Monoteizm a oddawanie czci świętym

Słyszy się czasem absurdalne twierdzenie, jakoby kult świętych wszedł na miejsce dawnego kultu bożków i że praktycznie jest on kontynuacją politeizmu. Przypatrzyć się zatem, jak nieprzejednanymi przeciwnikami wielobóstwa byli chrześcijanie starożytni, a zarazem jak jednoznacznie właśnie oni mówili o tym, że cześć oddawana świętym nie ma z kultem bożków nic wspólnego. Bo trzeba wiedzieć, że pobożność chrześcijańska bardzo wcześnie przyznała świętym należne im miejsce w życiu Kościoła.

Odwołam się na początku do niezwykle interesującego świadectwa, jakie znajduje się w opisie męczeństwa biskupa Smyrny, Polikarpa, który w swojej młodości był uczniem Apostoła Jana. Otóż kiedy w około 156 roku umarł on śmiercią męczeńską, prokonsul nie chciał oddać jego szczątków, motywując to tym, iż „rzekomo moglibyśmy porzucić Ukrzyżowanego, a oddawać cześć boską Polikarpowi”. Krótki ten zapis rejestruje dwa ważne zjawiska. Po pierwsze, już nawet niechrześcijanie zauważali w owym czasie, iż w Kościele oddaje się cześć męczennikom. Po wtóre zarzut, jakoby mogła to być cześć należna Bogu, wydawał się ówczesnym chrześcijanom tak absurdalny, że samo wypowiedzenie go ujawniało — jak sądził anonimowy autor Męczeństwa świętego Polikarpa — jego całkowitą bezzasadność.

„Nie rozumieli [nasi przeciwnicy] — wyjaśnia ów osiemnaście i pół stuleci starszy od nas chrześcijanin — że nie możemy nigdy opuścić Chrystusa, który cierpiał za zbawienie wszystkich zbawionych na świecie. (...) Jemu składamy hołd naszej adoracji, gdyś jest Synem Bożym, męczenników zaś kochamy jako uczniów i naśladowców Pana, a jest to rzeczą słuszną, gdyż w stopniu niezrównanym oddali się oni na służbę swojemu Królowi i Mistrzowi” (tamże).

Opowiada dalej ów anonimowy autor, że w końcu chrześcijanom udało się ocalić szczątki, których nie strawił ogień (Polikarp umarł bowiem jako żywa pochodnia), i dzięki temu jesteśmy w posiadaniu niezwykle cennego świadectwa, w jaki sposób ówczesny Kościół czcił swoich męczenników: „Tak więc dopiero później mogliśmy zebrać jego kości, cenniejsze od złota i drogich kamieni, oraz złożyć je w odpowiednim miejscu. Za łaską Bożą będziemy się tam w miarę możności stale gromadzić w dzień jego męczeńskich narodzin i z radością obchodzić je uroczyście, wspominając tych, co już zwyciężyli w walce, a przygotowując do niej tych, co jej jeszcze nie zaznali” (nr 18).

Tutaj szczególnie skupię się na refleksji, jaką na ten temat zostawił po sobie święty Augustyn († 430). Z całym radykalizmem potępiał on kult wielu bogów, a jednocześnie wkładał wiele serca w wysławianie świętych, którzy wyprzedzili nas w drodze do życia wiecznego. Myśl św. Augustyna jest cenna zwłaszcza przez to, że wielobóstwo było jeszcze wówczas realnie praktykowane przez tysiące ludzi, toteż argumenty Augustyna, dlaczego między kultem bożków a kultem świętych istnieje mniej więcej taka różnica jak między piekłem i niebem, nabierają dla naszego problemu znaczenia szczególnego.

W ślad za wcześniejszymi Ojcami Kościoła w pogańskich bogach dopatrywał się Augustyn złych duchów. Przecież jeden tylko Bóg może swoje stworzenie uczynić ostatecznie szczęśliwym. Właśnie On jest źródłem szczęścia wiecznego swoich aniołów i świętych. Toteż wielkim ich pragnieniem — ponieważ są dobrzy i życzą nam dobrze — jest zwrócić nas ku czci jedynego i prawdziwego Boga. „Jeżeli nas miłują i chcą, byśmy byli szczęśliwi, to z pewnością pragną, abyśmy uzyskali to szczęście stąd, skąd i oni sami je otrzymują... Nie chcą oni, byśmy czcili ich jako bogów, chcą zaś, abyśmy wraz z nimi wielbili ich Boga, będącego też Bogiem naszym. Pragną nie tego, byśmy im składali ofiary, lecz tego, byśmy wraz z nimi byli ofiarą dla Boga... Więcej nam sprzyjają i więcej dopomagają wtedy, gdy wraz z nimi oddajemy cześć jedynemu Bogu niż sprzyjaliby i dopomagaliby wtedy, gdybyśmy ich samych czcili przez składanie ofiar”.

„Zatem — pyta Augustyn — którym aniołom mamy wierzyć w sprawie szczęśliwego i wiecznego żywota? Czy tym, którzy sami chcą przez obrzędy religijne odbierać cześć, wymagając od śmiertelników, by odprawiali dla nich nabożeństwa tudzież składali im ofiary? Czy raczej tym, którzy głoszą, że cała ta cześć należy się jedynemu Bogu, Stwórcy wszystkich rzeczy, i polecają oddawać ją z prawdziwą pobożnością Temu, którego oglądanie napełnia ich szczęściem i nas uczyni szczęśliwymi?” Toteż święty Biskup Hippony nie ma wątpliwości, że skoro pogańscy bogowie domagają się dla siebie czci, która jest należna jednemu tylko Bogu, to są to po prostu duchy nieczyste.

Dzisiaj — kiedy już od dwóch tysięcy lat rozlega się po ziemi radosna nowina, że Bóg jest miłością — na ogół nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak bardzo religijność pogańska oparta była na strachu. Ludzie czcili bogów, bo się ich zwyczajnie bali. Bali się, że za brak należytej czci bogowie mogą się zemścić i zesłać na nich jakieś nieszczęście. Te atawistyczne odczucia odzywały się również w niedawno nawróconych chrześcijanach, którzy nie rozumiejąc jeszcze dostatecznie, że kochający Bóg jest naprawdę wszechmocny, odczuwali niekiedy pokusę, aby na wszelki wypadek również diabłu od czasu do czasu zapalić jakiś ogarek. Co więcej, chrześcijańska nauka o dobrych aniołach wywoływała w nich niekiedy trwożliwe pytania, czy nie warto by ubiegać się o ich łaskawość poprzez oddawanie im czci boskiej.

Św. Augustyn starał się rozpraszać te wątpliwości, przede wszystkim wskazywał na ich bezbożność. Przypominał, jak zdecydowanie bronili się przed próbami oddawania im czci boskiej apostołowie (Dz 14,13—18) albo anioł z Apokalipsy (Ap 19,10). „Niech nikt nie mówi: Boję się, żeby na mnie nie obraził się mój anioł, jeśli nie oddam mu czci zamiast Bogu. Właśnie wtedy się na ciebie rozgniewa, kiedy zechcesz oddawać mu cześć boską. Przecież jest on dobry i miłuje Boga. Podobnie jak demony gniewają się, jeśli ich się nie czci, tak aniołowie oburzają się, jeśli im się cześć oddaje zamiast Bogu. Oby jednak nie rzekło ci twoje słabe serce: A więc, skoro demony się gniewają, że się ich nie czci, boję się obrazić demony”

Podobnie pisał w Państwie Bożym: „Nie powinniśmy zatem bać się że obrazimy te nieśmiertelne i szczęśliwe istoty, które są poddane jedynemu Bogu, jeśli nie będziemy im składali ofiar. Tego bowiem, o czym wiedzą, że się należy tylko jedynemu prawdziwemu Bogu, przy którym trwając są szczęśliwi, z całą pewnością dla siebie nie pragną. Takie zuchwalstwo właściwe jest tylko pełnym pychy demonom, od których bardzo dalecy są pobożni słudzy Boży, czerpiący swe szczęście jedynie z trwania przy Nim”.

Otóż ten sam św. Augustyn, który mówił i pisał to wszystko, nie miał najmniejszych oporów przed oddawaniem kultu świętym męczennikom, często odprawiał nabożeństwa w rocznice ich śmierci, wygłosił przy tych okazjach setki kazań, z których dziesiątki zachowały się do dnia dzisiejszego. Ponieważ wielu ówczesnych obywateli Hippony oddawało cześć pogańskim bogom, św. Augustyn wielokrotnie przedstawiał przepaść, która dzieli kult bożków od tej czci, którą oddajemy naszym świętym.

„Myśmy nie przeznaczyli dla tych męczenników — pisze w Państwie Bożym — ani świątyń, ani kapłanów, ani obrzędów, ani ofiar, gdyż nie są oni naszymi bogami: to ich Bóg jest zarazem naszym Bogiem. Niewątpliwie, czcimy ich pamięć jako świętych ludzi Bożych, którzy aż do swojej cielesnej śmierci walczyli o prawdę... W uroczystości tej chodzi wszak o to, byśmy dziękowali Bogu za ich zwycięstwa i sami, wezwawszy Boga ku pomocy i odnowiwszy pamięć o nich, zachęcili się do zdobywania podobnych wieńców i palm”.

A oto fragment jednego z kazań św. Augustyna: „Najdrożsi, męczenników naszych nie mamy za bogów, nie czcimy ich jako bogów i w żaden sposób nie wolno ich z nimi zestawiać. Nie wystawiamy im świątyń ani ołtarzy, ani ofiar. Nie im kapłani składają ofiary — to całkiem wykluczone! Bogu są one składane. Zatem Bogu, od którego wszystko otrzymujemy, składamy ofiarę. Również kiedy składamy ofiarę w kaplicach świętych męczenników, czyż nie składamy jej Bogu? Przyznajemy świętym męczennikom miejsce czcigodne. Ale zauważcie: podczas modlitwy przy ołtarzu Chrystusa wymieniamy ich w miejscu uprzywilejowanym, jednak nie adorujemy ich tak jak Chrystusa. Czyż kiedyś słyszeliście, żebym ja albo jakiś brat i współbiskup mój, albo jakiś prezbiter mówił w kaplicy świętego Teognisa: Składam ci ofiarę, święty Teognisie? Albo: Składam ci ofiarę, Piotrze, składam ci ofiarę, Pawle? Nigdy tego nie słyszeliście. To się nie zdarza, tak się nie godzi. A kiedy ciebie zapytają: Czy ty oddajesz cześć Piotrowi? — odpowiedz tak, jak Eulogiusz odpowiedział Fruktuozowi: Ja nie oddaję czci Piotrowi, ale Bogu, którego również Piotr czcił. Wówczas Piotr będzie cię kochał”.

Przypomina się słynne zdanie biskupa Ambrożego, wielkiego czciciela Matki Najświętszej w Kościele starożytnym. (Tutaj warto sobie przypomnieć, że to właśnie św. Ambroży istotnie przyczynił się do nawrócenia Augustyna). Zdanie to, napisane w roku ok. 381, brzmi następująco: „Maryja była świątynią Boga, nie Bogiem świątyni. Toteż jedynie Temu należy oddawać cześć boską, kto w tej Świątyni działał”.

Minęło już tysiąc sześćset lat od czasu, kiedy Ambroży wypełnił w Kościele posługę nauczyciela wiary, a o Matce Bożej Kościół wciąż naucza tego samego: że czcimy Ją, ażeby uwielbić Boga za to, że tak niepojętych darów udzielił człowiekowi, zaś w Niej samej dostrzegamy Służebnicę Pańską, nawołującą nas do tego, abyśmy wypełniali wszystko, co mówi Jej Syn (por. Łk 1,48n; J 2,5).

Dzięki czci, oddawanej świętym, Kościół może głębiej zrozumieć swoją tożsamość: że więzy wzajemnego braterstwa łączą nie tylko nas, którzy obecnie pielgrzymujemy do życia wiecznego, ale obejmują wszystkich członków Kościoła, również tych, którzy życie wieczne już osiągnęli. Wyraźnie czytamy o tym w Liście do Hebrajczyków: „przystąpiliście do góry Syjon, do miasta Boga żyjącego, do Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zebranie, do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów sprawiedliwych, które już doszły do celu, do Pośrednika Nowego Testamentu Jezusa, do pokropienia Jego Krwią” (12,22—24).

Skoro więc my, którzy dopiero dążymy do życia wiecznego, modlimy się za siebie wzajemnie, nie da się nawet pomyśleć, żeby święci, którzy są już bez reszty z Chrystusem, mogli nie wstawiać się za nami u Boga.

Ale właśnie w tym miejscu pojawiają się pytania następujące: Jak to się dzieje że niektórzy chrześcijanie lękają się kultu świętych? Skąd się biorą ich obawy, iż sama myśl o wstawiennictwie świętych za nami może być zamachem na jedyność zbawczego pośrednictwa Chrystusa Pana?

Sądzę, że chrześcijanie ci powinni pogłębić swoje spojrzenie na to, skąd się bierze wartość naszej modlitwy za siebie wzajemnie. O takiej modlitwie czytamy w Nowym Testamencie wielokrotnie. Otóż jeden tylko Chrystus Pan ma moc wstawiać się za nami skutecznie u swojego Ojca. Moja modlitwa za ciebie (podobnie jak twoja modlitwa za mnie) może być skuteczna tylko w takim stopniu, w jakim stopniu ja stanowię już jedno z Chrystusem. Na razie ja jestem jeszcze grzeszny, jeszcze daleko mi do pełnej jedności z Chrystusem Panem. Ale ponieważ moje przechrystusowienie już się zaczęło, w mojej modlitwie przejawia się już jakoś jedynie skuteczna modlitwa Chrystusa.

Otóż święci stanowią już, w sposób doskonały, jedno z Chrystusem, należą już bez reszty do Jego Ciała, którym jest Kościół. Toteż ich modlitwa za nas jest bez porównania bardziej skuteczna niż nasza modlitwa za siebie wzajemnie. Bo w ich modlitwie może już zupełnie bez przeszkód przejawiać się jedynie skuteczna modlitwa Chrystusa Pana.

Krótko mówiąc, wydaje się, że ci chrześcijanie, którzy odrzucają kult świętych, odrzucają — pod pozorem gorliwości o kult, który należny jest samemu tylko Bogu i Chrystusowi — biblijną naukę o naszym przystąpieniu „do duchów, które już doszły do celu” (Hbr 12,23) oraz biblijną naukę, że Chrystus Pan jest „Głową Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią Tego, który napełnia wszystko wszelkimi sposobami” (Ef 1,22n).

opr. aw/aw