Zniszczyć Świętego. Śledztwo w sprawie prześladowania o. Pio (fragment)

Zamieszczony fragment pochodzi z rozdziału "Wielki plan".

Rok 1923 przeszedł do historii jako czas, kiedy Kościół zakwestionował  nadprzyrodzone pochodzenie stygmatów o. Pio oraz wszelkich przypisywanych mu mistycznych doświadczeń. Uczynił to 2 czerwca, na mocy dokumentu wydanego przez Święte Oficjum. Władze Kościoła nigdy nie zdystansowały się oficjalnie od treści Deklaracji i chociaż minęło wiele lat, niektórzy uczeni nadal się nią posiłkują. 

Ojciec Pio otrzymał dary charyzmatyczne, a w szczególności dar  stygmatów, które były widomym znakiem powierzonej mu przez Boga misji. Jednak decyzja Watykanu przyprawiła go o zwątpienie. 

Kapucyn, podobnie jak każdy inny chrześcijanin, wierzył, że Kościół jest „Mistycznym Ciałem Chrystusa”. Widząc na własnym ciele znaki męki Pańskiej, zastanawiał się z niepokojem, dlaczego władze kościelne uznały je za nieautentyczne. Jego wiara w Kościół jako instytucję była tak wielka i niezachwiana, że chwilami nie dowierzał samemu sobie i faktom, które stały się jego udziałem. W jego sercu rozgorzał wyniszczający konflikt duchowy i psychologiczny. Poszukiwania wewnętrznej równowagi bardzo trudno było pogodzić z posłuszeństwem wobec Kościoła. 

Procesy beatyfikacyjne rządzą się swoimi prawami. Kościół oczekuje dowodów na to, że kandydat do wyniesienia na ołtarze praktykował za życia cnoty w stopniu heroicznym. Podczas procesu o. Pio dowiedziono, iż kapucyn nigdy, nawet w czasie nasilonych prześladowań, nie sprzeciwił się woli Watykanu. Ani razu nie uległ pokusie, jaką niewątpliwie stanowiła myśl, że stygmaty wynoszą go ponad Kościół. 

Decyzje z roku 1923 były dla niego szczególnie dotkliwe. Stygmaty  przyciągały do San Giovanni Rotondo tłumy pielgrzymów, a jednak Święte Oficjum zaprzeczyło nadprzyrodzonemu pochodzeniu ran. Ojcem Pio targały wątpliwości. Jak powinien był się zachować: uwierzyć podszeptom własnego sumienia czy raczej podporządkować się wyrokom trybunału kościelnego? 

Wybrał milczące oczekiwanie. Wiedział, że po śmierci, gdy znajdzie  się u progu wieczności, stanie przed obliczem Boga. Na ziemi mógł jedynie „wyczuwać” Jego żywą, choć wymykającą się zmysłom obecność. 

Powtórzmy: o. Pio nie wypierał się tajemnicy, która dokonywała  się w nim z woli Boga, a jednak nigdy nie wywyższał się ponad Kościół. Każdego dnia toczył z niewidzialnym Panem wewnętrzny dialog, lecz także bezwarunkowo przyjmował decyzje, które Bóg objawiał mu za pośrednictwem poczynań Kościoła. 

Jego posłuszeństwo było heroiczne. Nigdy nie podał w wątpliwość  rozporządzeń Watykanu. Zarzuty, podejrzenia, wyroki i zakazy nieustannie przysparzały mu udręk. Bolał zwłaszcza nad dolą współbraci, którzy cierpieli z powodu zaistniałych okoliczności i byli przenoszeni do innych prowincji. Bywały chwile, kiedy czuł, że jest ciężarem dla Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów i całego Kościoła. Zawsze jednak udawało mu się zachować spokój, równowagę i bezwzględną wierność ślubom posłuszeństwa. 

Ze wspomnień o. Luigiego z Avellino dowiadujemy się, jak 7 sierpnia 1923 roku o. Pio przyjął wiadomość o przenosinach: Wezwałem o. Pio do mojego pokoju i przeczytałem mu rozporządzenie, nakazując podporządkować się decyzjom moim oraz Czcigodnego Ojca Generała. Ojciec Pio pochylił głowę i krzyżując  ramiona, rzekł: – Zdaję się na was całkowicie. Ruszajmy! Kiedy jestem z ojcem przełożonym, jestem z Bogiem. 

– Chce ojciec ruszyć od razu? – zapytałem. – Jest środek nocy,  gdzie mielibyśmy się udać? 

– Nie wiem – odparł. – Pójdę z wami, gdzie i kiedy zechcecie.

Zegar wybił północ. Zapanowawszy nad wzruszeniem, wyjaśniłem:

– Chciałem jedynie powiadomić ojca o rozporządzeniu. Co  do reszty, trzeba czekać na dalsze dyspozycje.

27 sierpnia stygmatyk wysłał do o. Luigiego krótki list. Zapewnił w nim, że całkowicie zdaje się na wolę przełożonych:

Nie muszę chyba mówić, że jestem gotów wypełnić wszelkie polecenia, jakie przełożeni zechcą mi wydać. Ich głos jest dla mnie głosem Boga, któremu pragnę być posłuszny aż do śmierci. Z pomocą Pana dostosuję się do wszystkich zaleceń, choćby były dla mnie najbardziej bolesne.

Kiedy wokół o. Pio rozpętała się potężna zawierucha, bliski przyjaciel, a zarazem daleki krewny kapucyna, ks. Giuseppe Orlando, z pochodzenia arystokrata (miał tytuł markiza), z wykształcenia prawnik, udał się do Rzymu, aby osobiście zbadać powody surowych decyzji władz Kościoła. Czyniąc użytek z koneksji, zdołał umówić się na spotkanie z komisarzem Świętego Oficjum, o. Alessandrem Lottinim, który udzielił mu wyczerpujących wyjaśnień.

Jakiś czas później Orlando napisał we wspomnieniach:

Dowiedziałem się, że w papierach Świętego Oficjum był szczegółowy raport biskupa Manfredonii. Gagliardi odmalowywał w nim młodego kapucyna w ciemnych barwach, a jego rany nazywał owocem mistyfikacji i fanatyzmu. Pismo wieńczyło stwierdzenie: „Albo o. Pio opuści moją diecezję, albo uczyni to biskup”.

Po powrocie z Rzymu ks. Orlando odwiedził o. Pio i powiedział: „Oskarżają cię o wiele rzeczy, ale przede wszystkim o to, że nie okazujesz posłuszeństwa przełożonym. Polecono ci odejść, a ty nadal tu jesteś”.

Słysząc to, o. Pio osunął się na kolana, rozłożył ramiona i zawołał:

„Peppino! Przysięgam na Jezusa Ukrzyżowanego, którego widzisz na  moim stole, że nigdy nie otrzymałem takiego polecenia! Gdyby przełożeni kazali mi wyskoczyć z okna, posłuchałbym ich bez dyskusji!”. 

Kapucyn świadomie obrał drogę całkowitego posłuszeństwa. Nie  był, jak utrzymują niektórzy, „naiwnym, pokornym, nieroztropnym braciszkiem”, żyjącym rojeniami. Głęboko zakorzeniony w swojej ludzkiej naturze, silnie doświadczał mistycyzmu, który czynił spotykającą go niesprawiedliwość jeszcze bardziej oczywistą i bolesną. W imię wiary cierpliwie znosił każdy afront i każde upokorzenie, ale nie mógł pogodzić się z tym, że inni przez niego cierpią. Bronił swoich oskarżycieli i nikt nigdy nie słyszał, żeby potępiał oszczerców, jednak burzył się w duchu przeciwko krzywdom, które spotykały jego przyjaciół.

Książka "Zniszczyć  świętego. Śledztwo w sprawie prześladowania o. Pio" ukazała się nakładem Wydawnictwa ESPRIT.

opoka.org.pl jest jednym z patronów medialnych publikacji