„Co wolno uczynić w szabat?” - pyta w dzisiejszej Dobrej Nowinie Jezus. Można szabat pojmować bardzo literalnie – tak jak czynili to faryzeusze. Szabat jest odpoczynkiem, a zatem nie wolno nic robić. Chociaż w żadnym miejscu Biblii Bóg nie nakazuje nic nierobienia, to jednak oni nadali własną interpretację prawu Bożemu. Interpretację tak fałszywą, że sam Bóg z nią się nie zgadza. 

Szabat ma służyć człowiekowi, jego życiu i jego dobru. Szabat obchodzony przez Żydów nie szukał dobra człowieka, ale jedynie utrwalenia pewnego zwyczaju. Sami uczeni w Piśmie znajdowali miliony sposobów, aby omijać zakazy szabasowe szerokim łukiem. Oszukiwali Boga traktując go jak naiwne dziecko, które nie jest zdolne zorientować się, że dorośli z niego kpią. Przez to niezrozumienie prawa dochodziło do wielkich nadużyć. Jezus przyszedł na świat także w tym celu, aby piętnować takie nadużycia.

Dziś nas chrześcijan nie obowiązują już tamte przepisy żydowskiego prawa. Mówi o tym wyraźnie św. Paweł Apostoł twierdząc, że przez śmierć Chrystusa zostaliśmy wykupieni spod władzy prawa. Także tamto prawo nie ma już nad nami władzy. Nie obrzezujemy przecież własnych dzieci ani nie chodzimy do Jerozolimy składać krwawych ofiar z baranków i cielców. Jezus całą istotę Prawa Bożego zawarł w jednym, jedynym przykazaniu jaki nam zostawił: w przykazaniu miłości.

Miłość zawsze stoi na straży życia i dobra człowieka. Miłość nie zgadza się na cierpienie i wieczną śmierć drugiej osoby. Miłość uwalnia z wszelkich przejawów niewolnictwa. Miłość podnosi tych, którzy upadli i nigdy nikogo nie potępia. Bóg jest miłością. Kto prawdziwie kocha ten poznał Boga i Bóg mieszka w jego sercu.