Trudna bliskość

„Należę do tej części ludzkości, która czeka nie na święta, a na to kiedy się skończą. Marzę, by było już po wszystkim. Mam dość pierniczków, choineczek, pustych słów przy dzieleniu się opłatkiem, udawania. Wiem, że nie jestem sama” - napisała kilka dni temu na facebooku moja koleżanka. Dlaczego dla niektórych święta to czas, który woleliby przespać i co zrobić, by to zmienić?

Na stole wigilijne potrawy. Siano pod obrusem. Choinka. Opłatek. W tle słychać kolędy. Wszyscy składają sobie życzenia. Na pierwszy rzut oka jest idealnie. Jednak święta - jak pokazują badania psychologów - to jedno z najbardziej stresujących wydarzeń w ciągu całego roku.

Tylko przykry obowiązek?

- Nie cierpię świąt Bożego Narodzenia. Nie mogę patrzeć na ludzi, którzy uśmiechają się do siebie, choć wiem, że tak naprawdę się nie znoszą. To czas udawania i robienia wielu rzeczy „na siłę” - twierdzi 35-letnia Magdalena. - Muszę siedzieć przy stole z ludźmi, których poczucie humoru sprowadza się do rubasznych dowcipów. Poza tym moja siostra na bank pokłóci się z mężem i potem będą sobie docinać nad śledziami i kutią. Zjawi się dalsza rodzina, którą naprawdę mogłabym widzieć tylko na zdjęciach, a tu co roku ten sam problem - co im kupić i skąd wziąć na to pieniądze. W dodatku temat mojego staropanieństwa znowu będzie rozkładany na czynniki pierwsze - dodaje. Jej pogląd podziela wiele osób. Świadczą o tym m.in. profile na facebooku typu „Nie lubię świąt” itd. Można tam przeczytać, że rzadko dla kogo święta są naprawdę czasem pojednania, a spotkanie z niektórymi członkami rodziny stanowi dla wielu osób przykry obowiązek.

Odwieczny spór: rodzice czy teściowie

- Od czasu, kiedy wyszłam za mąż, nie lubię świąt. Wieczny problem, do kogo iść na wieczerzę: do rodziców czy teściów? Co roku to powód kłótni między nami - opowiada 30-letnia Julka, dodając, iż rodzice obu stron bezwzględnie oczekują, że młodzi będą u nich na Wigilii. Traktują to jako dowód miłości i szacunku. Obrażają się, kiedy nie spełnia się ich woli. Nie chcą się dzielić. Pytają z wyrzutem: cóż takiego robimy, że oni nie chcą do nas przyjść, że wybrali tych drugich? Przecież tak się staramy!

„Szczere” życzenia

Od kosztownych problemów logistycznych bardziej bolesne bywają skutki szczerych rodzinnych życzeń. Przecież najbliżsi najlepiej wiedzą, czego nam trzeba. Mariusz z Olą, pięć lat po ślubie, od trzech nastawiają się na przetrzymanie kolejnej porcji życzeń - „żeby już w końcu ten dzidziuś był”, żalów - „kiedy ja w końcu będę babcią”, obaw - „a czy z wami na pewno wszystko w porządku?” oraz pomówień o egoizm i wygodnictwo. Tymczasem oni wolą znosić znaną coroczną nawałnicę niż przyznać się, że od lat marzą o dziecku, a lekarze bezradnie rozkładają ręce.

Z kolei Mariola jak zawsze dostanie pod choinkę parę książek o dietach, które tym razem na pewno pomogą zgubić jej zbędne kilogramy. „No popatrz, teraz spokojnie możesz jeść ten schabik. Według tych przepisów prawie nie zawiera on tłuszczu. A swoją drogą, jakie to szczęście, że ja i moje dzieci możemy jeść, co chcemy i żadne z nas nie ma problemu z tuszą”.

Bez wytchnienia

- Święta to dla mnie szkoła przetrwania. Nie dość, że przygotowania do nich są bardzo wyczerpujące, to także potem nie ma szans na odpoczynek - opowiada Halina, wdowa, mama dwóch dorosłych córek, która oprócz wnucząt i zięciów gości także ich rodziny. - Teoretycznie powinnam być szczęśliwa, że choć na co dzień jestem sama, mam z kim podzielić się opłatkiem. I cieszę się, niemniej najchętniej widziałabym ich wszystkich przez godzinę, góra dwie - po prostu nie mam ani sił, ani ochoty, ani pieniędzy na tyle potraw. Ludziom święta kojarzą się z wypoczynkiem, spokojem, wytchnieniem. Mnie nie. Niemal cały ciężar przygotowań spoczywa na moich barkach - podkreśla, dodając, że już kilka tygodni przed świętami sprząta, znosi do domu siatki z zakupami, lepi pierogi, piecze, smaży. - W Wigilię jest miło, a nasz stół wygląda niczym z telewizyjnej reklamy. Tylko że ja jestem tak strasznie zmęczona… Najgorzej jednak jest, kiedy opadną już wigilijne emocje, a podniosły nastrój zastąpi świąteczna stagnacja. Wszyscy leniuchują, drzemią, a ja marzę o tym, by przeczytać książkę, odzyskać ciszę i spokój. Tymczasem ostatkiem sił znoszę ten chaos: wrzeszczące dzieci, dudniący telewizor, ciągłe paplanie o niczym. Wycieńczona biegam między garnkami i marzę, by ten koszmar jak najszybciej się skończył!

MD

MOIM ZDANIEM

Ks. dr prałat Zbigniew Sobolewski, moralista

Święta Bożego Narodzenia wzbudzają nie tylko pozytywne emocje. Miłośnicy tych świąt dobrze wiedzą, za co kochają ten czas. Jednak można spotkać osoby, które nie cierpią świątecznej atmosfery, do których nie przemawiają symbole i gesty oraz cała tradycja. Niektórzy wręcz nienawidzą Bożego Narodzenia, mówiąc o tym wprost lub wypisując swój gniew i złość na forach internetowych. Zazwyczaj zamykają się w sobie, wycofują, próbują jakoś „przetrzymać” czas świątecznych serdeczności. Dlaczego niektórzy nie cierpią Bożego Narodzenia? Wydaje mi się, że tych, których święta drażnią, wyprowadzają z równowagi, wpędzają w depresję można podzielić na trzy grupy. Pierwsza to ci, którzy nienawidzą świąt ze względu na ich religijny, bardzo mocno kojarzony z katolicyzmem charakter. Do tej grupy należą wojujący ateiści oraz wyznawcy agresywnych sekt niechrześcijańskich. Święta kojarzą się im z Kościołem, a wiadomo, że Kościół „to samo zło”. Dlatego wypisują na forach internetowych bzdurne komentarze o tym, że jest to święto pogańskie, że nie wiadomo, kiedy urodził się Chrystus lub że w ogóle nie istniał. Drażni ich również obecność elementów religijnych w przestrzeni publicznej. Na przykład w niektórych krajach Europy, w imię poprawności politycznej, nie wolno w miejscach publicznych stawiać choinek, gdyż kojarzą się z religią, zabrania się śpiewania kolęd lub organizowania odwiedzin mikołaja.

Drugą grupę nienawidzących Bożego Narodzenia stanowią ci, których rani rodzinny wymiar tych świąt. „Nienawidzę dzielić się opłatkiem z rodziną. A potem w tej nerwowej atmosferze trzeba jeść. Od tego się robią wrzody. I dlatego właśnie nienawidzę świąt. Są dla mnie jak tortura. Co innego jakbyśmy się kochali z rodziną. A tak to lipa jest. Może dlatego nie umiem kochać?” - można przeczytać na jednym z portali. „Nienawidzę świąt i sztucznego bycia dla siebie miłym, dobrze, że dziadki przyjdą na Wigilię, bo chyba byśmy się pozagryzali przy stole” - zwierza się ktoś inny. Świąt nienawidzą osoby osamotnione, skonfliktowane z najbliższymi, takie, które nie mają do kogo wyciągnąć ręki z opłatkiem... To ludzie głęboko przeżywający brak miłości. Święta obnażają tę bolesną rzeczywistość i bolą bardziej niż kiedykolwiek indziej.

Trzecią grupę nienawidzących świąt stanowią tzw. letni katolicy. Ci nie wiedzą, co począć z dniami, w których nie wypada nie połamać się opłatkiem, nie pójść na Pasterkę... Tam, gdzie brakuje wiary, nawet święta stają się problemem.

NOT. MD
Echo Katolickie 50/2014

opr. aś/aś

Copyright © by Echo Katolickie