Usprawiedliwienie

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Usprawiedliwienie

Zbawczy dar przywrócenia sprawiedliwości, który sprawia, że człowiek znajduje przyjęcie w oczach Boga. Usprawiedliwienie otrzymujemy przez wiarę w Jezusa Chrystusa (Rz 1, 17; 9, 30-31), a nie przez wykonywanie nakazów Prawa (Rz 3, 28; Ga 2, 16). Luteranie kładli nacisk na pochodzące od Boga orzeczenie o sprawiedliwości grzeszników (Rz 3, 9-12. 23), podczas gdy katolicy (i prawosławni) podkreślają otrzymaną łaskę, która rzeczywiście przekształca grzeszników mocą Ducha Świętego (Rz 5, 5; 6, 4; 2 Kor 5, 17; DH 1561; ND 1961). Wprawdzie często się uważa, że te dwa poglądy wzajemnie się wykluczają, można je jednak zrozumieć raczej jako uzupełniające się niż jako ze sobą sprzeczne. W 1967 r. rozpoczął się międzynarodowy teologiczny dialog katolicko-luterański; będąca jego wynikiem, ostatecznie zredagowana w 1997 r., Wspólna deklaracja dotycząca nauki o usprawiedliwieniu (zawierającą 44 oświadczenia traktujące o podstawowych prawdach dotyczących usprawiedliwienia) została podpisana 31. X. 1999 r. przez Kościół Katolicki i Światową Federację Luterańską. Nadal pozostają pewne różnice odnośnie natury usprawiedliwienia: np. Bożej łaski i wolnej woli. Zob. luteranizm, łaska, przebóstwienie, przypisywanie, simul iustus et peccator, uczynki miłosierdzia, wiara i uczynki, uświęcenie.

opr. mg/mg