Przemówienie bpa Kazimierza Romaniuka

Umiłowany Ojcze Święty!

Kilka lat temu przejeżdżałeś już tędy, udając się do bazyliki Najświętszego Serca Pana Jezusa na otwarcie II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego. Dziś mamy szczęście widzieć Cię z bliska we wnętrzu naszej katedralnej bazyliki, której patronują św. Michał Archanioł i św. Florian, opiekun straży pożarnej nie tylko naszej diecezji.

Lud Boży diecezji warszawsko-praskiej razem ze swoimi pasterzami wita Cię, Ojcze Święty, z największą radością i ogromną wdzięcznością, choć te uczucia byłyby bardziej żywe, gdybyś mógł pozostać z nami nieco dłużej.

Poczytujemy sobie za ogromny zaszczyt to, że zechciałeś nawiedzić Pragę, doświadczaną co jakiś czas wielkimi nieszczęściami. Niedawno obchodziliśmy 200. rocznicę rzezi Pragi. Odbudowane z trudem domostwa, a zwłaszcza kościoły Pragi, zrównały następnie z ziemią wojska napoleońskie wracające spod Moskwy.

To na terenie naszej diecezji leży Radzymin z cmentarzem poległych tam w r. 1920 w czasie zwycięskiej bitwy, która — jak się to dziś powszechnie uważa — uratowała całą ówczesną Europę przed zalewem komunizmu.

Kilka kilometrów od Radzymina, w Ossowie należącym dziś do parafii Kobyłka (powiat Wołomin) zginął bohaterski ks. Ignacy Skorupka, kapelan młodzieży gimnazjalnej walczącej w obronie Warszawy.

Za Cud nad Wisłą wypadło tej części Warszawy i okolic ponosić przykre konsekwencje. Przez prawie 50 lat po II wojnie światowej pomijano nas świadomie w planach rozwoju gospodarczego kraju, zaś o Cudzie nad Wisłą nie wolno było ani mówić, ani pisać.

Twoją obecnością wśród nas czujemy się dziś, ukochany Ojcze Święty, zaszczyceni, podniesieni na duchu i dowartościowani za lata poniżenia i upokorzeń.

Raz jeszcze wita Cię szeroko otwartymi, pełnymi miłości sercami Lud Boży warszawsko-praski.

Prosimy Cię też najpokorniej o Twoje ojcowskie błogosławieństwo, zwłaszcza dla chorych, także tych znajdujących się tuż obok, w szpitalu, dla wszystkich biednych i potrzebujących również duchowego wsparcia, szczególnie dla ojców, bo to przecież rok Ojca — Boga naszych rodzin.

Witamy bardzo serdecznie wszystkich dostojnych i miłych gości, a wśród nich szczególnie metropolitę Sawę, naszego najbliższego, bo przecież tylko przez ulicę, sąsiada.

Umiłowany Ojcze Święty, Matce Bożej Zwycięskiej naszej konkatedry oraz przemożnemu wstawiennictwu Boga, świętych Michała i Floriana, zawierzamy Twoją posługę w naszej diecezji. Szczęść Boże!