Zarys wiary: Kościół w świecie

Kwestia z "Zarysu wiary", katechizmu wydanego przez Związek Katechetów Niemieckich w 1980 r.

Zarys wiary: Kościół w świecie

Zarys wiary - katechizm


KOŚCIÓŁ W ŚWIECIE

Kościół żyje w świecie. U wielu budzi on nadzieję, przez innych bywa odrzucany. Nawet, gdy zabiega o sprawiedliwość, pokój i zmniejszenie nędzy, spotyka się z obelgami, a w niektórych krajach nawet z prześladowaniami. Nigdy dawniej nie było tylu prześladowanych z powodu wyznawania wiary chrześcijańskiej, ilu jest w naszym stuleciu. Ale mimo to Kościół, idąc za Jezusem, nie może zrezygnować ze swej roli obrońcy godności i wolności człowieka - nawet jeżeli działalność ta naraża go na ofiary.

Kościół w wielu wypadkach może stracić swą wiarygodność, gdy zachowanie chrześcijan - którzy działając egoistycznie i bezwzględnie, szukają tylko własnych korzyści i tym samym nieopatrznie stają po stronie zła - sprzeciwia się Ewangelii.

Kościół i państwo sprawują, na zasadach współpracy, opiekę nad obywatelami. Wiele jednak spraw - małżeństwo, rodzina, szkoła, opieka społeczna, widzą w sobie właściwym aspekcie. W Nowym Testamencie znajdujemy aprobatę władzy państwowej i wezwanie do zachowania jej przepisów, jako obowiązek owobec Boga (Rz 13, l-7); jednak rozstrzygnięcia sumienia stawiane są ponad posłuszeństwem władzy: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5, 29).

W ciągu wieków wzajemny stosunek Kościoła i państwa ulegał częstym zmianom. W czasach nowożytnych rozwinęły się między nimi stosunki partnerskie. Państwo i Kościół, jako wolni partnerzy, powinni wykonywać swoje powinności dla dobra człowieka. W niektórych krajach (np. RFN) współpraca ta zagwarantowana została w konstytucji. W innych - (np. w USA) kładzie się duży nacisk na rozdział Kościoła od państwa, co nie wyklucza jednak wzajemnej współpracy. W wielu krajach istnieją porozumienia, umowy, tzw. konkordaty między rządem a Stolicą Apostolską. Uwzględniają one wzajemne prawa i obowiązki.

Do ważnych dziedzin współpracy Kościoła z państwem należą polityka socjalna i oświata. Chrześcijanie starają się w tych dziedzinach wpłynąć na to, aby przez odpowiednie ustawy zapewnić sprawiedliwość społeczną i możliwość zdobywania wiedzy zgodnej z chrześcijańskim ideałem człowieka. Swoje upodobania polityczne chrześcijanin ma prawo kształtować dowolnie. Może w zasadzie wybierać wszystkie partie i stronnictwa, o ile ich programy nie są sprzeczne z sumieniem chrześcijańskim, a zaprzeczyć tym partiom, których dążenia zaprzeczają ideałom Kościoła. W takich sytuacjach chrześcijanom nie wolno milczeć, nawet w obliczu prześladowań.

Misja głoszenia nadchodzącego Królestwa Bożego nakłada obowiązek czynienia wszystkiego, aby życie na świecie stawało się sprawiedliwsze i bardziej ludzkie. To, w jakim stopniu Kościół czuje się zobowiązany do urzeczywistniania tego zadania, uwidacznia jego nauka społeczna.

Na pytania, czy wolno wierzącemu Żydowi, płacić podatki pogańskiemu cesarzowi w Rzymie, Chrystus odpowiedział:
Oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara,
a Bogu to, co należy do Boga
(Mk 12, 17).

Katolicka nauka społeczna: Sformułowanie poglądów Kościoła katolickiego na temat stosunku jednostki do społeczeństwa i problemów sprawiedliwości społecznej. Katolicka nauka społeczna opiera się na trzech zasadach: osoba, solidarność, pomocniczość.

Osoba (jako zasada katolickiej nauki społecznej): Nie osoba jest dla państwa i społeczeństwa, ale państwo i społeczeństwo jest dla osoby (= prymat osoby ludzkiej).

Solidarność (jako zasada katolickiej nauki społecznej): Między jednostką a społecznością istnieją wzajemne powiązania. Jednostka jest odpowiedzialna za dobro społeczności i odwrotnie - społeczeństwo musi poczuwać się do troski o każdego członka wspólnoty.

Pomocniczość (jako zasada katolickiej nauki społecznej): To, co mieści się w możliwościach jednostki i mniejszej społeczności, nie powinno im być odbierane i przejmowane przez większą i wyższą społeczność. Nadrzędna społeczność winna podległe jej jednostki i grupy na tyle wspierać, aby mogły spełnić swoje zadania (pomoc dla samopomocy).

Polityka oświatowa: Ogół przedsięwzięć mających na celu zrealizowanie przyjętego przez daną społeczność modelu oświaty. Katolicy zabiegają o to, by do oświaty wprowadzić chrześcijański obraz człowieka i chrześcijańskie wartości. Środki służące temu celowi są różne w poszczególnych krajach.

Polityka społeczna: Zespół poczynań wprowadzających w życie wypracowane przez daną zbiorowość zasady życia społeczeństwo. Chrześcijanie, kierując się Ewangelią, zwracają tu szczególną uwagę na obowiązek niesienia pomocy biednym, chorym, opuszczonym, robotnikom, cudzoziemcom itp.

Konkordat (łac. = umowa); Umowa między danym państwem i zwierzchnią władzą Kościoła (Watykan) dotycząca obopólnych praw i obowiązków.

Religia państwowa: Uprzywilejowanie określonej religii lub określonego wyznania w życiu publicznym jakiegoś państwa (np. do niedawna katolicyzm we Włoszech, protestantyzm w Danii, Szwecji, Norwegii, anglikanizm w Anglii, islam w niektórych państwach Wschodu).

Kościół narodowy: Wspólnota kościelna wyposażona przez państwo w szczególne przywileje i praktycznie mu podległa. Nie uznaje władzy papieża.


opr. mg/lb

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama