Święty Otton

Otton urodził się około 1061 r. w Szwabii, na terenie Niemiec, w rodzinie szlacheckiej. Kształcił się Otton w Wilzburgu w okolicach Eichstätt. Bardzo wcześnie dotarł do Polski, bo już w roku 1080. Był wówczas klerykiem i do naszego kraju przybył wraz Henrykiem, opatem würzburskim, który później został arcybiskupem gnieźnieńskim. Otton przebywał w Polsce przez dłuższy czas, prowadził też jakąś szkołę i wówczas poznał język polski, obyczaje, panujące w naszym kraju stosunki polityczne. Po raz drugi Otton przybył do Polski w roku 1088, na dwór księcia Władysława Hermana, aby uzgodnić warunki ożenku polskiego władcy z Judytą Salijską, siostrą cesarza niemieckiego Henryka IV. Ksiądz Otton został następnie kapelanem i powiernikiem księżnej Judyty. Zdolności Ottona, jego gorliwość i pobożność zostały dostrzeżone przez dwór cesarski, a sam cesarz uczynił go swoim kapelanem i kanclerzem oraz zlecił nadzór nad budową katedry w Spirze.

W roku 1102 Otton został mianowany biskupem Bambergi w Niemczech, ale dopiero w roku 1105 lub 1106 otrzymał sakrę biskupią z rąk papieża Paschalisa II. Biskup Otton zabiegał o pokój na terenie Niemiec, co zostało docenione przez Stolicę Apostolską. Mianowicie w roku 1111 został obdarzony paliuszem (H. Fros). W dziesięć lat później biskup Otton przystąpił do swojego wielkiego dzieła misyjnego. Książę Polski Bolesław Krzywousty w roku 1121 rozciągnął swoją władzę nad Pomorzem Zachodnim aż po Szczecin. Pomorzanie byli jeszcze poganami. Próbował ich chrystianizować Bernard Hiszpan, ale jego misja nie odniosła sukcesu. Książę Bolesław zwrócił się więc do biskupa Bambergi Ottona. Biskup pozytywnie odpowiedział na prośbę Bolesława i w roku 1124 wraz z 20 księżmi ze swojej diecezji opuścił Bambergę i przez Pragę oraz Niemczę przybył do Gniezna, aby w czerwcu znaleźć się na terenie Pomorza. Tu przebywał do lutego następnego roku. Znając język polski i polskie obyczaje, mając także wsparcie miejscowego księcia Warcisława, z powodzeniem głosił Ewangelię i udzielał chrztu wraz ze swoimi księżmi w wielu znanych nam dzisiaj miastach, jak w Stargardzie, Pyrzycach, Kamieniu, Wolinie, Szczecinie, Lubinie, Kłodnie, Kołobrzegu, Szczecinie i Białogardzie. W Pyrzycach, za miastem, jest „źródło św. Ottona”, gdzie według miejscowej tradycji, biskup z Bambergi w ciągu 20 dni osobiście ochrzcił 7000 osób (W. Zaleski).

W lutym 1125 r. zakończyła się wyprawa misyjna Ottona. Świątobliwy biskup powrócił do swojej diecezji, wiedząc jednakże, że młode chrześcijaństwo na Pomorzu trzeba dalej umacniać i wspomagać je. W tym samym roku zmarł życzliwy dla Ottona cesarz Henryk V, a jego następcą został saski Lotar z Supplinburga. Nowy cesarz niemiecki najechał w roku 1227 Pomorze, co pozwoliło Warcisławowi uwolnić się spod władzy Bolesława Krzywoustego. Pomimo nieprzychylności Lotara i arcybiskupa magdeburskiego biskup Otton jeszcze raz wyruszył na Pomorze w roku 1228. Warunki pracy były obecnie trudniejsze niż podczas pierwszej wyprawy, autorytet duchowieństwa podważony, a pokój z Polską zerwany. Jednakże życzliwość Warcisława uczyniła pracę Ottona owocną. Pomimo chwilowego zagrożenia życia biskup z Bambergi osiągnął pełny posłuch wśród mieszkańców Uznamia i Szczecina. Prowadził z powodzeniem działalność misyjną w Dyminie, Wołogoszczy, Chockowie, Wolinie i Kamieniu. Nie udało się biskupowi dotrzeć na Rugię. Podsumowując działalność misyjną biskupa Ottona należy podkreślić, że założył on na Pomorzu 14 ośrodków misyjno-duszpasterskich, wyposażył je w sprzęt liturgiczny, założył zręby nowej organizacji kościelnej, a na biskupa Wolina wyznaczył kapłana Wojciecha, kapelana Bolesława Krzywoustego. Wracając z drugiej wyprawy misyjnej biskup Otton zatrzymał się na kilka dni w Gnieźnie i tu doprowadził do pokoju między książętami: Warcisławem i Bolesławem Krzywoustym. Książę Warcisław uznał władzę Krzywoustego nad Pomorzem i złożył mu lenny hołd. Pokój między władcami tak bardzo był potrzebny młodemu chrześcijaństwu na Pomorzu, jego umacnianiu i rozwojowi.

Biskup Otton, pełen zasług, odszedł do wieczności w opinii świętości 30 czerwca 1139 roku w Bamberdze. Został pochowany w ukochanym przez siebie opactwie na Górze św. Michała pod Bambergą (obecnie w granicach tego miasta). „Na jego grobie zapłonęły świece z wosku pomorskiego” (H. Fros). Ofiarował je w dowód wdzięczności książę pomorski Bogusław I, syn Warcisława.

Biskupa Ottona ogłoszono świętym w roku 1189. Obchód liturgiczny ku czci św. Ottona przypada na dzień 1 lipca i ma charakter wspomnienia dowolnego. Święty Otton jest patronem archidiecezji bamberskiej, berlińskiej i szczecińsko-kamieńskiej. Wzywano św. Ottona jako orędownika podczas gorączki i wścieklizny.

W ikonografii św. Otton występuje jako biskup z modelem kościoła i lwem u stóp oraz ze strzałami w ręce. Według legendy święty biskup kazał je przetopić na gwoździe do budowy dachu kościoła klasztornego na Górze św. Michała (E. Gorys).

opr. aw/aw