Dziwna góra lodowa

Rozdzielenie dwóch głównych wymiarów fenomenu Fatimy, czyli historii opowiedzianej z zewnątrz oraz widzianego od wewnątrz przesłania, jest możliwe, ale ma także swoją cenę. Kto zastanawia się nad rozległością skutków objawień, nie wierząc przy tym w ich nadprzyrodzony charakter, staje przed dużym problemem logicznym oraz, tak jak Nazarejczycy wiele wieków temu, musi stawić czoła zasadniczemu pytaniu dotyczącemu tego zjawiska: „Skądże więc u niego to wszystko?” (Mt 13,56)¹.

fragment pochodzi z książki: Joao César das Neves Stulecie fatimskie   ISBN: BN 978-83-277-1364-3 wyd.: Wydawnictwo WAM 2017

Kto istotnie weźmie pod uwagę okoliczności historyczne wydarzeń w Fatimie oraz ich związek z rozwojem dziejów w XX wieku — przedstawione w ogólnym zarysie w pierwszej części niniejszej książki — zmuszony jest przyjąć to, co niewytłumaczalne. Czy to możliwe, że tyle następstw wynikałoby z jakiegoś błędu, z nieporozumienia, z oszustwa? Jeśli orędzie fatimskie, omówione w drugiej części, nie jest prawdziwe, historia objawień w Fatimie stanowi największą pomyłkę stulecia.

Zrozumienie doniosłości wydarzeń fatimskich przy jednoczesnej obronie stanowiska, iż nie miały one jakiegokolwiek nadprzyrodzonego pochodzenia, jest możliwe tylko wtedy, gdy założymy, że w przyrodzie może dojść do anomalii. Jeśli przyjmiemy, że może zaistnieć nieprawidłowość taka jak wielka góra lodowa wznosząca się wiele metrów ponad powierzchnią wód, lecz pozbawiona olbrzymiej, zanurzonej części. Stwierdzenie, że zjawiska w Fatimie nie wzięły się z pewnej zewnętrznej i niezwykłej interwencji, stoi w sprzeczności z logiczną zasadą rozumowania przyczynowo-skutkowego. Tak jakby blok lodu mógł unosić się na powierzchni, nie zanurzywszy się ani trochę.

¹ Wszystkie cytaty z Pisma Świętego przywołano za Biblią Tysiąclecia, wyd. V, Pallottinum, Poznań 2015 — przyp. tłum.

opr. ab/ab