Dialog źrodłem wychowania w rodzinie

Ks. Władysław Kądziołka DIALOG ŹRÓDŁEM WYCHOWANIA W RODZINIE ISBN: 978-83-7767-019-4 wyd.: WAM 2012

Wybrany fragment Wstęp Analiza literatury przedmiotu Analiza podstawowych pojęć

WSTĘP

Dialog to słowo, które spotykamy niemal na każdym kroku, począwszy od relacji rodzinnych po media. Pojęcie to sugeruje wzajemną gotowość do słuchania i rozumienia. Zapotrzebowanie na dialog nie omija sytuacji wychowawczych, dlatego też rodzina jest jego ojczyzną. Istotą dialogu wychowawczego jest wzajemne bogacenie się wartościami. Należy przez to rozumieć cyrkulację przekazywanych doświadczeń, działającą na zasadzie sprzężenia zwrotnego, doprowadzającą do konfrontacji ideałów wychowawczych z sytuacjami wychowawczymi.

Postawa dialogu łączy się z nieustanną obecnością wychowawczą, która towarzyszy całemu procesowi rozwojowemu młodego człowieka. Dlatego też inaczej proces wychowawczy przebiega w rodzinie pełnej, a inaczej w rodzinie niepełnej, w której to zaburzenie jakiegoś czynnika wychowawczego doprowadza do błędów wychowawczych popełnianych przez rodzica. W praktyce obecność wychowawcza polega bowiem nie tyle na pouczaniu i nieustannym umoralnianiu, ile na dodawaniu odwagi w pracy nad sobą i udzielaniu pomocy w odkrywaniu bogactwa własnej osobowości. Niezmiernie doniosłym zakresem wychowania w rodzinie jest zatem wprowadzenie dziecka do świata wartości, nauczanie go kryteriów krytycyzmu, zasad oceny siebie i innych ludzi, oceny rzeczy i zdarzeń. Proces uczenia się w tej dziedzinie jest długi, dokonuje się właściwie przez całe życie, ale we wczesnym dzieciństwie zostają stworzone podstawy pod jego późniejszy przebieg, będące rudymentem do tworzenia właściwej atmosfery domu rodzinnego.

Wychowanie w rodzinie mo że być werbalne, kiedy rodzice pouczają słownie dziecko, co jest dobre, a co złe, ale znacznie ważniejsze jest uczenie się przez przykłady rzeczywistego postępowania dorosłych, naśladowanie ich czynności, bezpośrednie uczestnictwo w działaniach, pracy i ich życiu.

Wpływ wychowania rodzinnego na rozwój dziecka jest decydujący, zależy on między innymi od warunków bytowych rodziny, jej struktury, atmosfery, która panuje w domu, wzajemnych kontaktów interpersonalnych wyznaczonych przez postawy rodziców i więzi emocjonalne między nimi, od metod oddziaływania na dziecko, form życia kulturalnego propagowanych przez rodziców, a także prawidłowej komunikacji interpersonalnej, wystrzegającej się barier, blokad i błędów. Ponieważ komunikacja kształtuje charakter wzajemnych relacji, uważa się ją za najważniejszy czynnik w interakcjach międzyosobowych w rodzinie. Sposób, w jaki członkowie rodziny porozumiewają się ze sobą jest przedmiotem zarówno teoretycznych, jak i empirycznych studiów nad rodziną. Każda rodzina ma odrębne cechy komunikacji. Prawidłowo przebiegająca komunikacja między partnerami jest niezbędna na każdym etapie rozwoju małżeństwa. Treść, częstotliwość i jakość komunikacji są ważnymi przejawami miłości i zaangażowania w związek.

Kontakty między rodzicami, ich stosunek do siebie, wywierają istotny wpływ na kształtowanie się osobowości dziecka. Zdania wypowiadane do siebie wzajemnie przez rodziców w obecności dziecka, opinie wyrażane przez nich o ludziach, postawa w sytuacjach szczególnie trudnych, modelują stopniowo światopogląd dziecka, kształtują jego zasady postępowania. To, jak dziecko czuje się w rodzinie, wpływa na jego więź z rodzicami, na pragnienie podtrzymania kontaktu z nimi bądź dążenie do izolacji od nich. W wypadku, gdy emocjonalna atmosfera panująca w domu jest dla dziecka stresująca i tworzy się napięcie między nim a rodzicami, wówczas częstym sposobem radzenia sobie z tą sytuacją staje się maksymalizowanie wzajemnego dystansu i szukanie autorytetu w obcych środowiskach. W ten sposób samo pojawienie się zaburzenia w kontakcie stwarza zasadniczą przeszkodę w wychowawczym oddziaływaniu rodziców. Rodzice, od których dzieci izolują się, mają mniejsze szanse pozytywnego wpływu na ich zachowanie, gdyż po pierwsze, skuteczne oddziaływanie nie jest możliwe w wypadku braku interakcji, a po drugie, dystansowaniu się wobec rodziców zwykle towarzyszy kwestionowanie czy wręcz odrzucanie wartości, które oni prezentują. W takich sytuacjach dochodzi niejednokrotnie do braku wzajemnej akceptacji w dialogu i pojawiają się przeszkody wychowawcze. Dydaktyczne i opiekuńcze oddziaływanie rodziców możliwe jest jedynie w warunkach prawidłowej interakcji z dziećmi.

Dialog wychowawczy niesie ze sobą pogłębienie duchowe, przeciwdziała infantylizacji życiowej oraz zapewnia rozwój osobowościowy. Pomaga dziecku odnaleźć jego miejsce w świecie, podpowiada wzory i autorytety do naśladowania. Jest metodą nauczenia, jak właściwie korzystać z życia w wolności dzieci Bożych, do którego wzywa sam Chrystus.

Wychodząc z założenia, że dialog jest „ideą przewodnią wychowania, jedną z metod wychowania, formą wymiany myśli pomiędzy wychowującym a wychowywanym, sprzyjającą aktywnemu uczestnictwu wychowanka w procesie kształcenia i wychowania¹”, celem niniejszej dysertacji było poznanie środowisk rodzinnych, które są odpowiedzialne za wychowanie młodego człowieka oraz próba odpowiedzi na pytanie: Czy obecna komunikacja interpersonalna urzeczywistnia dialog wychowawczy w badanych rodzinach?

W rozdziale pierwszym, autor zwraca uwagę na teoretyczne podstawy wiedzy o rodzinie. Wyjaśnia rozumienie pojęć: rodzina, dziecko, wychowanie, opieka, komunikacja interpersonalna, dialog oraz wskazuje na ich wieloaspektowość, dochodząc do ich integralnego ujęcia.

Drugim zagadnieniem, które podjęto w rozdziale dotyczącym analizy, jest ukazanie rodziny w świetle literatury teologicznej, psychologicznej, pedagogicznej i socjologicznej, a także definicja rodziny jako środowiska wychowawczego.

Rozdział II traktuje o metodologicznym aspekcie badań własnych. Autor umieszcza w nim problematykę badań i analizę zastosowanych metod badawczych (ankieta, test niedokończonych zdań, wywiad). Następnie przechodzi do organizacji przeprowadzonych przez siebie badań, by pod koniec rozdziału scharakteryzować badane środowiska: województwo małopolskie, województwo świętokrzyskie i województwo mazowieckie.

Kolejne rozdziały dotyczą części empirycznej badań.

Rozdział III traktuje o koniunkturze rodzinnej badanych środowisk. W skład tego rozdziału wchodzą następujące tematy: klasyfikacja środowiska rodzinnego badanych osób, rodzina — formążycia społecznego, sytuacja rodzinna badanych środowisk, pochodzenie badanych osób, atmosfera badanych rodzin, sytuacja materialna i społeczno-bytowa badanych rodzin, warunki mieszkaniowe badanych osób, zainteresowania kulturowe badanych wspólnot, czynniki zewnętrzne zastępujące życie kulturalne rodziny, funkcja kulturotwórcza rodziny.

Rozdział IV przedstawia problematykę komunikacji interpersonalnej w rodzinie. Autor porusza w nim następujące problemy: socjologiczne teorie komunikacji, zarys teorii komunikacji, komunikacja interpersonalna, rodzaje przekazu treści komunikatu, znaczenie płci w komunikacji interpersonalnej, bariery komunikacyjne, komunikacja małżeńska, komunikacja a inne dyscypliny naukowe, medialność komunikacji.

W rozdziale V możemy zapoznać się z metodami wychowawczymi, jakie są stosowane w rodzinach badanych osób. Autor umieszcza także podrozdział zatytułowany „Wychowanie oczami respondentów”, w której to części przywołuje wypowiedzi badanych na temat sukcesów i porażek wychowawczych ich rodziców.

Rozdział VI poświęcony jest zagadnieniu dialogu wychowawczego w rodzinach z województw: małopolskiego, świętokrzyskiego i mazowieckiego. Autor zwraca uwagę, iż dialog wychowawczy prowadzi do wzrastania wychowanka jako osoby, która uczy się być sobą, żyćświadomie, stopniowo, samodzielnie i odpowiedzialnie, decyduje o swoich czynach, nie pozwala na uprzedmiotowianie siebie oraz żyje aktywnie w rodzinie, szkole i społeczeństwie. W wyniku obserwacji, wywiadów oraz ankiet przeprowadzonych na grupach gimnazjalistów, licealistów oraz studentów z województw: małopolskiego, mazowieckiego i świętokrzyskiego, autor otrzymał wyniki dotyczące sytuacji życiowych respondentów oraz ich wpływu na funkcjonowanie dialogu w rodzinach.

Całość rozprawy uzupełnia zakończenie posiadające formę wniosków i postulatów, które są wynikiem przeprowadzonych badań i osobistych przemyśleń autora.

¹ J. Rutkowiak, O dialogu edukacyjnym. Rusztowanie kategorialne, w: Pytanie, dialog, wychowanie, Warszawa 1992, s. 13.

opr. ab/ab