O założycielu

wybór i opr. ks. Bogusław Kozioł TChr Ignacy Posadzy TChr Dzieła. Tom II. O życiu zakonnym, Towarzystwie, wychodźstwie i Założycielu ISBN: 978-83-60214-93-X Drugi tom z serii wydawniczej dokumentującej instrukcje i listy poświęcone życiu zakonnemu, Towarzystwu Chrystusowemu, wychodźstwu i Założycielowi Towarzystwa Chrystusowego - kard. Augustowi Hlondowi. W serii znajdą się 4 tomy wystąpień oraz dodatkowy tom osobistych wspomnień i dzienników ojca Posadzego. Całość to nie tylko zapis przemyśleń duchowych o. I. Posadzego współzałożyciela zgromadzenia Chrystusowców, ale też znakomity przyczynek do poznania dziejów Kościoła w Polsce w przełomowych okresach: po odzyskaniu niepodległości; w czasie II wojny śwatowej i po wojnie, kiedy Towarzystwo zostało skierowane do tworzenia struktur Kościoła na Ziemiach Zachodnich. (Rh) Wybrane fragmenty: Elementy życia zakonnego • Bliskość Jezusa Zmartwychwstałego radością życia zakonnego • Duch zakonny • Towarzystwo Chrystusowe dla Wychodźców (Krótki zarys historyczny) • Misja wychodźcza • W służbie polskiego wychodźstwa • O założycielu • Prymas założyciel - czciciel Chrystusa Króla • Duch maryjny naszego założyciela • Prymas założyciel - miłośnik ojczyzny • Założyciel przyjacielem wychodźctwa polskiego • Kardynał August Hlond - sylwetka duchowa •

O ZAŁOŻYCIELU

„Niech się na nowo rozpalą serca i umysły
płomieniem entuzjazmu dla osoby Założyciela.
Przyrzekamy naszemu duchowemu Wodzowi,
że zawsze wysoko dzierżyć będziemy
sztandar Kościoła i Narodu w pracy naszej na wychodźstwie.
Przyrzekamy, że bezgraniczne ukochanie sprawy Bożej na wychodźstwie
będzie zawsze naszą synowską troską.
Przyrzekamy umiłować wychodźstwo polskie tak,<
jak on je umiłował i tak jemu służyć, jak on mu służył - sercem i duszą całą”.

KARDYNAŁ AUGUST HLOND ^[2]

W 25-tą rocznicę śmierci

Druk: Migrant Echo, 2(1973), s. 212 - 213.

Ks. Kardynał August Hlond urodził się 5 lipca 1881  r[oku] w Brzęczkowicach na Górnym Śląsku. Ojciec jego był niższym pracownikiem kolejowym. Oczarowany postacią Ks. Bosko, w wieku lat 12 udaje się do Turynu, by pójść w ślady Apostoła Młodzieży. Ukończywszy 16 lat składa śluby zakonne w Foglizzo. W Rzymie na Gregorianum zdobywa doktorat z filozofii. W roku 1900 wraca do kraju i pracuje w Zakładzie Salezjańskim w Oświęcimiu. Równocześnie studiuje teologię. Święcenia kapłańskie otrzymuje 23 września 1905 r[oku] w Krakowie. Po święceniach pracuje w zakładzie młodzieżowym im. ks. Lubomirskiego w Krakowie. W roku 1907 przeniesiony zostaje do Przemyśla jako pierwszy dyrektor tamtejszego zakładu salezjańskiego. Równocześnie pogłębia swoje studia klasyczne i humanistyczne na Uniwersytecie Lwowskim. Uprawia muzykę, tworząc samodzielne kompozycje jak „Symfonię Polską”, hymny okolicznościowe, pieśni religijne i patriotyczne.

W roku 1909 przełożeni powołują go do Wiednia na dyrektora zakładu. Obowiązki te pełni przez 10 lat. W roku 1919 Generał Salezjanów mianuje go Inspektorem Prowincji Salezjańskiej, obejmującej Austrię, Węgry i Niemcy. W tym czasie zawiera znajomość z Achillesem Ratti, który jako Wizytator, a później jako Nuncjusz Apostolski, przejazdem zatrzymuje się w zakładzie salezjańskim. Nuncjusz zwraca uwagę na jego wyjątkowe zdolności, roztropność, i wielki takt osobisty. W roku 1922 Msgr. Ratti zostaje Papieżem. W części Górnego Śląska, która przypadła Polsce, Papież zamierza utworzyć nową jednostkę kościelną. 7 listopada 1922 r[oku] mianuje Inspektora Hlonda Administratorem Apostolskim, a 3 lata później Ordynariuszem nowej diecezji katowickiej. Sakrę biskupią przyjmuje nominat w Katowicach 3 stycznia 1926 r[oku] z rąk Kardynała Kakowskiego. Pół roku później, po zgonie Kardynała Dalbora pierwszego Prymasa Polski odrodzonej, Pius XI mianuje Biskupa Hlonda Arcybiskupem Gnieźnieńskim i Poznańskim. Nowy Metropolita otrzymuje tym samym godność Prymasa Polski. W rok później otrzymuje purpurę kardynalską. Należy do najmłodszych członków Świętego Kolegium.

Godność Prymasa Polski składa w jego ręce sprawy organizacyjne Kościoła w Polsce. Pod jego kierunkiem powstaje ogólnopolska Akcja Katolicka. Nowy Prymas powołuje Radę Społeczną, tworzy Katolicką Wyższą Szkołę Społeczną w Poznaniu. Z jego inicjatywy w roku 1936 zbiera się w Częstochowie pierwszy w niepodległej Polsce Synod Plenarny. Na Międzynarodowym Kongresie ku czci Chrystusa Króla w Poznaniu w roku 1937 reprezentuje Ojca św. jako legatus a latere [legat papieski, dosł. legat od boku]. W tym samym charakterze przewodniczy dwukrotnie kongresom w Lublanie.

Umiłowaną cząstką jego pracy jest opieka nad Polonią Zagraniczną. Zostawszy Opiekunem duchowym Polonii, zaczyna działać. Przy Kancelarii Prymasowskie] powstaje osobny Referat Duszpasterstwa Polskiego Zagranicą. Ks. Prymas powołuje organizację „Opieka Polska nad Rodakami na Obczyźnie”, a w roku 1932 zakłada w Potulicach Towarzystwo Chrystusowe dla Wychodźców.

Z chwilą wybuchu wojny wyjeżdża z Poznania do Warszawy na Konferencję Plenarną Episkopatu. Porozumiawszy się z Nuncjuszem Cortesim, udaje się w połowie września do Rzymu, by poinformować Ojca św. o okrucieństwach najeźdźców i przeciwstawić się propagandzie antypolskiej ze strony Rzeszy Niemieckiej. Po przystąpieniu Włoch do wojny opuszcza Rzym i udaje się do Lourdes, gdzie przebywa do roku 1943. Na polecenie rządu z Vichy przenosi się do opactwa benedyktyńskiego w Hautecombe. Tu 3 lutego zostaje aresztowany przez Gestapo. Jest więźniem w Paryżu, w Bar-le-Duc, wreszcie w Wiedenbrück.

Na Wielkanoc 1945 r[oku] uwalnia go armia amerykańska. Po krótkim pobycie w Rzymie, Ks. Prymas powraca 20 lipca do Poznania. Wraca w charakterze Legata Papieskiego, z misją ustanowienia na Ziemiach Zachodnich hierarchii kościelnej w postaci pięciu Administracji Apostolskich.

W kwietniu 1946 r[oku] Pius XII mianuje go Arcybiskupem Metropolitą Warszawy. W końcu maja opuszcza Poznań. Pożegnanie zamienia się w olbrzymią manifestację Ludu poznańskiego. Uroczysty ingres do Katedry Warszawskiej odbył się 30 maja 1946 r[oku]

Umiera 22 października 1948 r[oku] śmiercią godną wielkiego Prymasa i wspaniałego syna męczeńskiego narodu.

opr. ab/ab