Małżeństwo to droga do świętości

Fot. Genevieve de Corn

W dobie, kiedy zewsząd słyszy się o kryzysie małżeństwa i rodziny, istnieje potrzeba odkrycia więzi łączącej miłość ludzką i Bożą — zrozumienia, że miłość ludzka jest obrazem miłości Bożej.

W czasie spotkania kilku par małżeńskich z ks. Henrim Caffarelem w Paryżu w 1939 r. małżonkowie pytali o tajemnicę i bogactwo łączącej ich więzi sakramentalnej. Spotkanie, przebiegające w atmosferze dzielenia się doświadczeniami wiary, przyniosło efekty i zawiązała się pierwsza ekipa. Kolejne powstały w okresie wojennym. Ekipy oddały się pod opiekę Naszej Pani, stąd nazwa ruchu — Equipes Notre Dame. W 1947 r. ogłoszono Kartę Equipes Notre Dame.

Nazywany prorokiem miłości ks. Caffarel pokazał małżonkom drogę do świętości — drogę miłości, która jest ambitna, wymagająca, warunkuje rozwój religijny, a jednocześnie wzrost mężczyzny i kobiety w związku sakramentalnym.

Pisał: „Wasze serca będą się ćwiczyły w pokorze: kto umiałby czynić złośliwości, mając przy sobie Naszą Panią? Będzie panować miłość braterska: tak jest zawsze, kiedy matka jest pośród dzieci (...)”.

W 1954 r. ekipy zorganizowały pielgrzymkę do Lourdes, powierzając ruch Maryi. W tym czasie END zawiązały się już w Belgii, Szwajcarii, Brazylii, Senegalu i na Mauritiusie. Tworzyły się w Kanadzie, Anglii, Australii, Japonii i w Indiach. Był to znak, że droga wzajemnego wspomagania się małżeństw posiada znamię misyjności.

W 1970 r. odbyło się Międzynarodowe Zgromadzenie END w Rzymie. A w 1975 r. Equipes Notre Dame zostały uznane przez Stolicę Apostolską. Na początku 2009 r. ruch działał w 70 krajach, na pięciu kontynentach, zrzeszając ponad 60 tys. małżeństw i 7 tys. kapłanów jako doradców duchowych.

We Francji spada liczba członków ruchów kościelnych, ale jak twierdzą Laurent i Catherine Grison, END są wyjątkiem. — W ekipach, dzięki nowym parom małżeńskim, wzrasta liczba osób zaangażowanych. Jest to ruch nadal aktywny, gdyż odpowiada na zapotrzebowanie na budowanie i wzmacnianie związku w oparciu o Chrystusa — mówią państwo Grison.

Ruch Equipes Notre Dame w Polsce zawiązał się w 2000 r., m.in. w drodze korespondencyjnego kontaktu z parami END z Francji. Tymczasowa ekipa odpowiedzialna za END w naszym kraju została utworzona w następnym roku w Domu Bretania w Poznaniu. W maju, poprzez wybór pary odpowiedzialnej sektora i jej duchowego doradcy, o. Karola Meissnera OSB, ruch formalnie rozpoczął działalność. Polacy mogli liczyć na pomoc ze strony francuskich par odpowiedzialnych.

Pod koniec 2002 r. w naszym kraju istniało 20 ekip, skupiających 93 pary małżeńskie i 18 kapłanów. W styczniu 2003 r. ówczesna para odpowiedzialna sektora END Polska, Małgorzata i Joachim Grzonkowie, wzięła udział w I Międzynarodowym Spotkaniu Par Odpowiedzialnych za Regiony i Super Regiony END w Rzymie, kiedy to członkowie END otrzymali papieskie błogosławieństwo. W marcu 2003 r. została podjęta decyzja o organizowaniu corocznych pielgrzymek do sanktuariów maryjnych. Miałyby brać w nich udział wszystkie małżeństwa współtworzące ruch. Jako ważny punkt formacji wprowadzono rekolekcje dla par małżeńskich.

Ruch END dynamicznie się rozwija. Pod koniec 2010 r. uczestniczyło w nim już ponad 250 małżeństw, tworzących 50 ekip podzielonych na cztery sektory.

— Ruch END ma charakter wspólnotowy — zauważają Katarzyna i Marek Rymszowie z sektora mazowieckiego. — Uczestnictwo w nim pozwala lepiej przeżywać małżeństwo, także w wymiarze duchowym i religijnym. Ważne są spotkania formacyjne odbywające się systematycznie raz w miesiącu w grupie czterech — siedmiu par małżeńskich, ale istotniejsze jest to, co dzieje się na co dzień w domu, w rodzinie. Doświadczenie wiary traktujemy jako sprawę osobistą, ale nie prywatną, dzielimy się tym doświadczeniem najpierw z mężem, żoną, a następnie w ekipie. Ruch END nie prowadzi żadnej zorganizowanej działalności „na zewnątrz”. Jego członkowie starają się, każdy na miarę swojej wrażliwości i umiejętności, angażować w życie społeczne i życie Kościoła. Formacja w ruchu pozwala odkryć, że wiara nie dzielona z innymi obumiera; to ewangeliczny talent, który otrzymujemy nie po to, aby go zakopać w ziemi. Członkowie ruchu są wyczuleni na udzielanie wsparcia innym małżeństwom i rodzinom, szczególnie tym z najbliższego otoczenia, a także borykającym się z codziennymi problemami. Niektóre pary prowadzą (wspólnie z księżmi) rekolekcje dla małżeństw — nie tylko tych z ruchu. Inne pary realizują się na polu społecznym, angażują w życie parafii. Poprzez swoje zaangażowanie członkowie ruchu pomagają odkrywać wartość małżeństwa — mówią.

Na koniec słowa ks. Caffarela, człowieka dążącego do Chrystusowej miłości. Pisał: „Ruch doskonalący świeckich ludzi jest naglącą potrzebą Kościoła. To świętość Chrystusa musi być obecna dzisiaj we wszystkich sektorach modernistycznego życia. Nasz świat potrzebuje świeckich świętych”.

opr. mg/mg