O pożytku lęku i jego skuteczności w walce z grzechem

Umysł, zanim popełni grzech, niech przyglądnie się grożącej karze. Katusze i cierpienia, grożące grzesznikowi, stanowią przeciwwagę do podniet cielesnych. <Znający je> nie dostrzega w grzechu nic pociągającego ani też żadna rozkosz nie skłoni go do grzechu.

Przecież to nie dlatego ulegamy naszym podnietom i zachciankom, że nie potrafimy się im oprzeć, ale uwodzi nas iluzja bezkarności w przypadku zbrodni utrzymanych w tajemnicy. Uwodzi nas wiara w możliwość ukrycia albo odkupienia naszych czynów. Nadzieja domniemanej bezkarności powoduje, że zezwalamy, aby panowały nad nami nasze zachcianki. Gdyby natomiast ktoś, w chwili decydowania się na popełnienie grzechu, trzeźwo rozważył, jaka kara grozi przychwyconemu na popełnieniu występków i haniebnych czynów, jakie drżenie członków będzie go dręczyło, jaka bladość pokryje mu twarz, jak bardzo zostanie upokorzony, jak obrzydliwym stanie się dla wszystkich, a także jaki go spotka wstyd zepsutej opinii, to nie wiem, czy przyzwoliłby na jakiekolwiek wady. Czyż istnieje jakikolwiek zły czyn, którego nie wstydziliby się nawet ci, których napawają radością zbrodnie przez nich popełniane? To z tego powodu ci, którzy chełpią się w sposób głupi i obrzydliwy swoimi dobrymi czynami, jednocześnie ukrywają czyny haniebne, którymi się dręczą i przez które są upokarzani. Katusze wyrzutów sumienia srożą się w grzeszniku nawet bez <udziału> sądu ludzkiego. Myśli o winach ukrytych niszczą bolesnym wspomnieniem umysł świadomy swego zła.

Julian Pomeriusz - starożytny mistrz życia duchowego, pisarz chrześcijański, żyjący na przełomie V/VI w. Urodzony w Afryce Północnej, większą część życia spędził w Galii (m.in. Arles, był także nauczycielem Cezarego z Arles). Niniejszy fragment pochodzi z jego głównego dzieła O życiu kontemplacyjnym , które wywarło znaczny wpływ na średniowieczną ascetykę.

Julian Pomeriusz, O życiu kontemplacyjnym Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC

opr. mg/mg