Zagubiony świat jedności

Jesteśmy niby jedno a jednak we dwoje
We dwoje ale tak naprawdę to jedno
Bo każdy żyje obok robiąc swoje
W monitorze obrazu widząc życia sedno


Tak mało dziś rozmów wśród ludzi czy rodziny
I jak wiele słów ulatuje między wierszami
Bo dziś człowiek tworzy maski, tworzy miny
I ucieka w świat wirtualny dniami jak i nocami

Dziś brakuje tego, co dawniej wartością było
Głębi relacji co zniknęła niczym pył na wietrze
Tylko milczenia i braku tematów jakby przybyło
A towarzyszem samotności staje się powietrze

opr. ac/ac