Szczerze szukamy sposobów, by dalej prowadzić dialog

Szczerze szukamy sposobów, by dalej prowadzić dialog

29 VI 2004 — Przemówienie Bartłomieja I podczas spotkania z Janem Pawłem II

Bracie Święty!

Z uczuciami miłości, radości i wzruszenia przybywamy z wizytą do Waszej Świątobliwości, aby uczestniczyć w obchodach patronalnego święta siostrzanego Kościoła Rzymu, któremu Wasza Świątobliwość przewodzi. Przekazujemy Waszej Świątobliwości braterski uścisk Kościoła Konstantynopola oraz serdeczne życzenia nas wszystkich, aby Bóg darzył Waszą Świątobliwość zdrowiem i siłami. Przybywamy z nadzieją, że już niebawem zostaną zwiększone wysiłki, aby wszyscy poznali naukę i Osobę naszego Pana Jezusa Chrystusa, dzięki czemu stanie się rzeczywistością Jego modlitwa arcykapłańska: «aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy».

Istotnie, jedność Kościołów oraz ich wiernych nie musi polegać na podporządkowaniu jednemu schematowi administracyjnemu czy na współpracy analogicznej do współpracy między państwami, ani też na ideologicznym przymierzu czy działaniu zmierzającym do osiągnięcia wspólnego celu. Jedność ta jest najgłębszym i całkowitym złączeniem naszego życia z Chrystusem, w którym i przez którego przeżywamy naszą jedność jako wydarzenie duchowe. Dlatego również dialogi prowadzone między naszymi Kościołami — choć zajmują się różnymi koncepcjami dotyczącymi konkretnych zagadnień dogmatycznych i kościelnych, właściwymi dla każdego z Kościołów, i starają się doprowadzić do tego, by wszyscy przyjęli wspólną prawidłową koncepcję, pozwalającą osiągnąć jedność w wierze i praxis Kościoła — w ostateczności mają na celu podzielenie się doświadczeniem rodzącym się z komunii każdego z Chrystusem, tak by nastała jedność w życiu z Nim, jako Osobą, która jednoczy w sobie wszystko w jedności osób Najświętszej Trójcy.

Stwierdzamy z radością, że pragniecie tej głębokiej jedności ontologicznej w Chrystusie i do niej dążycie, dlatego prowadzimy szczery dialog z Waszą Świątobliwością oraz z delegacjami waszego Kościoła i przekazujemy wam w tym zakresie doświadczenie świętych Kościoła prawosławnego, wsłuchując się z zainteresowaniem w to wszystko, co nam przedstawiacie, rozmawiając jak bracia z umiłowanymi braćmi. Dialog przechodzi zmienne fazy z powodu trudności nagromadzonych w długich latach podziału. Ufamy jednak w jego pomyślne i miłe Bogu zakończenie i aby to osiągnąć, współpracujemy z wami, «patrząc na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala» (por. Hbr 12, 2), bez którego nic nie możemy uczynić.

Prawdą jest, że niektóre działania, opierające się na wytycznych wynikających z dawnych koncepcji — z których zrezygnowano lub od których stopniowo się odchodzi — spowodowały zawieszenie lub utrudniały postęp dialogów w prawdzie, jakie prowadzone są przez nasze Kościoły. Jednakże nasza odpowiedzialność oraz zobowiązanie wynikające z modlitwy arcykapłańskiej Pana, abyśmy przyczynili się do duchowej jedności, która winna zapanować w Jego Kościele, nie pozwalają nam tracić nadziei. Nie może być tak, by Słowo Pańskie padało w próżnię, by nie można go było wypełnić albo byśmy pozostawali na nie obojętni. Dlatego też szczerze i mozolnie szukamy sposobów, by dalej prowadzić dialog będący jedyną — na razie — drogą komunii między naszymi Kościołami, zważywszy na to, że zasadnicze rozbieżności nie pozwalają jeszcze na komunię w Ciele, w Krwi i w Duchu naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Myślimy z radością o dniu, w którym zostaną usunięte wszystkie przeszkody uniemożliwiające pełną komunię, i modlimy się nieustannie, aby nie był on odległy. A czekając na ten dzień i kontemplując go, pełni nadziei, ponownie przekazujemy Waszej Świątobliwości braterski uścisk i święty pocałunek i wyrażamy naszą radość z powodu tego spotkania, stanowiącego zapowiedź oczekiwanej jedności w przyszłości, którą z całego serca pragniemy oglądać naszymi oczami w życiu doczesnym. Niechaj tak będzie!

opr. mg/mg