„Syn Człowieczy jest Panem także szabatu” (Łk 6,5)

„Syn Człowieczy jest Panem także szabatu” (Łk 6,5)
Faryzeusze stanowili wpływową grupę Żydów skrupulatnie przestrzegających Prawa. Działali głównie w Palestynie od II w. przed Chr. do I w. po Chr. Ich nazwa łączona jest zwykle z dwoma wyjaśnieniami: może oznaczać „oddzieleni”, co nawiązuje do ich ścisłego przestrzegania rytuałów zewnętrznej czystości; albo „wyjaśniający”, co z kolei odnosi się do ich swoistych wyjaśnień tekstów biblijnych. W Nowym Testamencie są ukazani jako przeciwnicy Jezusa, przez którego są surowo karceni. Każdy z ewangelistów przedstawia ich jednak nieco inaczej.
Św. Mateusz ukazuje faryzeuszów jako ludzi, których cechuje hipokryzja i którzy często podają wskazania, jednak sami ich nie przestrzegają. W Ewangelii św. Marka faryzeusze mocno rywalizują z Jezusem o wpływy w różnych dziedzinach życia, zwłaszcza związanych z religią. Św. Jan ewangelista zwraca uwagę na faryzeuszy jako publiczną władzę, która atakuje Jezusa. Wreszcie św. Łukasz widzi w faryzeuszach obserwatorów Jezusa, którzy nie rozumieją Jego postępowania i przy różnych okazjach zadają Mu podchwytliwe pytania.
W dzisiejszej Ewangelii św. Łukasz wspomina przejście Jezusa razem z uczniami przez łany zbóż. Ci ostatni, być może głodni, zaczęli zrywać kłosy i jeść je, wykruszając ziarna rękami. Tego typu czynność, w interpretacji faryzeuszy, była przekroczeniem prawa szabatowego. Pytają zatem: „Czemu czynicie to, czego nie wolno w szabat?” (Łk 6,2).
Pytanie jest skierowane do apostołów, jednak odpowiada na nie sam Jezus. Zbawiciel odwołuje się najpierw do tekstu z Pierwszej Księgi Samuela (21,4-7), ukazującego Dawida spożywającego chleby zarezerwowane tylko dla kapłanów. Następnie zaś wypowiada zdanie o charakterze ogólnym: „Syn Człowieczy jest Panem także szabatu” (Łk 6,5).
Jezus zwraca uwagę na to, co istotne dla życia człowieka. Faryzeusze badali skrupulatnie Pismo Święte, rozważali jego pojedyncze słowa, starali się dać odpowiedzi na wszystkie pytania i sytuacje, w jakich może się człowiek znaleźć. Tych reguł było tak wiele, że w pewnej chwili zatracili poczucie tego, co ważne i istotne, skupiając się na szczegółach i normach. Jezus swoją krótką wypowiedzią zwraca uwagę faryzeuszy i naszą na Siebie samego, abyśmy nie stracili nadarzającej się okazji – która może się nie powtórzyć – to jest autentycznego spotkania ze Zbawicielem, otwarcia się na Jego słowa i czyny, przejścia od sposobu myślenia i działania wedle norm faryzejskich do tego opartego na wolności i miłości.