Pielgrzymka wiary i nadziei

Jan Paweł II

PIELGRZYMKA WIARY I NADZIEI

Rozważanie przed modlitwą «Anioł Pański» 27 lutego 2000 — Watykan

1. Dziękuję Bogu za to, że po specjalnej liturgii ku czci Abrahama, sprawowanej w Auli Pawła VI w ubiegłą środę, pozwolił mi odbyć w ostatnich dniach zamierzoną pielgrzymkę do Egiptu, gościnnego kraju, który udzielił schronienia Świętej Rodzinie uciekającej przed Herodem, przyjął Ewangelię już w czasach apostolskich i jest dziedzicem prastarej cywilizacji. Kulminacyjnym momentem tej pielgrzymki było nawiedzenie góry Synaj.

Jestem wdzięczny prezydentowi Mubarakowi i władzom egipskim, organizatorom i wszystkim, którzy w różny sposób przyczynili się do realizacji mojej podróży śladami Mojżesza. Słowa podziękowania kieruję raz jeszcze do Ortodoksyjnego Kościoła Koptyjskiego, z którego Patriarchą, Jego Świątobliwością Szenudą III, odbyłem serdeczną rozmowę; dziękuję też igumenowi Damianowi i mnichom greckoprawosławnym za gościnne przyjęcie na górze Synaj.

2. Przesyłam serdeczne i pełne wdzięczności pozdrowienie gorliwej wspólnocie katolickiej, z którą dane mi było sprawować w piątek, w kairskim Pałacu Sportu, uroczystą Mszę św. z udziałem wszystkich Kościołów obecnych w Egipcie: koptyjskiego, któremu przewodzi Patriarcha Ghattas, łacińskiego, maronickiego, greckiego, ormiańskiego, syryjskiego i chaldejskiego.

W nowej katedrze, konsekrowanej w Boże Narodzenie ubiegłego roku, odbyło się następnie doniosłe spotkanie ekumeniczne z przedstawicielami i wiernymi Kościołów i Wspólnot kościelnych obecnych w Egipcie. W tym kontekście pragnę podkreślić, jak bardzo owocny okazał się dialog z Ortodoksyjnym Kościołem Koptyjskim; proszę Boga, aby przynosił on coraz obfitsze owoce wzajemnego poznania i współpracy.

Pragnę także podziękować za spotkanie i okazaną mi uprzejmość Wielkiemu Szejkowi Al-Azharu Sayedowi Tantawi, zwierzchnikowi wspólnoty muzułmańskiej, do której należy większość ludności.

Wspominam z kolei główny cel mojej pielgrzymki — starożytny klasztor św. Katarzyny na górze Synaj. Sprawowałem tam prostą, ale wzruszającą liturgię, aby upamiętnić zarówno moment, w którym Bóg, przemawiając z płonącego krzewu, objawił Mojżeszowi swoje imię: «Ja Jestem», jak i moment zawarcia przezeń Przymierza z ludem na fundamencie Dekalogu. W Dziesięciorgu Przykazaniach znajdują odzwierciedlenie podstawowe zasady prawa naturalnego. Dekalog wyznacza drogę do życia w pełni ludzkiego. Bez niego ludzie, rodziny i narody nie zaznają w przyszłości zgody i pokoju.

3. Kieruję teraz wzrok ku Ziemi Świętej, ziemi Jezusa Chrystusa, do której udam się — jeśli Bóg pozwoli — w ostatnim tygodniu marca. Dziękując wszystkim, którzy towarzyszyli mi modlitwą i nadal trwają w łączności ze mną, wspomagając mnie duchowo, proszę Matkę Odkupiciela, aby moja wizyta w miejscach, w których dwa tysiące lat temu Słowo Boże «rozbiło swój namiot» pośród ludzi, przyniosła korzyść całemu Kościołowi i światu.

opr. mg/mg