Św. Józef Maria de Yermo y Parres

Urodził się 10 listopada 1851 r. w posiadłości Jalmolonga, należącej do gminy Malinalco (Meksyk) w rodzinie szlacheckiej. Jego matka umarła 50 dni po urodzeniu dziecka. Ojciec, który był adwokatem, i ciotka zajęli się jego chrześcijańskim wychowaniem.

W wieku 16 lat sługa Boży wstąpił na krótko do Zgromadzenia Misyjnego w stolicy Meksyku, po czym przeniósł się do diecezji León, gdzie przygotowywał się do kapłaństwa i 24 sierpnia 1879 r. przyjął święcenia. Swe obowiązki duszpasterskie spełniał z gorliwością i poświęceniem. Był wybitnym kaznodzieją. W szczególny sposób dbał o wychowanie religijne młodzieży. Powierzono mu również kilka odpowiedzialnych urzędów, z których musiał zrezygnować z przyczyn zdrowotnych.

Z pokorą przyjął decyzję nowego biskupa, który przydzielił mu dwie małe parafie na peryferiach miasta: El Calvario i Santo Nińo. Poznał wówczas ciężkie warunki życia najuboższych i z myślą o nich wybudował przytułek dla bezdomnych i potrzebujących pomocy. Po otrzymaniu zgody biskupiej, 13 grudnia 1885 r. pracujące w nim 4 siostry dały początek nowemu zgromadzeniu Służebnic Najświętszego Serca Jezusa i Ubogich.

Sługa Boży doznał na swej drodze wielu upokorzeń i przykrości, lecz nie zważając na trudy, całe swe życie poświęcił miłosiernej służbie najbardziej potrzebującym. Zakładał szkoły, szpitale, przytułki dla starców, sierot i samotnych kobiet. Pod koniec życia pokierował niebezpieczną misją założonego przez siebie zgromadzenia wśród szczepu Tarahumaras, zamieszkującego północne tereny Meksyku.

Ks. Józef Maria de Yermo y Parres zmarł 20 września 1904 r. w Puebla de los Angeles. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 6 maja 1990 r. w Bazylice Matki Bożej z Guadalupe w Meksyku.

opr. mg/mg