Z nadzieją w kręgu ocalenia

„Niech się nie trwoży serce wasze. Ufajcie Bogu i mnie ufajcie. W domu mojego Ojca jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, powiedziałbym wam. Oto idę przygotować wam miejsce" - mówi Chrystus do uczniów w Janowej Ewangelii. Jak żyć, by nie utracić zaufania?

- Jakże wielki jest świat, w którym żyjemy. Ten świat jest większy od granic materii i śmierci. Człowiek, który raz zaczai istnieć, już nigdy istnieć nie przestanie. Świat materialny wchodzi niejako w Bożą ekonomię stworzenia. Myśl nasza biegnie do tych wszystkich, którzy oczekują Zmartwychwstania, zwłaszcza tych, dzięki którym żyjemy, bo nie jest to kwestia wdzięczności, ale sprawa przekonania, wiary i ufności Panu Bogu. Wydarzenie podane w Janowej Ewangelii naświetla i rozwiązuje problem: co będzie z nami po śmierci? I choć życie doczesne toczy się jakby w trzech kręgach czasowych

- w dniu, gdzie jest ranek, południe i zmierzch; w roku, gdzie jest urocze kwitnienie wiosenne, piękne i letnie owocowanie, ale i spokojne zamieranie jesienne, to jednak mocno wierzymy, że ta granica świata doczesnego nie zamyka naszego istnienia. My chrześcijanie mamy głęboką ufność i wiarę w fundamentalną prawdę, jaką jest Zmartwychwstanie, dlatego w świetle tej prawdy jesteśmy uspokajani przez Chrystusa co do przygotowanego dla nas miejsca w wieczności.

A co jeszcze, obok ufności Bogu i wiary, trzeba zrobić tu na ziemi, by zasłużyć sobie na własne „m" czekające na nas w Niebie?

- Każdy z nas jest niepowtarzalny również w swoich możliwościach, wszyscy jednak według otrzymanych darów winniśmy zapracować na szczęśliwą wieczność. Stwórca postawił nas na tym świecie nie po to, abyśmy szli przez ten świat na oślep, z zamkniętymi oczyma, ale byśmy Go szukali poprzez: odkrywanie piękna tego świata, poprzez wydarzenia, których tak często nie rozumiemy i poprzez ludzi

- wszystkich bez wyjątku - a szczególnie ludzi świętych. Do spotkania w Niebie dochodzi się różnymi drogami, gdyby jednak ktoś chciał uniknąć niepotrzebnych zmagań w odkrywaniu Pana Boga na ścieżkach swego życia, może Go z pewnością spotkać: w Słowie Objawionym - a więc na kartach Pisma Świętego, także poprzez przyjmowanie daru łaski we wszystkich sakramentach świętych - szczególnie Eucharystii, no i w człowieku, który jest stworzony na obraz i podobieństwo Boże.

Jezus w dalszej części przytaczanego fragmentu Ewangelii zapewnia, że: „Jeśli ktoś uwierzy we mnie, to dzieła, które ja spełniam, i on spełniać będzie, a nawet większe od nich spełni, bo jak idę do Ojca". Co mamy robić, by iść tak, jak On „do Ojca"?

- Słowa Chrystusa wypowiedziane mają znaczenie ponadczasowe. Powinny one uwrażliwiać nas nie tylko na to, co robimy w życiu doczesnym, ale również na wymiar duchowy i ponadziemski. Słowa „do Ojca" wskazują też na potrzebę duszy ludzkiej, którą może zaspokoić jedynie Bóg. Wierzymy, że dusza ludzka - dusza każdego z nas - pochodzi bezpośrednio od Boga, jest nieśmiertelna i powołana do życia nadprzyrodzonego.

Człowiek w swoich możliwościach choć jest ograniczony, to mimo wszystko ma przeogromną moc. Jednak w konkretnych sytuacjach nie znajduje lepszego wzoru - przykładu, co należy robić? - jak przykład Jezusa Chrystusa. To On -Jezus Chrystus jest naszą nadzieją. To On przynosi każdemu człowiekowi zbawienie. A zatem, stając przy Nim, stajemy w kręgu ocalenia.

Trzeba jednak pamiętać o tym, co zapisał św. Jan w Ewangelii: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony" (J3,16-17). A zatem Bóg nie chce potępienia człowieka, ale raczej wszystko czyni dla jego zbawienia. Ta zaś prawda rodzi w nas wielką nadzieję.

Bp Edward Janiak, urodził się w 14 sierpnia 1952 r. w Malczycach. Święcenia kapłańskie otrzymał we Wrocławiu 19 maja 1979 r. Biskupem został mianowany 26 października 1996 r., konsekrowany 30 listopada tegoż roku. Biskup Janiak to biskup pomocniczy archidiecezji wrocławskiej, biskup tytularny Scilio. Jest przewodniczącym Rady ds. Migracji Turystyki i Pielgrzymek Konferencji Episkopatu Polski, delegatem KEP ds. Imigracji, delegatem KEPds. Pracowników Leśnictwa, Gospodarki Wodnej i Ochrony Środowiska, a także członkiem: Międzynarodowej Komisji Katolickiej ds. Migracji, Krajowej Rady Caritas, Komisji KEP ds. Polonii i Polaków za Granicą, kanonikiem Kapituły Archikatedralnej oraz doktorem teologii.

opr. mg/mg