Życie duchowe nie ogranicza się do udziału w samej tylko liturgii. Chrześcijanin bowiem, choć powołany jest do modlitwy wspólnej, powinien mimo to wejść także do swego mieszkania i w ukryciu modlić się do Ojca, a nawet, jak uczy Apostoł, powinien modlić się nieustannie. (...) Zaleca się usilnie nabożeństwa ludu chrześcijańskiego, zgodne z przepisami i zasadami Kościoła, zwłaszcza te, które odbywają się z woli Stolicy Apostolskiej. Szczególnym uznaniem cieszą się także nabożeństwa partykularnych Kościołów, odprawiane z polecenia biskupów, stosownie do zwyczajów lub ksiąg prawnie zatwierdzonych. Uwzględniając okresy liturgiczne, nabożeństwa te należy tak uporządkować, aby zgadzały się z liturgią, z niej poniekąd wypływały i do niej wiernych prowadziły, ponieważ ona ze swej natury znacznie je przewyższa.

KL 12-13

Jak wynika z powyższego tekstu Konstytucji o Liturgii, szczególnie godne odprawiania są nabożeństwa odbywające się z woli Stolicy Apostolskiej (przede wszystkim: droga krzyżowa, różaniec, część litanii i nowenn), jak również z woli biskupów danego kraju, regionu czy diecezji (w Polsce np. Gorzkie Żale, nabożeństwa biblijne). Nie znaczy to jednak, że nie są zalecane także inne nabożeństwa, o ile spełniają kryterium związku z liturgią.