Bądźcie blisko swojego ludu

Jan Paweł II

BĄDŹCIE BLISKO SWOJEGO LUDU

Do pasterzy Kościołów Kaukazu

Czcigodni Bracia w biskupstwie i kapłaństwie!

1. Z wielką radością witam was serdecznie, przybyłych z wizytą ad limina, przez którą pragniecie raz jeszcze dać wyraz jedności, jaka łączy was z Następcą Piotra.

Dziękuję abpowi Nersesowi Der Nersessianowi za uprzejme słowa, jakie skierował do mnie w imieniu wszystkich. Zwracając się do was, umiłowanych pasterzy, pragnę przekazać wyrazy szczerej i serdecznej życzliwości wiernym waszych Kościołów. O wszystkich pamiętam w codziennej modlitwie.

Nasze spotkanie odbywa się na początku nowego tysiąclecia. Dziedzictwo zakończonego niedawno trudnego stulecia stawia Kościół w wielu regionach w obliczu naglących i złożonych problemów. Pierwszym zadaniem, jakie was czeka w dziedzinie ewangelizacji i pasterskiej troski o lud chrześcijański, jest z pewnością odbudowa waszych wspólnot — małej trzódki przez długi czas prześladowanej i rozproszonej.

2. Doświadczenie ostatnich lat przekonuje was, że przez głoszenie Ewangelii można nie tylko przywrócić odwagę kościelnym wspólnotom, ale także przyczyniać się skutecznie do budowania nowego społeczeństwa, opartego na trwałych wartościach etycznych. We wszystkich przedsięwzięciach zachowujcie niezłomną ufność w Bogu. To On bowiem buduje Kościół i kieruje dziejami ludów wedle swych niezbadanych zbawczych zamysłów.

Z przekonaniem szerzcie nową kulturę, która głosząc szacunek wszystkich dla wszystkich opiera się na nieprzemijających wartościach duchowych i uznaje w życiu pierwszeństwo Boga. Mocni tą świadomością, nie wahajcie się budzić nadziei i wszelkimi środkami zachęcać wszystkich do współpracy w głoszeniu Ewangelii.

Przede wszystkim należy kształtować wśród waszych wiernych nową mentalność, inspirowaną przez cywilizację miłości, która zapewnia szacunek każdemu człowiekowi. Nie lękajcie się przemawiać otwarcie w obronie każdej słusznej sprawy i jawnie dzielcie się darem, który otrzymaliście, to znaczy wiarą w Chrystusa, który was wybrał. Dawajcie świadectwo o Jego zbawczym orędziu, przeznaczonym dla wszystkich narodów.

3. Aby wypełniać tę proroczą misję, wasze wspólnoty muszą coraz lepiej uświadamiać sobie swoje powołanie. Mając przed oczyma obraz łodzi Kościoła, wyruszającej na rozległy ocean, na jaki Bóg wyprowadza ją na początku tysiąclecia, w Liście apostolskim Novo millennio ineunte wezwałem pasterzy i wiernych, aby, umacniani nadzieją, «rozpoczęli na nowo od Chrystusa» i podejmowali nowe zadania z niezachwianą ufnością w niezawodną pomoc Opatrzności. W tej rozległej pracy apostolskiej trzeba w pełni wykorzystać siły kapłanów, zakonników i świeckich. Troszczcie się przede wszystkim o ich formację, aby czerpiąc ze skarbca modlitwy i nauki potrafili rozumieć problemy dzisiejszego człowieka, ofiarowując wszystkim zdrowy pokarm słowa Bożego.

Szczególnie wiele uwagi poświęcajcie młodym, którzy są przyszłością Kościoła i ludzkości. Jeżeli Chrystus wzywa ich, aby poszli za Nim drogą kapłaństwa lub życia konsekrowanego, pomagajcie im i starajcie się włączyć w dzieło powołaniowe całą chrześcijańską wspólnotę.

4. Najważniejszymi zadaniami, którym winniście niestrudzenie poświęcać czas, pozostają «modlitwa i posługa słowa» (por. Dz 6, 4). Po to właśnie wybrał was Pan, abyście po wytrwałej modlitwie głosili Jego Ewangelię oraz nieśli wszystkim nadzieję i pociechę Jego miłości. Z długiego obcowania z Nim możecie bowiem czerpać niezbędny entuzjazm, aby nadal głosić śmiało Dobrą Nowinę o Królestwie i szerzyć orędzie o miłosiernej miłości Boga, który przyjmuje każdą ludzką nędzę.

Mimo niedostatku środków materialnych nie zapominajcie też o ubogich i o wszystkich, którzy zmagają się z trudnościami. Trudne dziedzictwo przeszłości stawia was przed problemem słabości rodziny, zagrożonej przez społeczne plagi rozwodów i aborcji. A jakże wielu ludzi również w waszych krajach skłonnych jest ulec złudnym pokusom materializmu praktycznego i konsumpcyjnego hedonizmu! Bądźcie blisko swojego ludu, niosąc mu konkretną pomoc i otuchę płynącą z wiary. Nade wszystko pamiętajcie o młodych, poszukujących solidnego oparcia, aby stawić czoło przyszłości, która często nie rysuje się przed nimi wyraźnie.

Wszystkim przekażcie zapewnienie o mojej duchowej bliskości. Wiedzcie zwłaszcza, że solidaryzuję się z wami w waszym codziennym trudzie pasterskim. Miłość do owczarni Chrystusowej niech skłania każdego z was do działania w duchu jednomyślności, aby trwała niewzruszenie w Kościele «miłość, która jest więzią doskonałości» (Kol 3, 14).

Niebieska Boża Rodzicielka niech was strzeże i prowadzi!

W tym duchu udzielam wam na znak mej życzliwości specjalnego Apostolskiego Błogosławieństwa, którym pragnę objąć całą owczarnię powierzoną wam przez Boże miłosierdzie.

opr. mg/mg