"Kocham Boga". Czy wiesz, co mówisz?

Wydawnictwo ESPRIT, Rok wydania: 2013, ISBN 978-83-63621-49-0

o. Lech Dorobczyński OFM Praktykujący, ale czy...wierzący? Wielu ludzi boi się relacji z Bogiem. Pragną Go, tęsknią za Nim, ale paradoksalnie boją się wejść z Nim w relację. Dlaczego? Bo sprowadzają Boga jedynie do roli bezdusznego prawodawcy. Nie słyszą, jak woła: "Kocham Cię", tylko twarde: "Nie pozwalam! Zakazuję! Nakazuję! Musisz Mnie słuchać, bo jak nie, to między nami koniec!". Jeśli wiarę sprowadzimy tylko do zakazów i nakazów, to Kościół stanie się obozem koncentracyjnym, zaś Bóg - esesmanem z karabinem w ręku. A z tak rozumianym "kościołem" i z takim "bogiem" ja też nie chcę mieć nic wspólnego. Kim więc jest Bóg? Na czym polega relacja z Nim? Jak się modlić? Po co mi sakramenty? Czym jest Kościół? To tylko niektóre z pytań, jakie tu usłyszysz. I na które być może zechcesz poszukać odpowiedzi. Fragmenty rozdziału Wstęp / „Kocham Boga”. Czy wiesz, co mówisz? / Mówisz: „Kocham Boga”, ale czy masz z Nim relację? / „Biblia? Nie mam czasu jej czytać!” / Dlaczego tak trudno nam czytać Biblię?

Benedykt XVI powiedział: „Wiara chrześcijańska domaga się żarliwości, ognia, musi wystrzegać się «letniości», dyskredytującej chrześcijaństwo (...). Bycie letnim jest największym zagrożeniem dla współczesnego chrześcijaństwa”³.

„Letniość” dyskredytuje chrześcijaństwo. Papież mi mówi, że moja „letniość” ośmiesza chrześcijaństwo! Jeśli jestem letni — stanowię dla chrześcijaństwa największe zagrożenie! Po ludzku chyba nie da się mocniej tego powiedzieć.

„Kocham Boga”.

Czy wiesz, co mówisz?

Lubię zaczynać rekolekcje od dwóch prostych pytań. „Kto z was kocha Pana Boga — ręka w górę”. Uwierzcie mi, nie ma w kościele człowieka, który by nie podniósł ręki. Przy drugim pytaniu nie jest już tak kolorowo. Na pytanie: „Kto z was Go zna?” — w górze pozostaje zaledwie kilka rąk.

Rodzi się więc pytanie: czy można kochać kogoś, kogo się nie zna?

Niektórzy mówią, że można. Tak twierdzą choćby nastolatkowie, zakochani po uszy w swoich idolach. Problem polega na tym, że my mówimy tu o miłości, a nie o fascynacji. Niestety, bardzo młodzi ludzie często nie potrafią tego rozróżnić i każde przyjemne uczucie czy odczucie określają mianem: „miłość” i „kochać”⁴.

Żeby powiedzieć człowiekowi, że się go kocha, trzeba go najpierw poznać. Zawsze proponuję zakochanym, by poszli w góry. Ale nie z cyklu: walizki na kółkach i zwiedzanie Krupówek, piwko, zakupy, potem wjazd kolejką na Gubałówkę, wagonikiem na Kasprowy czy „wspinaczka” dziewięciokilometrowym asfaltem na Morskie Oko. Trzeba wziąć plecak i ruszyć w góry. Na noc zatrzymywać się w górskich schroniskach. Łazić całymi dniami i zmęczyć się. Bo kiedy człowiek jest zmęczony, to nie ma siły udawać. Wtedy wychodzi, jaki jest naprawdę.

Dobrze się poznać — to ważne. By potem świadomie podjąć decyzję o ślubie z osobą, a nie z moimi wyobrażeniami o niej.

Miłość to coś więcej niż tylko wybuch sympatii i burza namiętności. Miłość to relacja. A żeby ją zawiązać potrzeba czasu.

³ XIII Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów poświęcone Nowej Ewangelizacji. Watykan, 7-18 X 2012.

⁴ Tak więc kochają: Boga, pierogi, rodziców, imprezy, przyjaciół, gry komputerowe, swojego zwierzaka, czipsy itd. itp. A już prawdziwym dramatem jest degradowanie słowa „miłość” do poziomu wyrażeń: „LoFfCi@m n@ M@x@”, „ciumaski” czy „buziole”.

opr. ab/ab