Obrazy braku poczucia własnej wartości - Arogant

Anselm Grün OSB

Rozwijać POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI - przezwyciężać bezsilność

PORADNIK

ISBN: 978-83-60703-06-9

wyd.: Wydawnictwo SALWATOR 2007

Arogant

Brak poczucia własnej wartości często ukrywa się za fasadą arogancji i pychy. Z reguły jeśli ktoś czuje się lepszy od innych, deprecjonuje ich, aby siebie dowartościować. Jest wówczas pewny siebie na zewnątrz i zarozumiały. Ale to wszystko to tylko gra pozorów. Ten ktoś jest ślepy na własną rzeczywistość. Nie dostrzega swojej ślepoty, uważając się za osobnika niepopełniającego błędów i doskonałego. Taki człowiek nierzadko przechwala się swoimi zaletami czy osiągnięciami. Przed innymi wystawia samego siebie na pokaz. Wielu to, rzecz jasna, imponuje. Rozsądni uważają jednak potrzebę stawiania się na piedestale za niezdrową. Biblia przedstawia człowieka jej ulegającego jako ślepca. Ślepy wzbrania się przed tym, by spojrzeć na własną rzeczywistość, jest mu ona nieprzyjemna, bo uchybia jego mniemaniu o własnej wielkości, co według niego rani jego godność. I zamyka oczy na własną rzeczywistość, by nadal móc trzymać się iluzji o sobie.

Jezus uzdrawia ślepego, który od urodzenia ma zamknięte oczy na własną rzeczywistość. Spluwa na ziemię, miesza ją ze swoją śliną i tak sporządzoną papkę nakłada na powieki niewidomego (por. J 9, 6). Jezus konfrontuje go z ziemią, z humus. Pychę leczy pokorą - humilitas. Akceptacja własnej ziemskości i człowieczeństwa, pogodzenie się z faktem, że pochodzi się z ziemi, wymaga odwagi. Jezus nakłada błoto na oczy niewidomego od urodzenia, by mu w ten sposób powiedzieć: "Dopiero wtedy naprawdę możesz przejrzeć na oczy, gdy jesteś w stanie dostrzec błoto w sobie i pogodzić się z tym". Ale Jezus nie mówi mu prawdy bez ogródek. Czule smaruje oczy mazią z ziemi i śliny. Ślina jest czymś matczynym. Tylko dlatego że Jezus traktuje niewidomego po matczynemu i z czułością, może on otworzyć swoje oczy i spojrzeć we własną rzeczywistość. Humilitas (pokora) uzdrawia hybris (pychę). Humilitas ma nie tylko coś z humus, z ziemi, ale również z humoru. By móc zaakceptować samego siebie, potrzebne jest poczucie humoru. Aroganci i wyniośli najczęściej go nie mają. Biada temu, kto zadraśnie ich piedestał. Jezus uzdrawia ślepego, okazując poczucie humoru oraz czułą troskę i przez to umożliwiając mu pojednanie się z własnym człowieczeństwem i zaakceptowanie siebie z humorem.

To były niektóre obrazy braku poczucia własnej wartości, jakie znajdujemy w Biblii. Można by rozważyć wszystkie opisane w niej historie uzdrowienia przez Jezusa i za każdym razem stwierdzić, że chorzy cierpią na brak poczucia własnej wartości. Trędowaty nie może znieść samego siebie, ponieważ nie akceptuje siebie, czuje się przez wszystkich odrzucony, wyalienowany (por. Mk 1, 40-45). Kobieta cierpiąca na krwotok wydała całe swoje mienie, żeby tylko choć na chwilę zwrócić na siebie uwagę i wzbudzić w kimś tkliwe uczucia. W końcu czuła się jeszcze gorzej, traciła coraz więcej krwi i była coraz słabsza (Mk 5, 25-34). Córka Jaira nie ma odwagi żyć, nie chce wydorośleć i boi się odkryć swoje lęki przed rodzicami (Mk 5, 21-24. 35-43). Głuchoniemy oniemiał ze strachu, że z powodu tego, co mówi, mógłby zostać odrzucony i wyśmiany, zamknął przeto swoje uszy ze strachu, że mógłby usłyszeć coś negatywnego o sobie (Mk 7, 31-37). Opętany chłopiec nie potrafi wyrazić swoich uczuć i staje się agresywny, gdyż ojciec w niego nie wierzy (Mk 9, 14-29). Młodzieniec z Nain chce żyć, naśladując Mistrza, lecz nie potrafi wyrzec się swoich przyzwyczajeń (Łk 7, 11-17). Podczas spotkania z Jezusem ludzie ci nabierają odwagi do zaakceptowania siebie, do wyprostowania się i odkrycia swojej prawdziwej wartości. Jezus przekazuje im słowami, którymi się do nich zwraca, spojrzeniem, którym czule ich ogarnia, i pieszczotliwym dotykiem, że są wartościowi i jedyni w swoim rodzaju. Dzięki temu wskazuje On i nam drogi, dzięki którym możemy pomagać sobie nawzajem w odkrywaniu poczucia własnej wartości i w wierzeniu w Niego.

opr. aw/aw