Atrakcyjność tkwiąca w metodycznej wartości analizowanego nauczania

Fragmenty pracy zbiorowej pod red. Krystyny Chałas "Wychowanie ku wartościom w świetle nauczania Jana Pawła II"

Atrakcyjność tkwiąca w metodycznej wartości analizowanego nauczania

pod red. Krystyny Chałas

WYCHOWANIE KU WARTOŚCIOM W ŚWIETLE NAUCZANIA JANA PAWŁA II

Elementy teorii i praktyki - tom III

ISBN: 978-83-7442-430-1

wyd.: Wydawnictwo JEDOŚĆ 2007



Alina Rynio

Obiektywna wartość pedagogicznego przesłania Jana Pawła II

Atrakcyjność tkwiąca w metodycznej wartości analizowanego nauczania

Jeśli chodzi o ten wymiar atrakcyjności papieskiego przesłania pedagogicznego, to można przyjąć, że analogicznie do chrześcijańskiego wezwania, atrakcyjność wychowania przejawia się w tym, że jest ono: "elementarne w przekazie", "integralne w wymiarach", "wspólnotowe w realizacji" i "zdecydowane jako gest"29.

Nie ma wątpliwości, że przesłanie owo obejmuje całego człowieka i jego problemy istniejące tu i teraz. Jest klarowne, rzeczowe i skierowane do wszystkich. Jego siłąjest prostota wyrażająca się w zdolności dostosowywania się do uwarunkowań każdego, a nieunikanie istotnych spraw umożliwia przewidzenie i zapobieżenie niepotrzebnym trudności, tym samym pozwala osiągnąć zamierzony cel. Papieska propozycja wychowania wyodrębnia istotne elementy konstytutywne i mocno podkreśla ich wartość. Prowadzi do głębokiego rozumienia wszystkich pojawiających się sytuacji, a także do umiejętności wartościowania i przyjmowania nieskończonej różnorodności wyrazów wartości. Przy czym "elementarne" nie znaczy tu "ogólne", ale raczej precyzyjne w elementach istotnych i odnoszących się do doświadczenia wszystkich. Przesłanie to liczy się z wartością każdej osoby. A skupiając się bezpośrednio na jej wolności, zakłada zdecydowane pobudzenie jej świadomości i sprowokowanie jej do inicjatyw. Inicjatywy te mogą przybierać nieskończoną liczbę układów, co znaczy, że odpowiedź na wyzwania, jakie ze sobą niesie, może być udzielana w najrozmaitszy sposób i na bardzo różnych poziomach. Jednak jakikolwiek gest, jakikolwiek czyn podjęty w imię głoszonego ideału, stanowi ważny wkład dla wzrostu i rozwoju osoby, a to zakłada cierpliwość i pragnienie dobra innych. Przy czym Jan Paweł II wychodząc od wolnej woli osoby, i mając na uwadze wartość jej czynu, dawał wyraz przekonaniu, że kontynuacja pierwotnego zaangażowania osoby zakłada konieczność związku wychowawczego opartego nie tyle na głoszeniu idei, co na ich współdoświadczaniu i dostosowywaniu się do poszczególnych wychowywanych i ich poziomu rozwoju. Stąd wychowujący chcąc zdobyć sympatię i zaufanie, musi się liczyć z konkretnymi realiami, a te tkwią zarówno we wnętrzu wychowywanego, jak i w środowisku, które w każdym momencie wywiera decydujący wpływ na życie danej osoby.

Z kolei "integralność" pedagogicznego przesłania Jana Pawła II, jak to już było sygnalizowane, zdaje się tkwić przede wszystkim w całościowym widzeniu człowieka i w zdolnej do zaofiarowania wszystkiego - kulturze miłości. Rozumiana jest ona jako zasada i prawo nieznające granic oraz katolickość wyrażająca się w zmyśle ekumenicznym i misyjnym, a także w życiu dla całego świata, w poczuciu uniwersalności perspektyw Kościoła. Wyraża się zarazem w woli dochowania wierności chrześcijańskim powinnościom. Integralność papieskiego ujęcia wychowania wyraża się w tym, że ogarnia ono właśnie całego człowieka i przestrzeń jego życia, zmierzając do krytycznego i systemowego ujęcia złożonej rzeczywistości, tak by mogła być intensywnie wykorzystywana w sposób odpowiedni dla człowieka, tzn. rozumny, wolny i odpowiedzialny.

Natomiast "wspólnotowość w realizacji" przesłania papieskiego gwarantuje skuteczność wychowania, bo opiera go na współdziałaniu podmiotów wychowujących, zakłada przynależność do konkretnego miejsca i ludzi, oraz bezwarunkowe przyjęcie innych. Poza tym otwiera się także na współdzielenie własnego istnienia, współżycie i pracę, poprzez którą osobowość wychowywanego osiąga całkowitą dojrzałość, wyrażającą się w postawie ofiarnej miłości, służbie na rzecz jedności i dyspozycyjności wobec autorytetu.

Przypisując papieskiemu wychowaniu przymiot "zdecydowanego jako gest", podkreśla się tę wyjątkową dla Ojca Świętego umiejętność podjęcia odważnej i jasnej inicjatywy wychowawczej opartej na tradycji chrześcijańskiej i doświadczeniu Kościoła, co wobec powszechnej mentalności, często przecież przeciwnej, a nawet wrogiej chrześcijańskim ideałom nie było i nie jest łatwe. Postawa taka kształtuje się na styku wiary i życia, przeżywanej teraźniejszości, uznawanej tradycji i krytyki przedstawiającej swe racje. Zakłada spójność w stosunku do ideału, potrzebę wspólnoty i chroni młodego człowieka od mentalnego zniewolenia. Nie pozwala na bezkrytyczne uleganie opinii publicznej tworzonej przez możnych tego świata.


30 Są to określenia, jakie wezwaniu chrześcijańskiemu przypisuje ks. L. Giussani, zob. Siadami chrześcijańskiego doświadczenia, Warszawa - Struga - Kraków 1988, s. 77-101.

opr. aw/aw



« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama