyjących w Pakistanie. Jako wspólnota chrześcijan mamy moralny obowiązek stać się ich głosem w świecie, by przerwać milczenie!

***

Historia Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie 

Pomoc Kościołowi Pomoc Kościołowi w Potrzebie (Kirche in Not) pomaga katolikom w 140 krajach na całym świecie. Zakres pomocy obejmuje: ewangelizację w mediach, kształcenie teologiczne, apostolat biblijny, pomoc duszpasterską, katechezę, stypendia mszalne, środki transportu, pomoc budowlaną. Papieskie Dzieło Pomoc Kościołowi w Potrzebie powstało w 1947 roku, założone przez o. Werenfrieda van Straatena (1913-2003) holenderskiego norbertanina. W roku 1984 zostało uznane przez Stolicę Apostolską jako "ogólnokościelna organizacja na prawie papieskim". Papież Benedykt XVI w grudniu 2011 roku podniósł międzynarodowe katolickie dzieło PKWP do rangi fundacji na prawie papieskim z siedzibą w Watykanie. Prezydentem stowarzyszenia jest kard. Mauro Piacenza. 

Organizacja na początku swej działalności pomagała w Europie Zachodniej, szczególnie w Niemczech, zniszczonych na skutek II wojny światowej materialnie i duchowo. Pomoc szybko zaczęła być przekazywana również do krajów Europy Wschodniej, w tym do Polski, a następnie na pozostałe kontynenty. Papieskie Stowarzyszenie PKWP wspiera prześladowanych i uciskanych chrześcijan, zwłaszcza w rejonach objętych biedą i pogrążonych w konfliktach zbrojnych (Afryka, Azja, Ameryka Łacińska, Europa Wschodnia). PKWP w Kościele w Polsce od roku 1958 wspomaga finansowo wszystkie zakony kontemplacyjne oraz kształcenie księży i osób duchownych. 

Sekcja Polska Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie działa w naszym kraju od 31 stycznia 2006 roku. Funkcjonuje jako kościelna osoba prawna na podstawie Konferencji Episkopatu Polski z dnia 18 marca 2004 r. oraz decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 9 grudnia 2005 r. Aktualnie w Polsce działają trzy biura PKWP w: Warszawie, Krakowie (2014 r.) i Poznaniu (2015r.).

Od 2009 roku Sekcja Polska PKWP przy aprobacie Konferencji Episkopatu Polski, organizuje Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym. Zainicjowało również wydanie publikacji "Prześladowani i zapomniani. Raport o prześladowaniu chrześcijan". Wydaje również "Wierzę. Mały Katechizm Katolicki", Biblię dla dzieci "Bóg przemawia do swoich dzieci" - przetłumaczona na 176 języków.

Źródło: ks. dr Andrzej Paś , Pomoc Kościołowi w Potrzebie; BP KEP/episkopat.pl

Ulotka

Plakat

Materiały liturgiczne

pkwp.org