Jeśli

Święty Jan najpierw nieśmiało dotyka objawienia, potem rozsmakowuje się nim, a w końcu powraca, aby wypić jego esencję. Czynił tak w odniesieniu do wiary, której wymagał Jezus: "Gdybyście Mnie poznali, gdybyście Mnie zobaczyli, gdybyście wierzyli". Teraz zaś w odniesieniu do miłości: "Jeżeli Mnie miłujecie... Jeśli Mnie kto miłuje...".

Oto w zasiegu ręki są rzeczy wielkie. Ale za każdym razem na drodze stoi olbrzymie "Jeśli".

— Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i będziemy w nim przebywać.

Te słowa wyniosły nas na szczyty zachwytu i szczęścia, ale cztery spośród nich trzymają nas mocno przy ziemi, a my ich nie słuchamy: "będzie zachowywał moją naukę".

Zachowywanie nauki czy zachowywanie przykazań nie jest jakimś mniej lub bardziej obowiązkowym dalszym ciągiem naszego porywu miłości do Jezusa. Nie jest to nawet logika: Jeśli będę kochać Jezusa, powinienem zachowywać Jego przykazania. "Jeśli" łączy nasze pragnienie kochania Jezusa z naszym postępowaniem w życiu o wiele mocniej: kocham tylko wtedy, gdy jestem posłuszny Jego nauce, ponieważ moja miłość rzeczywista, konkretna, jest właśnie tym, co robię.

Nasze porażki mają swoje źródło w tym, że nie chcemy zobaczyć, że miłość nie jest słowem, marzeniem, biciem serca, lecz postępowaniem.

Rozważając Ewangelię świętego Jana, widzimy, że to postępowanie jest bardzo jasne: mamy kochać naszych braci. Miłością, jaką kocha nas Jezus. Miłością czerpiącą z Jego relacji z Ojcem i w niej przeżywaną. Nasza miłość do braci jest przedłużeniem miłości trynitarnej.

Oto czym jest ta mocna więź, łącząca nasze rzeczywiste pragnienie kochania Boga z tym, co konkretnie robimy od rana do wieczora przy pomocy naszego rozumu i naszych rąk oraz gdy spotykamy się z braćmi. Jeśli w tym wszystkim brak jest miłości, nie mówmy o miłości do Boga. "Kiedy kochasz braci — mówi Jezus — kochasz Mnie".

W tym świetle dzisiejszy tekst, obejmujący wersety od 15 do 29, mówi nam, w jaki sposób pozorna nieobecność Boga może być nieustannym doświadczaniem Jego obecności.

Obecności potrójnej, trynitarnej — ton nadany jest od początku: "Jeżeli Mnie miłujecie, będę prosił Ojca, a da wam Pocieszyciela". Z każdym kolejnym doświadczeniem miłości bliźniego doświadczamy słodyczy przeżywania z Jezusem Jego własnego doświadczenia bycia Synem, w tym niezwykłym strumieniu miłości, który nazywamy Duchem.

Wszystko to jednak może nam dać tylko wrażenie czegoś nierealnego albo nieobecności zbyt boleśnie realnej, jeśli rzeczywistości Obecności nie szukamy uparcie w rzeczywistości naszego postępowania. Ilekroć chcemy w modlitwie rozważać naszą więź z Ojcem, Synem i Duchem, zacznijmy od zastanowienia się nad naszą więzią z braćmi. To ona gwarantuje nam prawdziwe zbliżenie się do Boga. Obecność możemy doświadczyć jedynie w doświadczeniu przykazania miłości.

ANDRÉ SÈVE, Homilie niedzielne Kraków 1999