Zakony w Polsce: pocieszyciele

Twórcą tego Zgromadzenia był kapłan polskiego pochodzenia o. Józef Jan M. Litomyski (1888-1956). Rozpoczęło ono swoją działalność w 1922 r. w Wiedniu. W 1980 r. bracia pocieszyciele przybyli z Czechosłowacji do Wrocławia za sprawą Czecha, o. Stanisława Ślapaka i Polaka, ks. Stefana Wancla, ówczesnego proboszcza parafii p.w. św. Wawrzyńca. Pierwszy dom Zgromadzenia na ziemiach polskich erygowano w 1982 r. we Wrocławiu.

Pocieszyciele wszystkie trudy życia i pracy ofiarowują jako zadośćuczynienie Sercu Jezusowemu za zniewagi i wykroczenia przeciw Bożemu miłosierdziu. Kult Najśw. Sakramentu w każdej wspólnocie cieszy się szczególnym nabożeństwem. Adoracja i ekspiacja są programem życia i działalności całego Zgromadzenia. Każdy z zakonników obok pracy nad własnym uświęceniem prowadzi działalność charytatywną obejmującą najuboższych, cierpiących i ludzi z marginesu społecznego, m.in. alkoholików i narkomanów. Dewiza wszelkich podejmowanych działań brzmi: Omnia ad consolationem Divini Cordis Iesu (wszystko dla pocieszenia Boskiego Serca Jezusowego). Habit pocieszycieli przypomina habit franciszkanów konwentualnych. Zamiast białego sznura pocieszyciele noszą czarny skórzany pas.

W 1993 r. Zgromadzenie liczyło 52 członków. W polskiej prowincji w 1996 r. w dwóch domach było 17 zakonników (6 kapłanów, 2 kleryków, 7 braci i 2 nowicjuszy). Siedziba władz generalnych Zgromadzenia znajduje się w Wiedniu, a prowincjalnych polskich w Sobótce.

opr. mg/mg