Włączony we wspólnotę Kościoła

ks. Nadolski Bogusław TChr

HOMILIE CHRZCIELNE

Copyright © Wydawnictwo WAM 2003

WŁĄCZONY

WE WSPÓLNOTĘ KOŚCIOŁA

1 Kor 12,13-13; Mk 12,28b-34

Homilia

Każdy pamięta datę swojego urodzenia. Istnieje także inna data, niemniej ważka. Data, dzień, miesiąc, rok, kościół, osoba będąca narzędziem Bożego działania, w całości data, która określa w bardzo zasadniczy nasze życie. Domyślacie się, co mam na myśli.

Chrzest to podstawowy sakrament w życiu chrześcijanina, jest warunkiem przyjmowania innych sakramentów. W odniesieniu do Boga i społeczności jest wydarzeniem, które rzutuje już na całą wieczność. Ochrzczony włączony jest w Chrystusa, który gwarantuje życie wieczne, zmartwychwstanie. Duch Święty tworzy całą sieć związków w ochrzczonym. Buduje relację z Bogiem Ojcem, z Jezusem, ze wspólnotą. Duch Boży jest specjalistą od tworzenia relacji. Uświadamiamy sobie dziś, że wasze dziecko włączone jest we wspólnotę zbawienia — w Kościół. I to włączenie jest pierwszym skutkiem chrztu. Włączenie w Kościół — Ciało Chrystusa oznacza, że dziecko nie jest obce Kościołowi, nie jest jakimś obywatelem drugiej kategorii. Ale tworzy żywy dom, bo Kościół to nie zimne kamienie, lecz ciepły dom, życzliwy, pomagająca sobie wspólnota.

W Liście do Efezjan autor napisał dla nas: „Byliście w tamtym czasie bez Chrystusa, teraz zaś w Jezusie Chrystusie znaleźliście się blisko. Już nie jesteście obcymi i przybyszami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga. Zostaliście wzniesieni na fundamencie Apostołów i proroków, a kamieniem węgielnym jest Chrystus Jezus”. A w Liście do Koryntian św. Paweł poucza, że przez chrzest staliśmy się jednym Ciałem.

Tak serdecznym chce być i nasza wspólnota dla dzieci. W jakiejś mierze chce dorastać do postawy Jana Pawła II — ileż to widzieliśmy obrazów: papież i dziecko, z jaką miłością, czułością bierze je w ramiona, tuli, całuje.

Włączenie w społeczność Kościoła posiada równocześnie ogromne znaczenie wychowawcze. Istota człowieka posiada charakter społeczny, nikt nie może być samotną wyspą. Najpełniejszy rozwój człowieka następuje przez związki z innymi. Człowiek, aby osiągnąć dojrzałą osobowość, musi wejść w społeczność. Nie ma mojego „ja” bez „my”, jak i „my” bez „ja”. Kościół jest matką, społecznością miłujących się i pomagających sobie nawzajem, społecznością, w której jeden jest drugiemu potrzebny. Gdy jedna cząstka cierpi, całe ciało odczuwa ból; gdy radość jest udziałem jednej cząstki — całe Ciało się raduje. Wzajemnie siebie potrzebujemy, oczy-wiście nie w sensie narzędzia dla swoich celów. Wszyscy dążymy do jednego celu, „do jednej nadziei zostaliśmy wezwani. Jeden chrzest, jedna wiara, jeden Pan, jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkim” (Ef 4,6).

Śpiew Psalmu: Jakże miłe są Twoje przybytki, Panie Zastępów! (tekst na ekranie).

opr. ab/ab