Jesteście sługami jedności kościelnej

Patriarchów i arcybiskupów większych Katolickich Kościołów Wschodnich Ojciec Święty przyjął w Sali Konsystorza, gdzie wygłosił do nich krótkie przemówienie, po czym wysłuchał ich relacji na temat sytuacji chrześcijan obrządków wschodnich na Bliskim Wschodzie, w Europie Wschodniej, Indiach i we wspólnotach w diasporze. Następnie patriarchowie i arcybiskupi więksi wzięli udział w audiencji papieskiej dla uczestników sesji plenarnej Kongregacji dla Kościołów Wschodnich, a po jej zakończeniu spożyli obiad z Papieżem Franciszkiem.

Wielce Błogosławieni!

Przyjmuję was z radością i w duchu braterstwa na tym spotkaniu, które daje mi sposobność po raz pierwszy porozmawiać z ojcami i zwierzchnikami Katolickich Kościołów Wschodnich. W waszych obliczach widzę wasze Kościoły i chciałbym przede wszystkim zapewnić o mojej bliskości i modlitwie za owczarnię, którą Pan Jezus powierzył każdemu z was, i wzywam Ducha Świętego, aby nam podpowiadał, czego powinniśmy razem się uczyć i co realizować w praktyce, aby wiernie służyć Panu, Jego Kościołowi i całej ludzkości.

Nasze spotkanie jest dla mnie okazją, by ponownie wyrazić wielkie uznanie dla duchowego dziedzictwa chrześcijańskiego Wschodu i przypomnieć to, co umiłowany Benedykt XVI stwierdza na temat postaci zwierzchnika Kościoła w posynodalnej adhortacji Ecclesia in Medio Oriente: wy jesteście — cytuję — «czuwającymi stróżami jedności (...), sługami jedności kościelnej» (n. 40). Ta jedność, do której realizowania jesteście powołani w swoich Kościołach, w odpowiedzi na dar Ducha, znajduje naturalny i pełny wyraz w «nienaruszalnej jedności z Biskupem Rzymu» (tamże), zakorzenionej w ecclesiastica communio, którą otrzymaliście po wyborze. Włączenie w komunię całego Ciała Chrystusa uświadamia nam, że mamy obowiązek umacniać jedność i solidarność w łonie różnych synodów patriarchalnych, «zawsze dając pierwszeństwo porozumieniu w kwestiach o wielkim znaczeniu dla Kościoła, mając na celu działanie kolegialne i zjednoczone» (tamże).

Ażeby nasze świadectwo było wiarygodne, mamy obowiązek zawsze starać się o «sprawiedliwość, pobożność, wiarę, miłość, wytrwałość i łagodność» (tamże; por. 1 Tm 6, 11); zachowywać skromny styl życia, na wzór Chrystusa, który samego siebie ogołocił, aby nas swoim ubóstwem ubogacić (por. 2 Kor 8, 9); podtrzymywać niestrudzoną gorliwość i okazywać miłość, zarazem braterską i ojcowską, której oczekują od nas biskupi, kapłani i wierni, zwłaszcza gdy żyją w samotności i wyalienowaniu. Mam na myśli przede wszystkim naszych kapłanów, którzy potrzebują zrozumienia i wsparcia, także w wymiarze osobistym. Mają oni prawo otrzymywać nasz dobry przykład w sprawach, które dotyczą Boga, jak i w każdej innej działalności kościelnej. Proszą nas o przejrzystość w zarządzaniu dobrami i o troskę w obliczu każdej słabości i potrzeby. Wszystko to przy stosowaniu z jak największym przekonaniem owej autentycznej praktyki synodalnej, która jest cechą wyróżniającą Kościoły Wschodu.

Dzięki pomocy Boga i Jego Najświętszej Matki wiemy, że możemy odpowiedzieć na to wezwanie. Proszę was o modlitwę za mnie. A teraz chętnie wysłucham tego, o czym zechcecie mi powiedzieć, i z góry wam dziękuję.

opr. mg/mg