Św. Benedykta Cambiagio Frassinello

Urodziła się 2 października 1791 r. w Langasco koło Genui we Włoszech w ubogiej rodzinie chłopskiej. Gdy była małą dziewczynką, rodzice przenieśli się do Pavii, gdzie prowadzili sklep warzywny. Już od młodości pragnęła wstąpić do zakonu, ale rodzice byli temu przeciwni. Zgodnie z ich wolą 7 lutego 1816 r. wyszła za mąż za Giovanniego Battistę Frassinello. Małżeństwo utrzymywało się z handlu warzywami. Oboje opiekowali się też w swoim domu chorą siostrą Benedykty, Marią.

Dwa lata po zawarciu sakramentu małżeństwa wraz z mężem postanowili żyć w czystości, aby całkowicie poświęcić się służbie Bogu i bliźnim. Udali się też z pielgrzymką do sanktuariów maryjnych, aby lepiej poznać wolę Bożą.

Po śmierci siostry w 1825 r. Benedykta, uzyskawszy pozwolenie męża, w lipcu tegoż roku wstąpiła do klasztoru sióstr urszulanek w Capriolo. Giovanni Battista Frassinello natomiast został bratem zakonnym w zgromadzeniu ojców somaskich. Po paru miesiącach Benedykta zrozumiała, że jej powołaniem nie jest kontemplacja, lecz życie czynne. Wróciła do domu rodziców w Pavii i mimo ogromnych trudności, głównie materialnych, opiekowała się młodymi dziewczętami. Za radą miejscowego biskupa w 1826 r. założyła dla nich ośrodek pomocy, który szybko się rozwinął. Tak powstało dzieło apostolskie wspomagane przez licznych dobroczyńców i wolontariuszy. W tej pracy pomagał jej również mąż. W 1827 r. oboje złożyli przed biskupem ślub czystości.

Benedykta była dla wielu przykładem i nauczycielką życia duchowego. Spotykała się jednak z niezrozumieniem. Na skutek pomówień w 1838 r. musiała opuścić Pavię i przekazać założone przez siebie dzieło miejscowemu biskupowi. Wraz z mężem i paroma współpracownicami osiedliła się w Ronco Scrivia. Tam założyła szkołę dla dziewcząt, zwaną «Domem Opatrzności». W 1851 r. otworzyła w Pavii nowy dom dla opuszczonych dziewcząt, szkołę, sierociniec oraz żeńskie kolegium. Pragnąc zapewnić trwałość swemu dziełu, założyła Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek od Opatrzności, którego regułę zatwierdził arcybiskup Genui w 1856 r. Zmarła w Ronco Scrivia 21 marca 1858 r. w opinii świętości.

We wszystkim zdając się na Bożą wolę, potrafiła wzbudzać w ludzkich sercach miłość do bliźnich i dzięki ich pomocy roztaczała troskliwą opiekę nad potrzebującymi, a zwłaszcza nad ubogimi dziewczętami.

Do grona błogosławionych zaliczył ją 10 maja 1987 r. Jan Paweł II. «Ta prosta kobieta — powiedział wtedy w homilii — opierała swą działalność na podstawach ściśle teologicznych; na Eucharystii będącej źródłem odwagi, światła i wytrwałości; na całkowitej uległości 'Bożej Opatrzności'; na czynieniu wszystkiego tylko przez wzgląd na miłość do Boga i dla Jego upodobania» («L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 6/1987, s. 9).

opr. mg/mg