Apostołka Serca Jezusa. Wspominamy św. Małgorzatę Marię Alacoque

Małgorzata modli się w kaplicy klasztornej przed tabernakulum, gdy Chrystus objawia się jej po raz trzeci. Z Jego ran bije wielka jasność. Jezus mówi o niewdzięczności, którą ludzie odpłacają Mu za Jego miłość, i prosi Małgorzatę, by choć ona starała się zadośćuczynić Mu za rany, które zadają Mu ludzie. Żąda wręcz, by przyjmowała Komunię św. tak często, jak tylko może.

To jej zawdzięczamy nabożeństwo dziewięciu pierwszych piątków miesiąca. Ks. prof. Janusz Królikowski z Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie podkreśla, że „przesłanie, jakie otrzymała Święta Małgorzata Maria Alacoque, miało decydujący wpływ na rozwój nabożeństwa i kultu do Najświętszego Serca Pana Jezusa”.

Uwrażliwianie serc

Małgorzata Maria urodziła się 22 lipca 1647 r. w Paray-le-Monial. Jej ojciec był notariuszem, który dla swej córki w przyszłości widział rolę żony i matki. Małgorzata jednak od dzieciństwa pragnęła całkowicie poświęcić się Chrystusowi. Rodzina długo nie pozwalałą jej wstąpić do zakonu. W końcu, po długich staraniach, 20 czerwca 1671 r. uparta Małgorzata rozpoczęła nowicjat w klasztorze Sióstr Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, popularnie zwanych wizytkami, w niepozornym Paray-le-Monial w Burgundii. Wydawała się najzwyklejszą z nowicjuszek, jednak to już podczas rekolekcji poprzedzających obłóczyny – 6 listopada 1672 r. – po raz pierwszy ukazał się Chrystus. To zwiastun kolejnych czterech objawień, nazwanych później wielkimi. Kilka lat po nich, z końcem 1684 r., Małgorzata została mistrzynią tamtejszego nowicjatu. Uwrażliwiała serca kandydatek na kult Serca Jezusowego. Małgorzata Maria Alacoque umarła 16 października 1690 r. 18 września 1864 r. została beatyfikowana przez papieża Piusa IX, a 13 maja 1920 r. – kanonizowana przez Benedykta XV.

Znak dla świata

W latach 1673–1689 święta miała około 80 wizji Jezusa Chrystusa. Najważniejsze z nich dotyczyły czci dla Jego Serca. Pierwsza wizja miała miejsce 27 grudnia 1673 roku, kolejna w 1674, a trzecia – tzw. „wielka tajemnica" – 2 lipca 1674 roku, kiedy Pan Jezus objawił jej ideę nabożeństwa dziewięciu pierwszych piątków miesiąca. W czerwcu 1675 roku, podczas czwartej wizji, usłyszała prośbę, aby ustanowić święto ku czci Najświętszego Serca Jezusowego w piątek po oktawie Bożego Ciała.

Jak zaznacza ks. prof. Królikowski,

objawienia te były „ogromnym darem Bożym, ale i osobistym charyzmatem świętej, która nie zatrzymała tego przesłania dla siebie, lecz poświęciła życie, by dotarło ono do całego świata".

Kult Najświętszego Serca Jezusa początkowo rozwijał się we Francji, jednak miał wymiar znacznie szerszy. Jezus polecił św. Małgorzacie, aby przekazała królowi Ludwikowi XIV wezwanie do poświęcenia Francji Jego Sercu. Władca jednak tego nie uczynił, co – jak zauważa autorka – tradycja interpretuje jako duchową przyczynę późniejszej rewolucji francuskiej.

Wpływ świętej sięga jednak daleko poza jej epokę.

Podczas I Soboru Watykańskiego (1869–1870) biskupi wzywali papieża do poświęcenia świata Sercu Jezusowemu, co zrealizował Leon XIII w 1899 roku.

Jak przypomina ks. Królikowski, „Święta Małgorzata przyczyniła się do odnowy pobożności i duchowości Kościoła. Pan Jezus ukazywał się jej z Sercem obleczonym koroną cierniową – obraz ten stał się symbolem Jego miłości i cierpienia".

Dla czcicieli Bożego Serca wspomnienie św. Małgorzaty jest także wezwaniem do osobistego zaangażowania. – „Ona pokazuje, że trzeba się włączyć w przesłanie, które daje Pan Bóg" – mówi ks. Królikowski. Święta uczy, że kult Serca Jezusowego ma przemieniać życie osobiste, rodzinne, społeczne i narodowe, wzywa do wynagradzania za grzechy i do praktyki dziewięciu pierwszych piątków miesiąca.