Podsumowanie życia może być różne

ks. prof. Roman Pindel Sztuka zarządzania sobą Proste sposoby na odzyskanie równowagi ISBN: 978-83-7580-017-3 wyd.: Wydawnictwo Salwator 2008

Wybrane fragmenty Wstęp Od najważniejszych wartości do osobistej misji   Ostateczna weryfikacja życia   Podsumowanie życia może być różne Uprzedzić ostateczną weryfikację   Krok 1. Cztery przemówienia   Krok 2. Ku uhierarchizowaniu najważniejszych wartości   Krok 3. Najważniejsze relacje osobowe i zadania   Krok 4. Moja niepowtarzalna misja   Zaangażowanie w misję osobistą   Biblijny przykład realizacji misji życiowej

Podsumowanie życia może być różne

Przywołajmy także inny testament, tym razem Jana Pawła II, a dokładniej mówiąc, jego pierwszy zapis, z 6 marca 1979 roku, czyli z okresu pierwszych rekolekcji wielkopostnych, jakie przeżywał on już jako Papież. Testament stał się wydarzeniem medialnym, przy czym ludzie wrażliwsi mogli po raz kolejny zobaczyć, jak bardzo spójne pod względem wartości było życie Jana Pawła II. Choć ciekawe byłoby prześledzenie kolejnych nanoszonych przez Papieża uzupełnień i zmian pierwotnego testamentu, bardziej nas interesuje ten pierwszy zapis, który brzmi:

Zwrócę tylko uwagę na wielką wolność, z jaką pisze te słowa Papież, wówczas na pewno pełen sił i energii, mający w perspektywie — jak to dzisiaj wiemy — jeden z najdłuższych pontyfikatów w historii Kościoła. Dyspozycje Jana Pawła II dotyczące spraw materialnych są krótkie, podsumowanie życia zaś zdominowane przez dziękczynienie i zaufanie do Boga. Wszystko, co pisze, odnosi świadomie do momentu swojej śmierci, który określa pięknym zwrotem: „kiedy Pan zechce”.

Nie ma ważniejszego spojrzenia na życie jak właśnie z perspektywy ostatnich chwil, gdy się je podsumowuje. Dopiero wtedy można powiedzieć, czy życie było udane. Do najważniejszych czynników pozwalających widzieć swoje życie z satysfakcją należy na pewno spójność między tym, co nosi się w sobie jako najbardziej wewnętrzne pragnienia, a tym, co można określić jako ich spełnienie. W ostatnim momencie swojego życia już nie można grać. Kiedyś czytałem tekst o życiu Agnieszki Osieckiej, autorki wielu piosenek, które stały się szlagierami i podnosiły wielu ludzi na duchu. Wydawałoby się, że życie tej ogólnie podziwianej osoby było pasmem sukcesów. U jego kresu wiedziała wprawdzie, że umiera na nieuleczalną chorobę, ale żyła tak, jakby chciała oszukać śmierć, lekceważąc kolejne znaki postępującej choroby. W jednym z ostatnich, długich wywiadów dla telewizji przyjęła wręcz pozę mędrca, który spokojnie patrzy na życie. Jednak w reportażu pokazującym jej prywatne życie widzimy człowieka przerażonego tym, że nie może uciec od nieuniknionego. Szczególnie wymowne są jej ostatnie słowa skierowane do córki, które wskazują, że do akceptacji tego, co nieuniknione w życiu każdego człowieka, było jej daleko.

Pytamy, jak przeżyć własne życie, by na końcu go nie przekreślić. Jak żyć, by uniknąć gry, którą brutalnie przerwie zbliżająca się śmierć. Jak zachować tę podstawową spójność między tym, czego pragniemy, a tym, co robimy i co daje nam radość życia. W jaki sposób uniknąć szukania zastępczej satysfakcji gdzieś na boku. Jak przeżyć życie, by je na końcu podsumować w sposób pozytywny i aprobujący, nie żałować złych wyborów, poważnych błędów, fałszu i udawania czy życia w ciągłym lęku, że ktoś coś ujawni?