Liturgia na dzień 2024-05-12:

Pierwsze czytanie

Dz 1, 1-11

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Pierwszą Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, w którym dał polecenia apostołom, których sobie wybrał przez Ducha Świętego, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym.

A podczas wspólnego posiłku przykazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca:

«Słyszeliście o niej ode Mnie – mówił – Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym».

Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?» Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jeruzalem i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi».

Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy jeszcze wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».

Psalm responsoryjny

Ps 47 (46), 2-3. 6-7. 8-9 (R.: por. 6)

Pan wśród radości wstępuje do nieba

Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie, *
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy i straszliwy, *
jest wielkim Królem nad całą ziemią.

Pan wśród radości wstępuje do nieba

Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków, *
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie, *
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.

Pan wśród radości wstępuje do nieba

Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, *
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami, *
Bóg zasiada na swym świętym tronie.

Pan wśród radości wstępuje do nieba

Drugie czytanie

Ef 4, 1-13

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Bracia:

Zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój.

Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.

Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego. Dlatego mówi Pismo: «Wstąpiwszy na wysokości, wziął do niewoli jeńców, rozdał ludziom dary». Słowo zaś „wstąpił” cóż oznacza, jeśli nie to, że również zstąpił do niższych części ziemi? Ten, który zstąpił, jest i Tym, który wstąpił ponad wszystkie niebiosa, aby wszystko napełnić. On też ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami, aby przysposobili świętych do wykonywania posługi dla budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa.

[Wersja krótsza]
2. czytanie (Ef 4, 1-7. 11-13)

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Bracia:

Zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój.

Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.

Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego. On też ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami, aby przysposobili świętych do wykonywania posługi dla budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa.

Werset przed Ewangelią (Alleluja)

Mt 28, 19a. 20b

Alleluja, alleluja, alleluja

Idźcie i nauczajcie wszystkie narody.
Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.

Alleluja, alleluja, alleluja

Ewangelia

Mk 16, 15-20

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jezus, ukazawszy się Jedenastu, powiedział do nich:

«Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Te zaś znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie».

Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.

Homilie

Jeżeli chcesz, aby codzienne czytania były dostępne na Twojej stronie, umieść w niej następujący kod:

Wybierz dzień:

Rozesłani na cały świat

ks. Marian Machinek MSF ks. Marian Machinek MSF

Zgodnie ze swoim sposobem relacjonowania wydarzeń, Ewangelista Marek przedstawia również pożegnanie Zmartwychwstałego z Apostołami w bardzo skrótowy i zwięzły sposób. Nie ma w tym opisie żadnej emocjonalnej burzy, jaka zazwyczaj towarzyszy pożegnaniu, o którym się wie, że może być ostateczne. Bo też to pożegnanie jest wyjątkowe. Jezus wielokrotnie ukazywał się Apostołom po swoim zmartwychwstaniu, by upewnić ich, że ta nowa nadzieja, jakiej doświadczali, nie była wynikiem halucynacji lub jakimś złudzeniem ich umysłów, które inaczej nie potrafiły poradzić sobie z głęboką traumą Wielkiego Piątku. Jednak to nowe doświadczenie obecności Zmartwychwstałego nie mogło trwać wiecznie, gdyż wtedy stałoby się czymś ograniczonym tylko do jednego miejsca na ziemi i dostępnego jedynie niektórym. Wniebowstąpienie – to po prostu zakończenie ukazywania się Zmartwychwstałego Jezusa swoim uczniom. Ale nie jest to Jego ostateczne pożegnanie z nimi.

Ciekawe, że Jezus nie każe uczniom jedynie biernie czekać na swoje powtórne przyjście, ale oczekuje, że pójdą – i to na cały świat. Jest to bardzo aktywna postawa, w której zawiera się także powinność głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu, a więc każdemu, kto tylko jest zdolny do jej zrozumienia. Głoszenie Ewangelii wszystkim oznacza, że nie może się ono ograniczać jedynie „do zakrystii”. Ma to być głoszenie, które z odwagą przekracza bariery kultur i konwenansów, struktur i systemów, stereotypów i uprzedzeń, ale także duszpasterskich planów i pozornych niemożliwości. To nie Apostołowie mają decydować o losie głoszonej Ewangelii, ale ta decyzja należy jedynie do tych, którzy ją słyszą i albo się na nią otwierają, albo też decydują się trwać w niewierze.

Właśnie wtedy, gdy uczniowie głoszą Ewangelię, Pan staje się w nowy sposób obecny – przez znaki, jakie temu głoszeniu towarzyszą: przez dar pewności odnośnie do głoszonej prawdy, doświadczenie wewnętrznego pokoju i głębokiej radości, nawet w bardzo trudnych życiowych sytuacjach. I przez wiele serc, które otwierają się na dobrą nowinę. Niebo, do którego wstępuje Jezus, otwiera się zawsze tam, gdzie z wiarą głoszona jest Ewangelia i gdzie przyjmuje się ją otwartym sercem.