Kard. Silvano Piovanelli

Urodził się 21 lutego 1924 r. w Ronta di Mugello w archidiecezji florenckiej we Włoszech. W 1935 r. wstąpił do seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 lipca 1947 r. Posługę rozpoczął w parafii w Rifredi — w robotniczej dzielnicy Florencji — gdzie współpracował z założonym przez proboszcza, ks. Giulia Facibeniego, Dziełem Madonnina del Grappa, które wspomagało wojenne sieroty i ubogie dzieci, pragnące się kształcić. W latach 1948-1969 był najpierw prorektorem, a następnie rektorem niższego seminarium w tym mieście. W 1960 r. został proboszczem w Castelfiorentino — najbardziej komunistycznej i antyklerykalnej gminie Włoch, gdzie pełnił posługę przez 9 lat. Powstała wówczas pierwsza w Kościele florenckim rada parafialna, która zajmowała się również problemami administracyjnymi. W latach 1972-1976 był sekretarzem Konferencji Episkopatu Włoch.

Jan Paweł II mianował go 28 maja 1982 r. biskupem pomocniczym (tyt. Tubune di Mauritania) w archidiecezji florenckiej — sakrę otrzymał 24 czerwca; 18 marca 1983 r. — arcybiskupem metropolitą tejże stolicy, a 25 maja 1985 r. wyniósł go do godności kardynalskiej i przydzielił mu rzymski kościół tytularny Matki Bożej Łaskawej przy Via Trionfale. 21 marca 2001 r. kardynał złożył rezygnację z urzędu metropolity Florencji.

Kard. Piovanelli był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Toskanii (1985-2001), wiceprzewodniczącym Konferencji Episkopatu Włoch (1990-1995), członkiem Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk w Salzburgu, przewodniczącym Włoskiej Federacji Rekolekcji Zamkniętych (FIES); szczególnie przyczynił się do przeprowadzenia procesu w sprawie rehabilitacji słynnego kaznodziei z XV w., Girolama Savonaroli. W 2014 r. Wydział Teologiczny Środkowych Włoch nadał mu tytuł doktora honoris causa w zakresie teologii biblijnej.

Zmarł 9 lipca 2016 r. we Florencji.

opr. mg/mg