Przypowieści krótkie i maleńkie są jak te ziarenka, po które sięga Jezus, chcąc pokazać istotę Bożego Królestwa. Wzrasta ono dokładnie tak samo – niewidocznie, po cichutku, skromnie, poza naszą kontrolą. Pokazuje słuchaczom jak się rozwija i rozwijać będzie ta wielka sprawa, dla której Ojciec Go posłał do ludzi – miłość. Owa życiodajna, pokorna siła wnikająca w ziemię kolejnych pokoleń, użyźniająca ją, czyniąca gotową do duchowego karmienia miliardów istnień ogromnego drzewa.

I ta fascynująca rzecz, którą zapisuje Marek w końcówce: „A bez przypowieści nie przemawiał do nich” (Mk 4,34). Czyli dokładnie tak, jak wielu z nas dziś lubi. Ile razy to słyszeliśmy?: „Aaa ten! Znam. Mówi ciekawie, z dobrymi przykładami. Tego się, na serio, dobrze słucha!” Lubimy porównania, bo one często skracają drogę tłumaczeń o kilometry, lubimy opowiadania, bo odnajdujemy w nich fragmenty naszych historii. Jezus to wiedział. 

W przypowieściach zawarł cały świat tamtych ludzi: ich sieci, ich gorczycę i zasiew, ich pszenicę i chwast, ich drachmy i wypieki, piaski, skały i wezbrane potoki, ich chmury, wiatry i prognozy pogody(!), ich pogubione na wypasie owce, ich lampy, garnki i świeczniki, ich bukłaki i łaty w podartych ubraniach. Opowiadał ich historie: o młodszym synu pogubionym, a drugim zazdrosnym, o starciach mocarzy i złodziei z gospodarzami, o dramacie właściciela winnicy, któremu pracownicy zabili syna, o pobitych wędrowcach i gospodach, w których zalewano im rany oliwą.  

Oczy wszystkich były w Niego utkwione, bo wszedł w ich świat, bo nie bał się w swoim nauczaniu uczynić tego świata ważnym. Jak ta łódź Piotra, do której wszedł, choć i bez niej by sobie poradził. Jak te ryby na śniadanie o poranku, koniecznie też z ich połowu, choć przecież już smażył swoją. Ale nie, Jezus właśnie taki jest, że nam też dziś mówi: „Przynieś jeszcze ryb, tych z Twojego połowu” (por. J 21,10). – Ale one są marne… – Przynieś, bo są Twoje. 

Bóg bliski, wpatrzony człowieka – aż po liczenie naszych włosów, po lilie na polu i po dwa wróble za asa (Mt 10,29).