Modlitewnik do Miłosierdzia Bożego - Jezu, ufam Tobie

PIOTR SZWEDA MS

Modlitewnik

do Miłosierdzia Bożego
Jezu, ufam Tobie

ISBN: 978-83-60703-44-1

wyd.: Wydawnictwo SALWATOR 2007

Wstęp

Helena Kowalska, znana na całym świecie jako siostra Faustyna, urodziła się 25 sierpnia 1905 roku we wsi Głogowiec, niedaleko Łęczycy, w parafii Świnice Warckie w województwie łódzkim jako trzecie z dziesięciorga dzieci w ubogiej rodzinie Stanisława i Marianny z domu Babel. Od najmłodszych lat pobożni rodzice starali się przekazać swoim dzieciom żywą wiarę w Boga obecnego w życiu człowieka, a także uczyli je wierności Bożym przykazaniom i uczciwej, rzetelnej pracy.

Helenka, dzięki swej cichości, pokorze i chęci do pomocy stała się ulubioną pociechą rodziców, którzy nazywali ją kochanym dzieckiem. W 1917 roku zaczęła uczęszczać do szkoły, ale trwało to niecałe trzy lata. Była jednak niezwykle pilną i sumienną uczennicą. Z powodu ciężkiej sytuacji materialnej jako szesnastoletnia dziewczyna wyjechała z domu, aby zarobić pieniądze na utrzymanie rodziny. Najpierw pracowała jako pomoc domowa w Aleksandrowie Łódzkim, później w Łodzi i w Ostrówku koło Warszawy (1921-1925). Wszystkich zadziwiała swoją wielką wiarą, skromnością i sumiennością w wykonywaniu swej pracy.

W dwudziestym roku życia, 1 sierpnia 1925 roku, pomimo stanowczej odmowy rodziców i bez ich błogosławieństwa, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. Po odbyciu nowicjatu (1926-

-1928) złożyła śluby czasowe, a 1 maja 1933 roku śluby wieczyste w Krakowie. W ciągu trzynastu lat życia w zgromadzeniu, pełniąc przeróżne obowiązki (w kuchni, w sklepie piekarniczym, na furcie, w ogrodzie, w magazynie odzieżowym - westiarni), przebywała w wielu domach: w Krakowie, Płocku, Białej, Warszawie, Wilnie, Walendowie, Derdach, Kiekrzu i Rabce.

Będąc na placówce w Płocku, 22 lutego 1931 roku, Faustyna miała objawienie Pana Jezusa, od którego otrzymała nakaz namalowania obrazu z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Chrystus dał jej również obietnicę, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie. Był to w życiu siostry Faustyny, jak i dla całego jej posłannictwa, moment kluczowy. W roku 1934, na polecenie Jezusa i swego kierownika duchowego, Faustyna zaczęła pisać Dzienniczek zatytułowany Miłosierdzie Boże w duszy mojej, przetłumaczony już na kilkanaście języków.

Siostra Faustyna od Najświętszego Sakramentu swoje zwyczajne życie zakonne uczyniła nadzwyczajnym dzięki niezwykłej pokorze i ufności Bogu. Doświadczała wielu cierpień, zarówno fizycznych (w pracy, w chorobie), jak i duchowych (w niezrozumieniu przez najbliższych, w pokusach przeciw wierze, w trudnościach na modlitwie). Życie Faustyny - na pozór szare, ciche i monotonne - kryło niezwykłą, mistyczną głębię. Została obdarzona wieloma nadzwyczajnymi darami, osiągając, już na ziemi, szczyty zjednoczenia z Bogiem, który wybrał ją na Sekretarkę i Apostołkę swego Miłosierdzia.

Przez nią Bóg pragnął przekazać światu wielkie orędzie, polegające na przypomnieniu prawdy o miłości miłosiernej Boga do człowieka, o głoszeniu jej świadectwem życia, a także o potrzebie wypraszania miłosierdzia Bożego dla świata. Z tego charyzmatu i doświadczenia mistycznego św. Faustyny zrodził się w Kościele Powszechnym Apostolski Ruch Bożego Miłosierdzia, który podejmuje jej dzieło, ukazując światu na różne sposoby tę tajemnicę naszej wiary.

5 października 1938 roku w klasztorze w krakowskich Łagiewnikach po długich cierpieniach spowodowanych gruźlicą, leżąc na łóżku, siostra Faustyna wzniosła oczy w górę - trochę się uśmiechnęła, a potem skłoniła głowę - i bez żadnych widocznych boleści skończyła życie... Umarła ze spokojem i ufnością przekonana, że dopiero z chwilą śmierci rozpocznie się jej posłannictwo, a ona jeszcze skuteczniej będzie z nieba pomagać ludziom.

W czasie II wojny światowej szybko rosła sława świętości jej życia, gdyż ludzie przez jej wstawiennictwo upraszali wiele łask. W latach 1965-67 przeprowadzono w Krakowie proces informacyjny dotyczący heroiczności jej życia, a w 1968 roku otwarto w Rzymie proces beatyfikacyjny ukończony dekretem o heroiczności cnót siostry Faustyny i dekretem o cudzie wyproszonym przez jej wstawiennictwo.

18 kwietnia 1993 roku Ojciec Święty Jan Paweł II zaliczył siostrę Faustynę Kowalską w poczet błogosławionych, a 30 kwietnia 2000 roku, podczas obchodów Wielkiego Jubileuszu Chrześcijaństwa, ją kanonizował.

Św. Faustyna wybrana przez Jezusa na Sekretarkę i Apostołkę tajemnicy Bożego Miłosierdzia mówiła o Nim w bardzo prosty sposób, docierając do szerokich kręgów ludzi.

W Starym Zakonie - powiedział do niej Pan Jezus - wysyłałem proroków do ludu swego z gromami. Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z Moim miłosierdziem. Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć, przytulając ją do swego miłosiernego serca (Dz. 1588).

Było w Faustynie, darze Boga dla naszych czasów, głębokie przekonanie, że człowiek może kochać, że jest zdolny do poświęcenia i ofiary, że w świecie wielkiej pogoni może się zatrzymać i w jednej chwili przez kontakt z Bogiem wejść w te przestrzenie, których pragnie doświadczyć.

Siostra Faustyna Kowalska przypomniała i przekazała Orędzie Miłosierdzia całemu światu, prowadząc nas na znane i nieznane drogi doświadczania Boga bogatego w miłosierdzie. Całym swym życiem wielbiła Go przez wzrost ufności i pragnienie całkowitego przemienienia się, by być żywym odbiciem Miłosierdzia Bożego dla innych.

Pozostając przez ostatnie lata swego życia w ukryciu klasztoru w krakowskich Łagiewnikach, doskonale wypełniła polecenie Jezusa: Córko moja, czyń, co jest w twej mocy w sprawie rozszerzenia czci miłosierdzia mojego, ja dopełnię, czego ci nie dostawa. Powiedz zbolałej ludzkości, niech się przytuli do miłosiernego serca mojego, a ja ich napełnię pokojem (Dz. 1074). Dzisiaj św. Faustyna Kowalska, prosta, niepozorna i nieuczona zakonnica, jest znana nie tylko w Polsce, ale i w Europie, w Ameryce Północnej i Południowej, w Afryce, w Azji i w Australii.

opr. aw/aw