Chrześcijaństwo ormiańskie

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Chrześcijaństwo ormiańskie

Armenia, od 23 września 1991 r. znowu niepodległy kraj (chociaż część jej dawnego terytorium nadal należy do Turcji i Iranu), odwołuje się do tego, że głosili w niej Ewangelię apostołowie: Tadeusz, Bartłomiej, Szymon i Juda. Wprawdzie chrześcijaństwo dotarło do Armenii już pod koniec I wieku, prawdziwą zasługę jednak za jego utrwalenie się przypisać należy św. Grzegorzowi Oświecicielowi (ok. 260-ok. 328). Nawrócił on króla, który w roku 301 uznał chrześcijaństwo za religię państwową, co było pierwszym wypadkiem tego rodzaju na świecie. Wojna z Persami przeszkodziła wysłaniu delegatów na Sobór Chalcedoński (451), toteż Armenia pozostała związana z Konstantynopolem aż do roku 518, kiedy to przyjął on ostatecznie uchwały tego Soboru; Armenia pozostała wtedy poza wpływami tego soboru. Podczas wypraw krzyżowych (1198) oraz dzięki wpływowi Soboru Florenckiego (1439) część Ormian połączyła się z Rzymem (zob. DH 1006-1020, 1310-1328, 1344-1345; ND 407, 1412-1418, 1305-1308, 2534). Ormiański patriarcha katolicki rezyduje w Bejrucie w Libanie. Najwyższy przywódca duchowy Ormian prawosławnych, Najwyższy Patriarcha i Katolikos wszystkich Ormian, rezyduje w Eczmiadzyn, w Armenii. Zob. Kościoły wschodnie, monofizyci, patriarchaty prawosławne, Sobór Chalcedoński, Sobór Florencki.

opr. mg/mg