Misja uświęcania

Kard. José Saraiva Martins CMF
Prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych

Misja uświęcania

List apostolski Novo millennio ineunte przypomina, że «perspektywą, w którą winna być wpisana cała działalność duszpasterska, jest perspektywa świętości» (n. 30), i dlatego «prowadzenie do świętości pozostaje szczególnie pilnym zadaniem duszpasterskim» (tamże). Ostatecznym celem działalności duszpasterskiej biskupa jest zatem zachęcanie wiernych do doskonalenia cnót chrześcijańskich, by z gotowością i wielkodusznością odpowiadali na wezwanie Pana.

Najbardziej przekonywające dla członków wspólnoty w tym zakresie jest bez wątpienia osobiste świadectwo świętości ich pasterzy.

Ta świętość nie wzrasta obok posługiwania, ale właśnie poprzez posługiwanie — jak to przypomniał Ojciec Święty 7 października 2000 r. w przemówieniu do biskupów, którzy przybyli do Rzymu na swój Jubileusz (por. «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 11-12/2000, s. 20). Ujawnia się zatem w wielości zajęć, w sytuacjach nieoczekiwanych, pośród problemów, jakim biskup musi stawić czoło każdego dnia.

Świętość osobista pasterza jest — jak podkreślił Papież, zwracając się do biskupów wyświęconych w bieżącym roku — «warunkiem owocności naszego posługiwania jako biskupów Kościoła» («L'Osservatore Romano», wyd. codzienne, n. 6-7/2001).

Ażeby jednak to posługiwanie skutecznie prowadziło do świętości, musi być ożywiane przez miłość pasterską, która jest cnotą właściwą biskupowi, pozwalającą mu naśladować Chrystusa Dobrego Pasterza. W niej znajdzie on odpowiedź na podstawowy wymóg jedności między życiem wewnętrznym i modlitwą, i tak licznymi problemami nowej ewangelizacji; pomiędzy kontemplacją oblicza Chrystusa i głoszeniem Jego samego. Stanowi to «wymóg niezwykle naglący w bardzo złożonym, niejednolitym i rozczłonkowanym kontekście społeczno-kulturalnym i kościelnym» (Pastores dabo vobis, 23)

Ponadto caritas pastoralis skłania do zaangażowania w umacnianie wartości Królestwa Bożego, takich jak: sprawiedliwość, wolność, braterstwo, pokój, w celu rozpowszechnienia ich — na ile to możliwe — na całym świecie.

Ale i to nie byłoby wystarczające «bez głoszenia Chrystusa, jedynego Pośrednika między Bogiem a ludźmi» (por. Redemptoris missio, 5), Jezusa Chrystusa, jedynego Odkupiciela człowieka, który za nas umarł i zmartwychwstał (por. Redemptor hominis). Trzeba zatem, aby Misterium Chrystusa było głoszone współczesnemu człowiekowi z nowym zapałem.

«Musimy odzyskać (...) entuzjazm głosicieli, wzbudzony w dniu Pięćdziesiątnicy. (...) Głoszenie Ewangelii jest wzniosłym aktem służącym człowiekowi, jego wolności i jego pragnieniu szczęścia» («L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 11-12/2000, s. 20-21), przypomniał Ojciec Święty w przemówieniu do biskupów przybyłych na uroczystości Jubileuszu. W istocie tylko wówczas biskup będzie przekonującym świadkiem miłości Boga, ikoną miłości Chrystusa Dobrego Pasterza pośród swego ludu, tylko dzięki temu stanie się sługą Ewangelii i krzewicielem nadziei.

Tak postępowało wielu naszych braci w biskupstwie, którzy w każdym czasie i w każdym miejscu uświęcali się poprzez sprawowanie duszpasterskiej posługi. Trzech z nich, Bartłomiej od Męczenników, arcybiskup Bragi w Portugalii, Jan Antoni Farina, biskup Treviso i Vicenzy we Włoszech, oraz Paweł Piotr Gojdicz, biskup eparchii preszowskiej na Słowacji, zostanie beatyfikowanych już 4 listopada, a biskup Acqui, Józef Marello, będzie kanonizowany 25 listopada bieżącego roku.

Ich świetlany przykład niech będzie dla nas, biskupów trzeciego tysiąclecia, źródłem nadziei i apostolskiej gorliwości.

opr. mg/mg