W szpitalu w nowym Jorku zmarła 23-letnia Amber Ebanks. Pochodząca z Jamajki studentka podczas zabiegu w obrębie mózgu doznała krwotoku i udaru. Lekarze stwierdzili, że doszło do śmierci mózgu i zaczęli naciskać na rodzinę, by zgodziła się na odłączenie pacjentki od aparatury. Ebanks odeszła 6 września po trwającej miesiąc walce prawnej. W międzyczasie do bliskich Amber zgłaszała się firma zajmująca się pobieraniem organów.

Opoka DODANE 18.09.2024

Walka ze szpitalem przegrana. W Nowym Jorku zmarła 23-latka, którą personel nie chciał się zajmować

Amber Ebanks poszła do szpitala na planową operację mózgu. Zabieg się nie udał, pacjentka nie odzyskała przytomności. Szpital stwierdził tzw. śmierć mózgu i odmówił terapii, a nawet odżywiania Amber. Po trwającej miesiąc batalii prawnej rodziny z placówką, 23-latka zmarła.  

Więcej szczęścia miał pan Andrzej z okolic Warszawy. U niego śmierć mózgu stwierdzono w grudniu 2018 r. Lekarze chcieli pobrać organy, ale rodzinie pacjenta udało się przenieść go do innego szpitala, gdzie pan Andrzej doszedł do siebie.

Opoka DODANE 09.09.2024

Lekarz chciał pobrać organy. Pacjent żyje. Prokuratura umorzyła sprawę

„Zawołał mnie lekarz i powiedział, że jest jeszcze taka szansa, żebym ja mogła pomóc jakimś ludziom. Że jakbym zgodziła się, żeby pobrali od męża organy, to wtedy ileś osób byłoby mi wdzięcznych. Pamiętam jak mi to tłumaczył, że to jest tak, jak pobranie krwi. Że jest niska świadomość społeczna, że ludzie nie wiedzą, że to jest takie potrzebne, że trzeba te narządy oddawać” – opowiada Eliza Pasek. 

Jeśli wpiszemy w wyszukiwarkę internetową hasło „śmierć mózgu”, wyskoczą nam poradniki medyczne, artykuły z zakresu prawa, książki z rozważaniami etycznymi. Podobnie będzie, jeśli wpiszemy zwrot „uporczywa terapia”. Z jednym i drugim wiążą się duże wątpliwości – choć w przypadku uporczywej terapii problemem może być raczej ocena konkretnego przypadku, a pojęcie śmierć mózgowej samo w sobie wzbudza wątpliwości.

Łatwo wykpić pytania stawiane przez ludzi, którzy nie są lekarzami czy bioetykami, ale sprawa nie dotyczy tylko osób z branży, a pytania rodzą się same.

Czemu – choć definicja śmierci mózgowej zakłada, że martwy jest człowiek, u którego ustały wszystkie czynności mózgu – stwierdza się ją u osób, u których występują wciąż niektóre czynności kontrolowane przez mózg? Dlaczego czasami ludzie, których zgodnie z tą definicją uznano za zmarłych wychodzą czasem ze szpitala? Czy za każdym razem to po prostu błąd w diagnozie? Tych pytań może być znacznie więcej, a dyskusja na temat końca życia nie jest abstrakcyjnym rozważaniem. Także dlatego, że częściowo chodzi w niej o to, o co zawsze chodzi, kiedy nie wiadomo, o co chodzi. Utrzymanie pacjenta leżącego pod aparaturą, a jego organy to zysk. I o tym trzeba niestety pamiętać.