Wspólne świadectwo wierze jest pierwszym zadaniem Kościoła wszystkich czasów

Benedykt XVI przyjął na audiencji w Sali Klementyńskiej uczestników sesji plenarnej Kongregacji Nauki Wiary, w której wziął udział również Prymas Polski abp Henryk Muszyński. Papież powiedział, że powrót osób lub wspólnot kościelnych do jedności z Rzymem nie jest sprzeczny z ekumenizmem. Przykładem tego są starania, by przywrócić pełną komunię z Bractwem św. Piusa X oraz z anglikanami. Nawiązując do kwestii bioetycznych, Benedykt XVI zaznaczył, że także chrześcijańskie Objawienie rzuca światło na problematykę dotyczącą np.: wartości ludzkiego życia, jednoczącego i prokreacyjnego aspektu płciowości, centralnej roli rodziny, opartej na małżeństwie mężczyzny i kobiety. Te sprawy są zrozumiałe także racjonalnie jako elementy prawa naturalnego i są do przyjęcia również przez tych, którzy nie podzielają chrześcijańskiej wiary.

Księża kardynałowie, czcigodni bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy wierni współpracownicy!

Wielką radością jest dla mnie to, że mogę spotkać się z wami przy okazji sesji plenarnej i wyrazić wam głęboką wdzięczność i szczere uznanie za działalność, poprzez którą wspieracie Następcę Piotra w misji utwierdzania braci w wierze (por. Łk 22, 32).

Dziękuję kard. Williamowi Josephowi Levadzie za przemówienie powitalne, w którym przypomniał zagadnienia, jakimi obecnie zajmuje się Kongregacja, jak również nowe zadania, powierzone jej na mocy motu proprio «Ecclesiae unitatem», które ściśle związało z tą dykasterią Papieską Komisję Ecclesia Dei.

Chciałbym teraz pokrótce omówić niektóre aspekty zagadnień przedstawionych przez księdza kardynała.

Przede wszystkim pragnę uwypuklić fakt, że wasza Kongregacja przez swoje zabieganie o wierność nauce uczestniczy w posłudze jedności, która w sposób szczególny jest powierzona papieżowi. Jedność jest bowiem przede wszystkim jednością wiary, wspieraną przez święty depozyt, którego pierwszym strażnikiem i obrońcą jest Następca Piotra. Utwierdzanie braci w wierze, jednoczenie ich w wyznawaniu Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego jest dla tego, kto zasiada na Katedrze Piotrowej, pierwszym i podstawowym zadaniem powierzonym mu przez Jezusa. Jest niezbywalną posługą, od której zależy skuteczność działalności ewangelizacyjnej Kościoła aż do końca czasów.

Biskup Rzymu, w którego potestas docendi uczestniczy wasza Kongregacja, ma obowiązek głosić nieustannie: «Dominus Iesus — Jezus jest Panem». Potestas docendi zakłada bowiem posłuszeństwo wierze, ażeby Prawda, którą jest Chrystus, wciąż jaśniała w swej wielkości i rozbrzmiewała dla wszystkich ludzi w nienaruszonej i czystej formie, tak aby była jedna owczarnia, zgromadzona wokół jednego Pasterza.

Doprowadzenie do tego, by wszyscy chrześcijanie dawali wspólne świadectwo wierze, stanowi zatem pierwszorzędne zadanie Kościoła w każdej epoce, a celem jest prowadzenie wszystkich ludzi na spotkanie z Bogiem. W tym duchu liczę w szczególności na zaangażowanie tej dykasterii w przezwyciężanie wciąż istniejących problemów doktrynalnych, tak aby Bractwo św. Piusa X mogło wrócić do pełnej komunii z Kościołem.

Pragnę również wyrazić zadowolenie z działań na rzecz pełnego włączenia się grup oraz pojedynczych wiernych anglikanów w życie Kościoła katolickiego, zgodnie z tym, co postanawia konstytucja apostolska Anglicanorum coetibus. Przyjęcie z wiarą przez te grupy prawdy, którą Kościół otrzymał od Chrystusa i przedstawia w swoim Magisterium, nie stoi bynajmniej w sprzeczności z ruchem ekumenicznym, lecz przeciwnie, pokazuje, że jego ostatecznym celem jest osiągnięcie przez uczniów Pana pełnej i widzialnej jedności.

Pragnę wspomnieć także, że pełniąc cenną służbę na rzecz Namiestnika Chrystusa, Kongregacja Nauki Wiary we wrześniu 2008 r. opublikowała Instrukcję Dignitas personae, dotyczącą niektórych problemów bioetycznych. Po encyklice Evangelium vitae sługi Bożego Jana Pawła ii, ogłoszonej w marcu 1995 r., ten dokument doktrynalny, ześrodkowany na temacie godności osoby, stworzonej w Chrystusie i przez Chrystusa, stanowi nowy punkt odniesienia w głoszeniu Ewangelii przy zachowaniu pełnej ciągłości z instrukcją Donum vitae, ogłoszoną przez tę dykasterię w lutym 1987 r.

Odnośnie do tak delikatnych i aktualnych zagadnień, jak kwestie związane z prokreacją i nowymi terapiami, z którymi wiążą się manipulacje na embrionach i dziedzictwie genetycznym człowieka, instrukcja przypomniała, że «wartość etyczną biomedycyny mierzy się poprzez odniesienie zarówno do bezwarunkowego szacunku należnego każdej istocie ludzkiej we wszystkich chwilach jej istnienia, jak i do ochrony szczególnego charakteru osobistych aktów służących przekazywaniu życia» (Dignitas personae, n. 10). W ten sposób Magisterium Kościoła pragnie wnieść swój wkład w formowanie sumienia nie tylko osób wierzących, lecz wszystkich, którzy szukają prawdy i chcą dać posłuch argumentom podsuwanym przez wiarę, ale także przez sam rozum. Kościół, przedstawiając oceny moralne badań biomedycznych nad ludzkim życiem, kieruje się w istocie zarówno światłem rozumu, jak i wiary (por. tamże, n. 3), jest bowiem przekonany, że «to, co ludzkie, wiara nie tylko przyjmuje i szanuje, lecz także oczyszcza, wywyższa i wydoskonala» (tamże, n. 7).

Jednocześnie jest to również odpowiedź na rozpowszechniony światopogląd, który wiarę przedstawia jako przeszkodę dla wolności i badań naukowych, rzekomo miałaby składać się ona bowiem z szeregu przesądów, uniemożliwiających obiektywne zrozumienie rzeczywistości. Wobec takiej postawy, która prawdę chce zastąpić konsensusem, słabym i z łatwością ulegającym manipulacji, wiara chrześcijańska przedstawia swoją prawdę, także w dziedzinie etyczno-filozoficznej; nie daje ona wprawdzie gotowych rozwiązań konkretnych problemów, jak badania i eksperymenty w dziedzinie biomedycyny, lecz ukazuje pewne horyzonty moralne, w których obrębie ludzki rozum może poszukiwać skutecznych rozwiązań i je znajdować.

Istnieją bowiem określone prawdy w objawieniu chrześcijańskim, które rzucają światło na kwestie bioetyczne: wartość ludzkiego życia, relacyjny i społeczny wymiar osoby, związek aspektu jednoczącego i aspektu prokreacyjnego seksualności, centralna rola rodziny, opartej na małżeństwie mężczyzny i kobiety. Te prawdy, zapisane w sercu człowieka, są pojmowalne również racjonalnie, jako elementy naturalnego prawa moralnego, i mogą być przyjęte także przez tych, którzy nie utożsamiają się z wiarą chrześcijańską.

Naturalne prawo moralne nie jest wyłącznie czy głównie religijne, chociaż Objawienie chrześcijańskie i pełnia człowieczeństwa w tajemnicy Chrystusa naukę o nim oświeca i w pełni rozwija. Jak napisane jest w Katechizmie Kościoła Katolickiego, ono «wyraża pierwsze i istotne zasady kierujące życiem moralnym» (n. 1955). Naturalne prawo moralne, zakorzenione w samej naturze ludzkiej i dostępne dla każdego rozumnego stworzenia, stanowi zatem podstawę do nawiązania dialogu ze wszystkimi ludźmi szukającymi prawdy, a ogólniej, ze świeckim społeczeństwem obywatelskim. To prawo, zapisane w sercu każdego człowieka, dotyka jednej z zasadniczych kwestii w refleksji nad prawem i apeluje zarazem do sumienia i do odpowiedzialności ustawodawców.

Zachęcając was do kontynuowania waszej trudnej i ważnej posługi, pragnę wyrazić wam również przy tej okazji moją duchową bliskość i z serca udzielam wam wszystkim, na znak miłości i wdzięczności, apostolskiego błogosławieństwa.

opr. mg/mg