Zawłaszczenie i nadużycie symboli w satanizmie (wprowadzenie)

Mariusz Gajewski Satanizm ISBN: 978-83-7720-072-8 wyd.: Wydawnictwo PETRUS 2010

Wybrane fragmenty WPROWADZENIE - Ks. dr hab Aleksander Posacki SJ Powaga zła w satanizmie 1. Wymiar ANTROPOLOGICZNO—TEOLOGICZNY 2. Wymiar PSYCHOLOGICZNO—SPOŁECZNY 3. Wymiar TEOLOGICZNO—MORALNY Satanizm...

Wprowadzenie - Ks. dr hab Aleksander Posacki SJ

Zawłaszczenie i nadużycie symboli w satanizmie.
Symbol jako element inicjacji

Praca Mariusza Gajewskiego ukazuje przestrzeń oraz ogrom uniwersum symbolicznego z dziedziny okultyzmu i satanizmu, które są ze sobą powiązane. Sens mnogości tych faktów czy informacji nie służy mimowolnej reklamie (treści te są wystarczająco rozpropagowane w Internecie), ale jest świadomą próbą ostrzeżenia przed niebezpieczeństwem, potraktowaną konkretnie, albowiem znajomość konkretnych znaków i symboli zawłaszczonych arbitralnie przez satanistyczno—okultystyczne kręgi może pomóc w odkryciu potencjalnych niebezpieczeństw. Jeden z ojców zamordowanego niedawno w rytuale satanistycznym chłopca nie zwrócił uwagi na fakt, iż chłopiec interesuje się tematyką satanistyczną i wchodził w kręgi satanistów, co było przyczyną tragedii. Prawdopodobnie nie znał się na symbolice satanistyczno—okultystycznej, której obfitość post factum znaleziono w pokoju zamordowanego chłopca.

Książka Gajewskiego stanowi więc cenny materiał faktograficzny, który może być wykorzystany nie tylko w badaniach socjologiczno—psychologicznych, ale także w praktyce pedagogicznej, edukacji rodziców czy w działalności duszpasterskiej. Chodzi także o badania „patologii sfery antropologicznej” czy „patologii sfery sacrum”, co wymyka się niekiedy kategoriom nauk szczegółowych, nie mówiąc już o konkretnych psychologach czy socjologach.

Patologia sfery sacrum to np. opętanie diabelskie²⁷. Tego rodzaju eksperymenty psychoduchowe czy mentalne mogą otwierać na opętanie, zwłaszcza iż wcześniej rozmontowują sferę moralną eliminując obszar sumienia poprzez eliminację wrażliwości duchowo—moralnej a nie tylko sfery moralno—prawnej. Symbole przedstawiane w pracy mają często charakter realistyczny a nie tylko immanentny, psychologiczny, iluzoryczny czy wirtualno—alternatywny. Niewłaściwa eksploracja obszaru mentalnego i stosunek do świata symboli w świetle antropologii teologicznej mogą się okazać inicjacją duchową w świat ciemności czy też sił wrogich Bogu, a nie tylko działaniem kompensacyjnym w obszarze nieświadomych sił psychiki.

W dyskusji o satanizmie ważne jest ustalenie stanowisk, poziomów ontologicznych, warstw metafizyczno—etycznych czy stanowiska teologicznego. Z punktu widzenia antropologii, a szczególnie antropologii teologicznej, analizy psychologiczno—socjologiczne uderzają często swym banałem i płaskością, zwłaszcza jeśli przekraczają poziom własnej kompetencji stając się jednocześnie miejscem jakiegoś zafałszowania poznawczego, nieuczciwości intelektualnej czy nawet pretekstem do duchowego zwodzenia. Takie fałszywe interpretacje wahają się pomiędzy humanizacją diabła a usprawiedliwianiem człowieka. Podobne rozgrzeszanie satanizmu jest jednocześnie z punktu widzenia antropologii filozoficznej czy też teologicznej degradacją człowieka, niesłusznym pomniejszaniem jego godności, która wyraża się w radykalizmie jego wolności. Człowiek nie jest marionetką, a Bóg nie jest władcą marionetek. Paradoksalnie jednak człowiek rezygnując z własnej wolności w sposób wolny staje marionetką szatana, a nie tylko kodem manipulatywnych, podświadomych informacji.

Satanizm i okultyzm to rzeczywistości nierozdzielnie powiązane ze sobą, zwłaszcza w wydaniu La Veya czy Crowleya, o których wspomina M. Gajewski. Należy jednak być ostrożnym, by w kwestii demonologii nie widzieć jedynie czarnej czy ciemnej strony rzeczywistości. Odnosi się wrażenie, iż czarny, wulgarny satanizm może być pewnego rodzaju maską czy pułapką samego szatana, aby ukryć prawdziwe i bardziej powszechne sposoby kuszenia. Kontakt z czarnym satanizmem — nawet tylko poprzez informację — rodzi natychmiast błędne skojarzenia, iż „mnie sprawa szatana nie dotyczy”. Rodzice i pedagodzy z tej racji często nie doceniają inicjacyjnej roli symboli nie tylko satanistycznych, ale także okultystycznych, sprawiających wrażenie neutralnych czy nawet pozytywnych, bo znanych z historii religioznawstwa, kultury czy też ze zwykłej poetyki ulicy. Oczywiście w kwestii symboli konieczne jest rozróżnienie. Istnieją symbole i znaki, „głupie” i wymyślone na poczekaniu. Istnieją też symbole neutralne i odnoszące się do skomplikowanych zagadek podświadomości. Ale istnieją też symbole niebezpieczne, można by rzec symbole pozorne, będące w istocie zamkniętymi znakami, w sposób hermetyczny orientujące człowieka ku upadłej i ciasnej rzeczywistości piekielnego świata. Zarówno symbole „głupie” jak i neutralne mogą być arbitralnie zawłaszczone do konstrukcji znaczeniowej satanistycznego kultu i rytuału²⁸. Są to wtedy symbole inicjacyjne, a właściwie znaki dawane światu ciemności, będące znakiem zaproszenia, na które nie trzeba zbytnio czekać i o które nie trzeba zbytnio zabiegać.

Ważny jest także fakt istnienia szatana (o którego wadze w poważnym zrozumieniu satanizmu przypomina słusznie M. Gajewski). Fakt ten jest bowiem często arbitralnie negowany lub pomniejszany w pewnych koncepcjach interpretacyjnych. Jeśli nawet satanizm jest także psychologicznym rytuałem zaklinającym skomplikowane meandry podświadomości, by uzyskać wewnętrzną, jednostkową wolność, to i tak jest to droga niebezpieczna. Albowiem rzeczywistość symboliczna wybrana w tym „eksperymencie nieświadomości” jest na tyle niezależna, realistyczna i groźna, że może być pretekstem do ukrytej inwokacji spirytystycznej, będącej od wieków istotą rytuałów magicznych. Należy więc przypominać o możliwości grzechu satanizmu (Katechizm Kościoła Katolickiego, 2113), a nie mówić tylko o psychologii, zabawie, czy potrzebach społecznych, które odzywają się w poszukiwaniu przynależności do grup satanistycznych. Psychologia, nawet jeśli słusznie ocenia sytuację psychologiczną, nie ma władzy, by rozgrzeszać człowieka w wymiarze duchowym, nie ma prawa porywać się na tajemnicę ludzkiego ducha.

Książka Mariusza Gajewskiego ma służyć uzmysłowieniu sobie dotyczących nas faktów, w tym także faktu bombardowania nas nieustannie (i wbrew naszej woli) symbolami i znakami, które mogą oznaczać inicjacyjne zaproszenie do satanistycznego świata. Banalizujące, relatywizujące i płaskie wypowiedzi ludzi z dyplomami psychologów często przyczyniły się do tego rodzaju uwikłań kończących się tragedią jednostek i rodzin. Arbitralna i arogancka ślepota na ontologiczno—teologiczny wymiar satanizmu przyczynia się w skali społecznej do propagowania go w sposób masowy, chociaż ukryty. To już nie kserowane plakaty nastolatków w latach osiemdziesiątych, ale Internet, gry komputerowe, masowe spotkania subkultury satanicznego rocka na stadionach, wysokonakładowe czasopisma okultystyczne udzielające korespondencji satanistom, jak np. „Wiedza tajemna”. Książka Gajewskiego w swojej logice i zamierzeniach jest konsekwentna. Mniej chodzi w niej chodzi o teorie, bardziej o informacje. Uderza twardo pałką mnogości informacji i często dramatycznych faktów, powiązanych ze sobą, aby służyć otrzeźwieniu śpiących twardym snem fałszywego optymizmu, mylonego nierzadko z chrześcijańską nadzieją.

Kryptosatanizm szerzą niektórzy optymistyczni teologowie negujący naukę Kościoła, odgrzewający stare, gnostyckie, śmiercionośne teorie o powinowactwie szatana z Chrystusem czy o ciemniej stronie Boga. Niektórzy z nich zachęcają do sentymentalnego „współczucia” szatanowi, co z punktu widzenia praktyki egzorcystycznej, a nawet wiedzy psychotronicznej może być okazją do nawiązania mentalnego kontaktu z szatanem i nieświadomego, a przez to niechcianego otwarcia na tę rzeczywistość.

²⁷ R. Dyoniziak: Młodzieżowa „podkultura”, Warszawa 1965, s. 11.

²⁸ Cz. Matusewicz, Psychologia wartości, Warszawa - Poznań 1975.

opr. ab/ab