Bądźcie świadkami Ewangelii miłości

W dniach 14-19 czerwca obradowało w Watykanie XVI Zgromadzenie Ogólne Caritas Internationalis, którego temat brzmiał: «Pojednanie i miłosierdzie». Spotkało się na nim 350 delegatów ze 198 krajów, aby wytyczyć kierunki działania tej największej kościelnej organizacji charytatywnej na najbliższe cztery lata. Poniżej publikujemy tekst papieskiego przesłania do uczestników obrad, które zostało odczytane przez kard. Bernardina Gantina podczas Eucharystii sprawowanej 19 czerwca w Bazylice Watykańskiej na zakończenie prac zgromadzenia.

Do uczestników XVI Zgromadzenia Ogólnego Caritas Internationalis

Drodzy Przyjaciele!

1. Caritas Internationalis, której XVI Zgromadzenie Ogólne obraduje w tych dniach w Rzymie, obchodzi pięćdziesięciolecie swego powstania. Z tej okazji pragnę mieć udział w radości i dziękczynieniu jej członków, którzy na całym świecie dają świadectwo o miłości Chrystusa i Jego Kościoła do najuboższych, a zarazem przypominają całej chrześcijańskiej wspólnocie o ewangelicznym nakazie miłosierdzia.

W imieniu Kościoła wyrażam wdzięczność Caritas za jej ofiarną działalność. W ciągu ostatnich czterech lat wyrażała się ona zwłaszcza przez troskę o tych, którzy żyją w sytuacjach coraz bardziej dotkliwego ubóstwa, przede wszystkim o uchodźców i wysiedlonych, wszędzie tam gdzie pilnie potrzebna jest pomoc, jak na przykład w Korei Północnej; dzisiaj zaś przedmiotem waszej szczególnej troski są nękane przez wojnę Bałkany i kraje Afryki. Caritas podjęła też różne inicjatywy, aby odpowiedzieć niezwłocznie na apel, jaki zawarłem w liście apostolskim Tertio millennio adveniente, proponując, «aby Jubileusz stał się, między innymi, sposobnością do przemyślenia sprawy redukcji, jeśli nie całkowitej likwidacji zadłużenia międzynarodowego, które ciąży na losach wielu narodów» (n. 51).

2. Pięćdziesięciolecie Caritas było znakomitą sposobnością, aby głębiej zastanowić się nad tożsamością tej organizacji, podejmując refleksję nad wartościami i zasadami, które kierują jej działalnością, a także nad jej misją w Kościele i nad wizją wiary, która ją ożywia. Kontemplując postać Chrystusa i rozważając orędzie ewangeliczne, włączacie się coraz bardziej w misję Zbawiciela, który przyszedł, aby przynieść Dobrą Nowinę ubogim, głosić więźniom wolność, a niewidomym przejrzenie; aby uciśnionych odsyłać wolnymi i obwoływać rok łaski od Pana (por. Łk 4, 17-21). Ukazujecie w ten sposób, że Królestwo Boże, obecne już pośród nas w Osobie Chrystusa, objawia się w różnych konkretnych formach, ale zarazem istnieje niezależnie od nas samych i od naszych wysiłków, by je głosić i przyjmować.

3. Jednym ze znaków objawiających Królestwo Boże, którym zamierzacie w najbliższych latach poświęcić szczególną uwagę, jest pojednanie, jedna z najbardziej autentycznych form miłości. Pragnę gorąco, aby w świecie naznaczonym tak licznymi podziałami i rozłamami między ludźmi i społecznościami wszyscy uczniowie Chrystusa potrafili coraz lepiej rozeznawać znaki nadziei. Niech będą budowniczymi pokoju i pojednania, aby ludzkość stawała się coraz bardziej społecznością braterską i solidarną, która będzie uznawać godność każdego człowieka jako dziecka jednego Ojca, pozwoli wszystkim żyć w pokoju i rozwijać otrzymane dary.

Realizacja tego ideału wymaga nawrócenia serc oraz radykalnych czasem przemian w społeczeństwie. Jak napisałem w encyklice Sollicitudo rei socialis, «pokój, tak przez wszystkich upragniony, z pewnością zostanie osiągnięty na drodze wprowadzania sprawiedliwości społecznej i międzynarodowej, a także przez praktykowanie cnót, które ułatwiają współżycie i uczą żyć w zjednoczeniu, aby dając i przyjmując, w zjednoczeniu budować społeczeństwo nowego i lepszego świata» (n. 39).

Aby przyczynić się w konkretny sposób do przemiany serc i mentalności, a także do przebudowy struktur społecznych i ekonomicznych, które niszczą człowieka i wspólnotę, oraz do stworzenia struktur sprawiedliwości objawiających Królestwo Boże, wzywam was, byście podjęli działania na rzecz wychowania do sprawiedliwości i solidarności, opartej na nauczaniu społecznym Kościoła. Wartości te są bowiem charakterystycznymi przejawami nowości Królestwa oraz znakiem, że jest ono głoszone wszystkim, zwłaszcza ubogim.

4. Chciałem, aby obecny rok przygotowania do Wielkiego Jubileuszu, rok poświęcony Bogu Ojcu, stał się sposobnością do ukazania w pełniejszym świetle teologalnej cnoty miłości z jej podwójnym obliczem miłości do Boga i braci (por. Tertio millennio adveniente, 50). W tej perspektywie członkowie Caritas, prowadząc głębokie życie duchowe, będą mogli na nowo uświadomić sobie, że źródło i cel ich działalności znajdują się w Bogu. Niech zatem zbliżają się w modlitwie do Ojca wszelkiego miłosierdzia, znajdując w Nim wzorzec współczucia z cierpiącymi i z Niego czerpiąc siły, aby pracować dalej mimo niepowodzeń i rozczarowań! Niech dzięki temu wszyscy stają się coraz gorliwszymi świadkami Ewangelii miłości!

5. W chwili gdy pan Luc Trouillard kończy swoją kadencję jako sekretarz generalny, pragnę mu serdecznie podziękować za pracę, którą wykonywał z poświęceniem i kompetentnie. Powierzam wszystkich członków Caritas Internationalis macierzyńskiej opiece i trosce Maryi Panny, Matki Chrystusa i Matki ludzi, i zachęcam was gorąco, byście nadal włączali się ofiarnie w misję Kościoła, służąc ludziom najuboższym i najbardziej cierpiącym. Z całego serca udzielam wam Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 2 czerwca 1999 r.
Joannes Paulus II pp.