Świętowanie szabatu znajduje się w centrum starotestamentalnego prawa. Ma ono także swoje miejsce w stylu życia i nauczaniu Jezusa Chrystusa. Dzisiaj – przeżywając Dzień Judaizmu w Kościele katolickim – możemy odkryć, że dzień święty łączy dzieci Abrahama z urodzenia i z wiary. Istotą świętowania szabatu, a dla nas chrześcijan niedzieli, są odniesienia osobowe, a nie tylko prawne.

Zewnętrzne przepisy oderwane od wewnętrznej motywacji mogą być traktowane jedynie jako powinności. Aby zrozumieć sens szabatu nie wystarczy przyjąć litery prawa. Potrzebne jest jego odczytanie w świetle miłości Boga do nas, naszej miłości do Boga, miłości do bliźnich i siebie samego.

Podstawą wszystkich relacji międzyludzkich jest więź z Bogiem, który będąc jedynym jest zarazem wspólnotą osób – Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Konsekwencją tych relacji są więzi międzyludzkie – w rodzinie, Kościele i społeczeństwie. Możliwość ich budowania wraz ze zdolnością do świętowania to jedne cech naszego podobieństwa do Boga.

Udział we Mszy świętej, rodzinna modlitwa, odwiedzanie potrzebujących, spotkania z przyjaciółmi są istotą świętowania. Gdy zaczyna nam brakować czasu na modlitwę, pielęgnowanie relacji i świętowanie, to wkrótce będzie go zbyt mało na wszystko inne.