Nigdy w życiu!

Nigdy w życiu!

Katarzyna Grochola

I część cyklu Żaby i anioły

Jestem porzuconą kobietą. Porzuconą kobietą z dzieckiem. Z córką.

Nastoletnią. Czy to znaczy, że jestem stara? W żadnym wypadku. Po prostu to moja córka Tosia jest stara. Tosia mówi mi, żebym się nie przejmowała.

Że jak mieliśmy się rozstać, to lepiej teraz niż za dziesięć lat. Też myślała, że świat się kończy, jak Andrzej z ósmej ce powiedział, że już jej nie kocha. A przeżyła. I teraz ma go gdzieś. Tak samo będzie ze mną. Przecież możemy się przyjaźnić. Jak na filmach amerykańskich, a o nią żebym się nie martwiła, bo on jej powiedział, że zawsze będzie jej ojcem.

O Boże, dlaczego mnie to spotkało? Dlaczego mój mąż nie chodzi do ósmej ce? Wtedy by na pewno nie zrobił dziecka innej kobiecie.

Powinien chodzić do ósmej ce. Przecież jest na tym samym poziomie emocjonalnym, co Andrzejek od mojej Tosi!

Nienawidzę go.

Wszyscy oni są tacy sami.

*

Ilekroć myślę o rzeczach nieprzystojnych, słyszę ulubione słowa mojej mamy:

- Judyto, jakże to tak? Tak cię wychowywałam?

Dawno już jestem wychowana.

Jakieś trzydzieści parę lat minęło od chwili, kiedy ten niemiły proces powinien się był zakończyć, ale on trwa.

O Matko!

Nie dość, że dali mi takie imię - Judyta! - to jeszcze mi sprawili braciszka. I próbowali wychowywać.

Nie byłam wychowywana na niegrzeczną pannicę, która ma nieprzystojne myśli. Miałam sprzątać po sobie klocki (zabawki, lalki, rajstopy, majtki, książki, szklanki po herbacie, popielniczkę, kieliszki, butelki itd.) . Mówić grzecznie dzień dobry, do widzenia, przepraszam, proszę, dziękuję. Myć ręce przed jedzeniem i najlepiej również po. Nie odpowiadać niepytana. Być dobra dla braciszka.

Z braciszkiem miałam kłopot - chętnie bym go wyprowadziła do lasu i tam zostawiła na zawsze. Zapakowała do chaty na kurzej nóżce. Zamieniła w jelonka. Oddała Królowej Śniegu. Zjadła.

Potem bym go uratowała i przyprowadziła z powrotem.

Stałabym się bohaterką rodzinną i wtedy kochaliby mnie bardziej.

A potem by dorósł i wyprowadził się na drugi koniec świata. Wtedy kochaliby mnie jeszcze bardziej.

Jak można się było spodziewać, nie wyprowadziłam braciszka do lasu. Nikt go nie zjadł, nie upiekł, nie zamroził. Nie musiałam go odmrażać.

Postanowiłam szczerze i otwarcie o tym pomyśleć, zatykając uszy na słowa mojej mamy: - "Mój Boże, nie tak cię wychowywałam."

Braciszek przetrwał w tych trudnych warunkach i jest malarzem. Kocham go i nie muszę już go nigdzie wyprowadzać. Sam się wyniósł na drugi koniec świata. Kochają go teraz jeszcze bardziej, bo jest daleko.

A moje nieprzystojne myśli głównie mi się w tej chwili wiążą z mężem, który po prostu kicnął sobie na boczek i zrobił dzidziusia Joli.

Jola jest kobietą. Jest potwornie brzydka. Ma złoty ząb. Wąskie usta. Jest stara i pomarszczona. Ma krzywe nogi. I najlepiej, żeby w ogóle nie miała biustu. Podły charakter. Świńskie oczka. Tak lubię sobie o niej pomyśleć.

Jola, ku mojej rozpaczy, prezentuje się świetnie. Ma znakomitą figurę (może ciąża ją lekko nadweręży - będę optymistką) . Mówi biegle trzema językami. Używa kremów na noc i na pewno nie pali w łóżku. Mam nadzieję, że w końcu jej się połamią zęby i dentysta w zamroczeniu pomrocznym - czy coś takiego - nałoży jej złote koronki.

Moje małżeństwo głównie składało się z niepalenia w łóżku, z niejedzenia w łóżku, z niepicia w łóżku, z nieogrzewania sypialni, bo to zdrowo.

Więcej rzeczy nie robiliśmy, niż robiliśmy. Powinnam się przestać dziwić, że moje małżeństwo się tak skończyło.

Jeśli chodzi o sypialnię, to jedyne, o czym marzyłam, kładąc się w zmrożonej pościeli, to żeby mnie nie zaczepiał, nie odwijał z kołdry, koca i grubej flanelowej piżamy po dziadku.

Jak znam jego upodobania, na pewno zrobił Joli dziecko w lodówce.

Boże, dlaczego to mnie spotkało? Akurat mnie? Przecież statystyki mówią, że spotyka to co dziesiątą kobietę w naszym kraju? Dlaczego musiałam być ta dziesiąta? Wystarczyło, by jakoś inaczej się ustawić w statystyce.

Poza tym dlaczego on zadał się ze szczuplejszą?

Statystyki mówią, że mężczyzna zdradza swoją żonę na ogół z kobietą bardziej puszystą. Ja jestem bardziej puszysta! Kłamliwi matematycy zniszczyli mi związek, który się zupełnie nieźle zapowiadał.

Teraz cierpię.

Umieram. Dlaczego już nigdy nie usłyszę podniesionego głosu: gdzie ta kawa, do cholery! Dlaczego mnie to tak strasznie martwi?

Już nigdy nie zadam się z żadnym przedstawicielem tego obcego gatunku. Nigdy. Wszyscy oni są tacy sami.

Rzucam kawę.

Fragment książki Katarzyny Grocholi „Nigdy w życiu!”

opr. MK/PO