Znaleziono 466 wyników
Misjonarz ma dwa serca – jedno dla swojego kraju, drugie dla misyjnego. Historie polskich misjonarzy
O swoich doświadczeniach opowiadają polscy misjonarze pracujący już od wielu lat w Afryce i w Ameryce Południowej. Jak podkreślają, jeśli ktoś jedzie na misje to już zawsze będzie miał dwa serca – jedno dla swojego kraju a drugie dla kraju, w którym służy. Zwracają też uwagę na to, ile misje dają im samym.
Ludzkość potrzebuje Boga. Odrzucając Jego miłość, odrzuca własne dobro
„Bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi od ciebie” – mówi Pan. Uroczystość NSPJ przypomina właśnie o miłości Boga do ludzkości. Ta miłość jest nieskończona. Człowiek, który odrzuca tę miłość, gubi się w tym niełatwym świecie. Bóg jednak nigdy nikogo nie przestanie kochać.
„Z domu rodzinnego wyniosłem wiarę”. Franciszek Pieczka – dobry mąż, człowiek honoru, wspaniały aktor
Franciszek Pieczka był wielkim aktorem, ale przede wszystkim uczciwym człowiekiem. „Nie byłbym tym, kim jestem, gdyby nie rodzina” – mówił. Pochodzący z Godowa, wychowany w śląskiej rodzinie, nie bał się pracy, ani odpowiedzialności za swoje życie, za małżeństwo. Z żoną Henryką przeżył razem 50 lat. Nie wstydził się nigdy katolickiej wiary.
Pragnął być starty na proch dla sprawy Niepokalanej. Św. Maksymilian – męczennik Auschwitz
Życie św. Maksymiliana, całe poświęcone Bogu i Niepokalanej, osiągnęło swój szczyt w dobrowolnej ofierze życia za współwięźnia Auschwitz, Franciszka Gajowniczka. Można powiedzieć, że do męczeństwa przygotowywał się od dziecka, kiedy to ukazała mu się Matka Boża, dając mu do wyboru dwie korony – białą oznaczająca czystość i czerwoną wskazującą, że czeka go śmierć męczeńska. Młody Maksymilian, wtedy jeszcze Rajmund, wybrał obie, wyznaczając w ten sposób tor swojego życia.
Czy kremacja zwłok neguje wiarę w zmartwychwstanie? Jak podchodzą do tego Kościoły i religie?
Coraz więcej osób z różnych względów decyduje się na pochówek w formie kremacji. Kościół do niedawna podchodził do tego sceptycznie. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. jednoznacznie odrzucał kremację ciała, jako formę pochówku. Aktualnie sytuacja się zmieniła. Jednak każda forma pochówku musi wiązać się z szacunkiem dla zmarłego. Dlatego Kościół odrzuca takie rozwiązania, jak przechowywanie prochów w domu, dzielenie ich pomiędzy członków rodziny lub rozsypywanie ich na łonie przyrody.
