Dlaczego Bóg dopuszcza cierpienie?

Patrizia Cattaneo

DLACZEGO BÓG DOPUSZCZA CIERPIENIE?

ISBN: 978-83-7505-122-3

wyd.: WAM 2008

Prezentacja

Człowiek jest poszukiwaczem sensu; nie wystarcza sam sobie. Wyrusza na podbój przestworzy i podporządkowuje sobie ziemię, ale nie jest w stanie zatrzymać umykającego życia i dlatego wie, że nie zależy ono tylko od niego.

Stworzony do szczęścia, zawieszony między tym, co już było, a tym, co dopiero ma nadejść, posuwa się po omacku w poszukiwaniu ostatecznego horyzontu, który dałby odpowiedź na pytanie o sens jego egzystencji, tak często naznaczonej cierpieniem. Bez wiary to poszukiwanie jest tylko buntem i rezygnacją albo iluzorycznym carpe diem, które wynosi się nierzadko do rangi etyki skończoności.

Jedynie wiara prowadzi rozum ludzki do znalezienia odpowiedzi, których on sam nie jest w stanie osiągnąć, ponieważ Bóg objawił Siebie i swoją miłość do człowieka, przerzucając dla niego pomost: Słowo, które stało się Ciałem w Jezusie Chrystusie, postrzegalne poprzez znak Kościoła.

Bóg i człowiek, nierozerwalnie zjednoczeni, tworzą jeden znak prawdy chrześcijańskiego objawienia: „Chrystusa-w-Kościele”, ponieważ znaki historycznego objawienia, takie jak cuda czy znaki czasów, mogą zostać odczytane jedynie w odniesieniu do tej relacji. Podczas żywotnego spotkania z Chrystusem w Kościele człowiek odkrywa, że jest obrazem Boga, że jest zamieszkiwany przez Innego, który go kocha i który jest jego Ojcem. Odkrywa nieskończoną wartość swojego własnego istnienia, co do którego Bóg ma określony zamiar, prowadzący do dobra. Wzywa człowieka do aktywnej współpracy i dostarcza mu odpowiedzi na pytania o sens, lecząc jego życie za pośrednictwem Słowa i sakramentów.

Strzaskane i niespójne istnienie człowieka po spotkaniu z Bogiem nie jest już żywotem sieroty czy zbłąkanego wędrowca zdanego na łaskę przypadku, ale życiem ukochanego i upragnionego dziecka, któremu Chrystus-w-Kościele daje do dyspozycji nadprzyrodzone środki, aby przeżywało szczęście już na tym świecie i aby mogło odwzajemnić Bożą miłość. Ta miłość, po żarliwości spotkania, skłania uleczonego człowieka, by wykrzyknął:

Choćbym żeglował po obcych morzach, Panie, zawsze powrócę, by zatopić się w Twoim bezmiarze¹ .

¹ M. Pomilio, Il Natale del 1833, Rusconi, Mediolan 1983, s. 70.

opr. aw/aw